“Λέξεις χωρίς μουσική”
Philip Glass
Μτφρ: Αφροδίτη Γεωργαλίου
Αυτοβιογραφία
Εκδόσεις: Ροπή
Ο Φίλιπ Γκλας διαµόρφωσε, σχεδόν µόνος του, τον ήχο που κυριάρχησε στην κλασική µουσική στο τέλη του 20ού αιώνα. Ωστόσο, στην αυτοβιογραφία του “Λέξεις χωρίς µουσική”, που έλαβε εξαιρετικές κριτικές, δηµιουργεί µια τελείως καινούργια και απρόσµενη φωνή. Είναι η φωνή ενός γεννηµένου αφηγητή που διατυπώνει τις αναµνήσεις του µε τέτοια γλαφυρότητα ώστε επιτρέπει στους αναγνώστες να βιώσουν στιγµές εκρηκτικής δηµιουργίας, στιγµές στις οποίες η ζωή συγχωνεύτηκε µε την τέχνη µε τρόπο ασύλληπτα µαγικό. Από τα παιδικά του χρόνια στη Βαλτιµόρη και τις σπουδές του στο Σικάγο και το Τζούλιαρντ, µέχρι το πρώτο ταξίδι του στο Παρίσι και τη γνωριµία του µε την Ινδία, που σηµάδεψε τη ζωή του, ο Γκλας συγκινεί µε τις αναµνήσεις από τους πρώτους του µέντορες, ανασυνθέτοντας παράλληλα τις εµπειρίες µέσα από τις οποίες διαµορφώθηκε η δηµιουργική του συνείδηση. Είτε περιγράφει τον καιρό που βιοποριζόταν από υδραυλικές εργασίες στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ‘70 είτε το διάστηµα που έγραψε τη “Σατιανκράχα”, ο Γκλας αξιοποιεί ένα νέο µέσο µετουσιώνοντας -σε λέξεις αυτή τη φορά- την έξαψη που προκαλεί η καλλιτεχνική δηµιουργία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Ψυχαναλυτική σκέψη στην προσχολική εκπαίδευση”
Άνθια Ναυρίδη – Λύδα Αναγνωστάκη – P. I. Martine
Ψυχολογία
Εκδ.: Παπαζήση
Σε αυτό το βιβλίο φιλοδοξούµε να αναδείξουµε πώς η ψυχαναλυτική σκέψη µπορεί να ρίξει φως στο «τι συµβαίνει» στις τάξεις της προσχολικής εκπαίδευσης και πώς η ψυχαναλυτική µατιά µπορεί να αποτελέσει πολύτιµο εργαλείο που θα συµβάλει, θα ενισχύσει και θα εµπλουτίσει όλους και όλες όσοι εµπλέκονται σε αυτή (τα παιδιά, τους/τις εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους/τις «ειδικούς»). Αξίζει, άλλωστε, να δοθεί στην προσχολική εκπαίδευση ο χώρος και η εµβάθυνση που αρµόζει, καθώς οι πρώτες εµπειρίες σε όλα τα πλαίσια (άρα και το µαθησιακό/σχολικό πλαίσιο) έχουν την ιδιότητα να επηρεάζουν καίρια όλη τη µετέπειτα εξέλιξη.
Το βιβλίο αντλεί υλικό από τη µακρόχρονη θεραπευτική εµπειρία µας µε παιδιά προσχολικής ηλικίας, τη συνεργασία µας µε εκπαιδευτικούς προσχολικής αγωγής και τη διδασκαλία µας για αυτά τα θέµατα σε ιδρύµατα τριτοβάθµιας εκπαίδευσης. Προτάσσουµε την ανάγκη για ενσυναισθηµατική παρατήρηση µέσα στην τάξη, για σκέψη που προσπαθεί να βρει συνδέσεις ανάµεσα στη συµπεριφορά και τις πολλαπλές πιθανές αιτίες αυτής, αλλά και για ψυχική διαθεσιµότητα των ενηλίκων που αναλαµβάνουν να συνοδεύσουν τα µικρά παιδιά στο πρώτο ταξίδι τους στην οργανωµένη µάθηση και διδασκαλία.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“20 χρόνια από τον θρίαμβο”
Συλλογικό Αθλητισµός
Εκδ.: Γραφή
Αναµφίβολα η κορυφαία στιγµή του ποδοσφαίρου στη χώρα µας είναι η κατάκτηση από την «επίσηµη αγαπηµένη» του Euro 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Το «πειρατικό» έγινε γεγονός και εκατοντάδες χιλιάδες φίλαθλοι βγήκαν στους δρόµους.
Το έπραξαν ανεξάρτητα από το ποια οµάδα υποστήριζαν σε συλλογικό επίπεδο και παραµερίζοντας ανούσιες αντιπαλότητες. Από τότε έως σήµερα, έχουν αλλάξει πολλά. Η ίδια η χώρα, µετά και τους Ολυµπιακούς Αγώνες της ίδιας χρονιάς, άρχισε σιγά-σιγά να βαδίζει σε µονοπάτια κρίσης και εσωστρέφειας. Το δε ποδόσφαιρο, αναδείκνυε σιγά σιγά τη διαφθορά της οικονοµικής βάσης πάνω στην οποία διεξάγεται. Στο τέλος της ηµέρας όµως είναι απλώς ένα παιχνίδι.
Μπορούµε σήµερα να χαρακτηρίσουµε εκείνη την επιτυχία ως τη µεγάλη χαµένη ευκαιρία του ποδοσφαίρου µας; ∆ηµοσιογράφοι του αθλητικού χώρου, και όχι µόνο, συγγραφείς αλλά και απλοί φίλοι του λόγου σκιαγραφούν εκείνη την επιτυχία. Είκοσι διαφορετικοί άνθρωποι και επαγγελµατίες καταθέτουν τις απόψεις τους και τις ιστορίες τους για εκείνον τον αθλητικό θρίαµβο, που µοιάζει και είναι µακρινός αλλά στο τέλος, όλους… µας ενώνει.
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν unboxing την επικαιρότητα
