“Αρχίζει το ματς”
Θανάσης Σκρουµπέλος
Πεζογραφία
Εκδόσεις Τόπος
Αρχίζει το µατς» ήταν ο τίτλος εκποµπής, έγινε τραγούδι, ήταν εγερτήρια φράση µετά το κυριακάτικο τραπέζι να σηκωθείς όπως-όπως να προλάβεις το µατς. Γιατί τότε οι αγώνες ξεκινούσαν µεσηµέρι. Μετά, στην πλατεία πλάκα, πρόγκα, πειράγµατα µε νικητές και ηττηµένους στο ίδιο τραπέζι να κερνούν τα ούζα. Ήταν η λαϊκή γιορτή της Κυριακής τότε το ποδόσφαιρο.
Τώρα έχει γιγαντωθεί το άθληµα. Έχει καβαλήσει σύνορα και «παίζει» σε µεγάλα, τροµακτικά και άπιαστα από το νου χρηµατικά ποσά. Μα όσο και να το ελέγχουν τα ισχυρά µπλοκ συµφερόντων, λόγω της δυναµικής του, συνεχίζει να είναι λαϊκή γιορτή σε κάθε γωνιά του κόσµου. Αν ξύσεις κάτω από την γκλαµουριά θα βρεις ακόµη κάτι από τον αρχικό του ροµαντισµό: παίκτες, προπονητές, φιλάθλους να αναζητούν την αρχική οικεία ηδονή που πληµµύριζε γειτονιά κι εξέδρες. Το άλλο ποδόσφαιρο. Αυτό που θα µπορούσε να γίνει γέφυρα µε την ποίηση, µε την τέχνη.
Έναν τέτοιο δρόµο προσπάθησαν να βαδίσουν δυο φίλοι, παλιοί ποδοσφαιριστές, στην Καισαριανή. Τα βήµατά τους, καθώς και άλλες αντίστοιχες προσπάθειες, καταγράφει ο Θανάσης Σκρουµπέλος. Όχι από νοσταλγία, αλλά από διάθεση να παραµείνουν ζωντανά τα όνειρα των εραστών του καλού ποδοσφαίρου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Φυσική μοναδολογία”
Immanuel Kant
Μετφρ: Στέλιος Γκαδρής
Φιλοσοφία
Εκδόσεις Ροές
…Στην ανά χείρας πραγµατεία, ο Καντ διερευνά το δυσχερέστατο ζήτηµα πώς είναι δυνατόν να είναι µεταξύ τους συµβατές, από τη µία πλευρά, η µεταφυσική αντίληψη ότι τα φυσικά σώµατα είναι συγκροτηµένα από απλές, µη επιδεχόµενες διαίρεση υποστάσεις, τις µονάδες, και, από την άλλη, η µαθηµατικοφυσική αντίληψη για την απείρως διαιρετή φύση του χώρου. Η λύση την οποία επιχειρεί να δώσει στο ζήτηµα αυτό βασίζεται σε µια εν πολλοίς πρωτότυπη δυναµική θεωρία για τις µονάδες, σύµφωνα µε την οποία η κάθε µονάδα καταλαµβάνει έναν ορισµένο χώρο χάρη στη σφαίρα δραστηριότητάς της, χωρίς άρα έτσι να χάνει την απλότητά της.
Το γραµµένο το 1756 σύντοµο, όµως πολύ µεστό κείµενο έχει ως αντικείµενο κατ’ ουσίαν το ζήτηµα που, στην “Κριτική του καθαρού Λόγου”, χαρακτηρίζεται ως η «δεύτερη έριδα της αντινοµίας του Λόγου». Ο προκριτικός Καντ επιχειρεί εδώ να το επιλύσει διαφοροποιούµενος µεν από τον Λάιµπνιτς και τον Βολφφ, όµως κινούµενος ακόµη στο πλαίσιο της δικής τους µεταφυσικής. Ο τρόπος µε τον οποίον πραγµατεύεται τον χώρο και τις µονάδες παρουσιάζει ενδιαφέρον τόσο καθ’ αυτόν όσο και επειδή φωτίζει συγχρόνως την πορεία που ακολούθησε ο στοχασµός του για να καταλήξει στην «ακριτική» του φιλοσοφία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Ο δρόμος για την αποβάθρα του Γουίγκαν”
Τζορτζ Όργουελ
Μτφρ: Πάνος Τοµαράς
Πεζογραφία
Εκδόσεις Αίολος
Προτιµότερο θα ήταν να ακούγαµε λιγότερες κουβέντες για «καπιταλιστές» και «προλετάριους» και περισσότερες για ληστές και θύµατα ληστείας. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, όµως, πρέπει να απαλλαγούµε από την αποπροσανατολιστική συνήθεια να θεωρούµε προλετάριους µόνο όσους κάνουν χειρωνακτική εργασία. Πρέπει ο υπάλληλος γραφείου, ο µηχανικός, ο εµπορικός αντιπρόσωπος, ο άνθρωπος της µεσαίας τάξης που έχει «ξεπέσει στη ζωή του», ο µπακάλης του χωριού, ο χαµηλόβαθµος δηµόσιος υπάλληλος και πολλές άλλες περιπτώσεις να συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί είναι το προλεταριάτο και ότι σοσιαλισµός σηµαίνει δικαιοσύνη τόσο για κείνους όσο και για τον σκαφτιά ή τον εργάτη του εργοστασίου… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
