Προς φίλο Γιώργο Καμβυσέλλη
κρατώντας το βιβλίο σου φίλε μου, αυτό που λίγες μέρες πριν φύγεις μου παρέδωσες, από το εξώφυλλο κιόλας διαβλέπω κάποια δύσκολα χρόνια.
Προσπάθησα διαβάζοντάς το να ξεχωρίσω τον γράφοντα του βιβλίου από τον πρωταγωνιστή. Μα δεν έχει και τόση σημασία πια.
Σημασία έχει όμως αυτό το πλασματάκι, ο μικρός Στέφανος, όπως τον αποκαλείς, ότι αγαπούσε μέχρι ένα σημείο, τυφλά και αγνά τη μητέρα του. Όπως αγαπάνε τα περισσότερα παιδιά. Και τι λάμβανε;
Πολλές φορές, ο τρόπος που δείχνουν κάποιοι την αγάπη τους γίνεται θηλιά στην ψυχή.
Γίνεται εμπόδιο ζωής.
Μια αγάπη απόλυτη, διαστρεβλωμένη, μόνο κακό μπορεί να επιφέρει.
Ευτυχώς, έδειξες με την εξιστόρηση σου τον μικρό αυτόν άνθρωπο να μεγαλώνει και να κάνει όπλα και προσόντα όλο τον πόνο και τη συναισθηματική πίκρα που είχε λάβει από το οικογενειακό του περιβάλλον.
Σε πολλά σημεία λυπήθηκα γι’ αυτά που περνούσε ο μικρός πρωταγωνιστής. Λυπήθηκα για τα «τεμαχισμένα φτερά που κουβαλούσε, φοβούμενος μην προκαλέσει τριγμούς στο αόρατο οχυρό της οικογένειας». Λυπήθηκα που ένα παιδί ένιωθε το πατρικό του σπίτι να είναι από μέσα μαύρο, εφιαλτικό. Σωστός τάφος.
Και το συμπέρασμα ζωής είναι λυπηρό, που καταγράφεται στη σελ. 216.
«Σπαταλήσαμε τη νιότη μας και τα ώριμα χρόνια, τα δημιουργικά. Που δεν νικήσαμε τις μικρότητες και τα ανάξια, για να χαρούμε τη ζωή μας. Δεν πήραμε στα χέρια την ουσία που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός, μα γίναμε πέντε σημάδια στη μέση της ερήμου». (τα πέντε αδέρφια)
Μα τέτοιου είδους ίχνη στην ψυχή, δυστυχώς, μένουν και μας ακολουθούν ως τα γεράματα μας. Μένουν κρυμμένα, παγιδευμένα και γιγαντώνονται. Μόνο αν τα βγάλουμε από μέσα μας αρχίζουν να σκορπάνε.
Έτσι, ανάλαφρος πια ο πρωταγωνιστής μετά την κυριολεκτικά “ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ”, χαλάρωσε και αφέθηκε στον απέραντο ουρανό.
*Η Μαίρη Κουτρούλη- Σκαμνάκη είναι Ιδιωτ. Υπαλ.- Συγγραφέας, Μέλος Δ.Σ. Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
