Βιβλία και συγγραφείς της Κρήτης: Στιγμές και στίγματα – έτη και έτη εν ποιήσει

Ως ένα Ταξίδι στην Ποίηση του Χρόνου και στη Μουσική των φθόγγων και αριθμών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το ποιητικό έργο του Αθανάσιου Βαβλίδα, εξ αγχιστείας Χανιώτη και Κρητικού.  Η μελωδία κυλά στους ωκεανούς της μνήμης. Τα σύμβολα, άλλοτε βελούδινα και άλλοτε αιχμηρά, παρατίθενται και συντίθενται πάνω σε ένα ασύνορο πεντάγραμμο.Οι εικόνες λειτουργούν απλά ως ανεπαίσθητη αφορμή, είτε πρόκειται για στροφές ομοικατάληκτων στίχων, ή για ελεύθερο στίχο.
Το σημείωμα αυτό αναφέρεται σε δύο ποιητικά έργα του πολυγραφότατου ποιητή, πεζογράφου, κριτικού μουσικής και θεάτρου και μεταφραστή.
Στο πολυσέλιδο και περιεκτικότατο ποιητικό βιβλίο του (“ΕΤΗ ΚΑΙ ΕΤΗ ΕΝ ΠΟΙΗΣΕΙ”, Εκδόσεις “Δωδώνη”, 1990), περιλαμβάνονται ποιήματα γραμμένα από το 1982 μέχρι το 1989. Εντυπωσιακή είναι η εναλλαγή τεχνικών και έκτασης των ποιημάτων, στον θεματικό πυρήνα των οποίων περικλείεται η Ζωή και ο Θάνατος, το Είναι και το Υπάρχειν, ο Έρωτας και η Μοναξιά, Ο Λόγος και η Σιωπή, ο Πόλεμος και η Ειρήνη:
Στην ποιητική συλλογή του “ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΑΤΑ”, Εκδόσεις “Δωδώνη”, 2004, η οποία περιλαμβάνει ποιήματα γραμμένα στο χρονικό διάστημα 1992-1995, το ίδιο σπινθηροβόλα σκωπτικό στοιχείο διανθίζει ευχάριστα -δίχως να αμφισβητεί ή να ακυρώνει, το αντίθετο, μάλιστα- τις στιγμές  με τα αγωνιώδη ερωτήματα και το ενορατικό βλέμμα. Ενδεικτικό το ποίημα “Επιγραφές”:
“Υαλοπωλείον “Ο ταύρος”:
αυτός είναι που ξέρει να τα σπάζει καλύτερα.
Ταβέρνα “Ο νηστικός”: 
ασφαλώς, φοβάται να δοκιμάσει τα φαγητά του.
Βιβλιοπωλείον “Ο τυφλός”:
κάποιος πρέπει να του μιλήσει για το φως των βιβλίων.”
Όμως την αμέσως επόμενη στιγμή, απέναντι στην αλληγορία ζωής και θανάτου, ο λόγος συρρικνώνεται και το επίγραμμα προσπαθεί να προφτάσει την ανάσα που διέπει το σύμπαν:
” Άνοιξε την οθόνη των ματιών σου
κι από τ’ αρχεία της μνήμης σου
θα δεις να ξετυλίγονται οι αλγόριθμοι των εικόνων
οι εξισώσεις των γραμμάτων
οι αριθμοδείκτες των εντάσεων…
Οι αριθμοί είναι, να θυμάσαι,
τα βλέμματα του χρόνου.”
Η διαδρομή στο πεδίο της ποίησης δεν γίνεται να είναι μονοσήμαντη. Ο ποιτής εκ προοιμίου αναμένεται να είναι εξοικειωμένος με όλα τα είδη του ποιητικού λόγου και συμφιλιωμένος με τον αυτοσαρκασμό, όχι ως επίπλαστη ένδειξη ταπεινοφροσύνης και προς άγραν συμπάθειας, αλλά ως μονοπάτι συμφιλίωσης με τη φθορά.
Αναμένεται, επίσης, να προχωρά με άνεση από τις ασκήσεις ποιητικού ύφους σε στερεάς δομής έκφραση στοχασμών και συναισθημάτων, όχι στην υπηρεσία μιας άσκοπης περιαυτολογίας, αλλά στην προσπάθεια, μέσω μιας αυθεντικής  αυτοαποκάλυψης, να συναντήσει πανανθρώπινα οράματα και συναισθήματα.
Ο Αθανάσιος Βαβλίδας αποδεικνύει, μέσα από το έργο του, την αειφορία της αφοσίωσής του στον ποιητικό λόγο και την ευδόκιμη, σεμνή πορεία του σε ένα πεδίο δύσβατο και όχι αφελές:
“Αυτή η πόλη είναι ρευστή.
Με παρασέρνει με το ρεύμα της 
και πότε με θωπεύει
πότε με μαστιγώνει
πότε σα νάρκη με ποντίζει στο βυθό…
σε νάρκη.
Αυτή η πόλη είναι ρευστή.
‘Ενας βυθός
όπου τα φύκια σαπίζουν στις γωνιές των δρόμων
τα μεγάλα τρώνε τα μικρά οχήματα
κι οι συσκευές επιπλέουν στην επιφάνεια…
για να εκπέμψουν και να λάβουν…κύματα.
Αυτή η πόλη είναι ρευστή.
Σπουδαία,
με μεγάλο μέγεθος,
τέλεια στην ασχήμια της,
όμορφη στην ατέλειά της,
με ήχους που και θα μπορούσαν 
να είναι ρυθμοί
ή αριθμοί
ή τύχη
δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα
την των τοιούτων οπαθημάτων
κάθειρξη.”