“Η μηχανή της γένεσης”
Amy Webb & Andrew Hessel
Μτφρ: Μιχάλης Μακρόπουλος
Επιστήµη
Πανεπιστηµιακές εκδόσεις Κρήτης
Στον 20ό αιώνα οι βιολόγοι θέλησαν να αποσυνθέσουν τα δοµικά στοιχεία της ζωής (ιστούς, κύτταρα, πρωτεΐνες) για να µάθουν πώς λειτουργούν. Στον τωρινό αιώνα, αντίθετα, µια νέα γενιά βιολόγων υπόσχεται να αποκαλύψει πώς δηµιουργείται η ζωή, αλλά και πώς µπορεί να αναδηµιουργηθεί. Αυτό το αναδυόµενο επιστηµονικό πεδίο ονοµάζεται συνθετική βιολογία και έχει έναν και µόνο στόχο: να µας δώσει πρόσβαση στο ανθρώπινο κύτταρο ώστε να µπορούµε να γράφουµε καινούργιο —και πιθανώς καλύτερο— βιολογικό κώδικα.
Σύντοµα η ζωή δεν θα είναι πλέον ένα παιχνίδι της τύχης αλλά απόρροια σχεδιασµού και επιλογής. Η µηχανή της γένεσης θα καθορίσει το πώς αντιλαµβανόµαστε και ορίζουµε την οικογένεια, πώς αναγνωρίζουµε τη νόσο και αντιµετωπίζουµε τη γήρανση, πώς φτιάχνουµε τα σπίτια µας και πώς τρεφόµαστε. Θα παίξει κρίσιµο ρόλο στη διαχείριση της κατάστασης κλιµατικής έκτακτης ανάγκης που βιώνουµε σήµερα και τελικά στην ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους.
“Η Γάζα μπροστά στην Ιστορία”
Enzo Traverso
Μτφρ: Νίκος Κουρκουλός
Ιστορία
Εκδόσεις 21ου αιώνα
«∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι, στο µέλλον, η Γάζα θα βρει τους ιστορικούς της. Για την ώρα, µπορούµε µόνο να στοχαστούµε γύρω από τις δηµόσιες χρήσεις του παρελθόντος που τη συνοδεύουν, γύρω από τη βοήθεια που µπορεί να προσφέρει η ιστορία όταν εξετάζουµε το παρόν και τις εργαλειοποιήσεις, συχνά συζητήσιµες και κάποτε ποταπές, των οποίων γίνεται αντικείµενο. Με αυτά ασχολείται τούτο το µικρό µου δοκίµιο. Η δική µου σκοπιά ξεφεύγει από την οµοφωνία της «χορωδίας», µε την έννοια ότι δεν συµπίπτει µε τα αξιώµατα αυτού του µικρού µέρους του κόσµου που ονοµάζουµε ∆ύση, η οποία ισχυρίζεται ότι κατέχει το µονοπώλιο, όχι µόνο της εξουσίας αλλά και της ηθικής. Απέναντι σ’ αυτή τη συναινετική χορωδία, το κείµενό µου θα ήθελε να αποτελεί «αντίστιξη», να αποδεχτεί δηλαδή την πρόσκληση που είχε απευθύνει, πριν χρόνια, στους διανοούµενους ο Έντουαρντ Σαΐντ, που θλιβόταν επειδή οι φωνές τους ακούγονταν όλο και λιγότερο, πνιγµένες από το µιντιακό βουητό. Αν όµως δοκιµάζαµε να αλλάξουµε σηµείο παρατήρησης και να έρθουµε στη θέση εκείνων που υφίστανται αυτόν τον πόλεµο, οι εκτός χορωδίας φωνές λένε πολύ προφανή πράγµατα». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Ο ήχος της σιωπής”
∆ηµοσθένης Κούρτοβικ
Λογοτεχνία
Εκδόσεις Εστία
«Χρειάζεται γερό κοσκίνισµα του εγώ για να δεις αν µένει στο κόσκινο κάτι στέρεο και συµπαγές, που σε κάνει πραγµατικά (και στην περίπτωσή µου επώδυνα) διαφορετικό από τους γύρω σου. ∆εν ισχυρίζοµαι ότι είχα καταφέρει αυτή τη διαλογή, είναι όµως γεγονός ότι οι αντιδράσεις των άλλων στη συµπεριφορά µου έδειχναν πολύ συχνά ότι ήµουν στα µάτια τους αλλόκοτος. Ενώ ποτέ δεν θα σκέφτονταν κάτι τέτοιο για τη µητέρα µου.»
Εκείνη, ωραία και αινιγµατική, δυναµική αλλά και συναισθηµατικά ερµητική, έδειχνε να έχει µια ακλόνητη εσωτερική ισορροπία και ασφάλεια στις πολλές δραµατικές τροπές της ζωής της. Εκείνος, δραστήριος, πολυταξιδεµένος, αλλά ανασφαλής και ευάλωτος, αισθανόταν πάντα ξένος στο περιβάλλον του. Εκείνη είναι η µητέρα, εκείνος ο γιος. Ο θάνατός της γίνεται γι’ αυτόν το έναυσµα για µια αναδροµή, µε την όψιµη σοφία αλλά και τις άλυτες απορίες της µεγάλης ηλικίας, στην παράλληλη ζωή τους και τη γεµάτη εντάσεις σχέση τους, σε µια Ελλάδα και έναν κόσµο που άλλαζαν ολοένα ανάµεσα στη δεκαετία του 1950 και τις µέρες µας. Ένα µυθιστόρηµα γύρω από τη στάση δύο διαµετρικά αντίθετων χαρακτήρων απέναντι στη ζωή και τον τρόπο τους να βιώνουν την ταυτότητά τους -τη δική τους και του τόπου τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… unboxing την επικαιρότητα
