Την Πέμπτη το βράδυ, η αγαπητή φίλη Αθηνά Κανιτσάκη- Κατσαρού παρουσίασε στη λογοτεχνική παρέα το νέο της βιβλίο, με τίτλο «Το πρώτο μεγάλο ταξίδι».
Από το εξώφυλλο και μόνο καταλαβαίνουμε πόσο τρυφερό θα είναι το περιεχόμενο του. Μια φώτο από τη νιότη, πανέμορφη, όλο δροσιά, με καθαρή ματιά μα και ρομαντισμό, μας προετοιμάζει για το θέμα.
Ως νέα, πήρε αποφάσεις! Τόλμησε! Σπούδασε. Ταξίδεψε!
Μα ποτέ δεν ήταν τελείως μόνη, έστω και αν ήταν μακριά από τους γονείς και την οικογένεια. Είχε μαζί της πάντα, από όσα μας πληροφορεί, σε αυτό το τολμηρό για την εποχή ταξίδι, τα λόγια των γονιών της.
Σε κάθε περίπτωση, ηχούσαν ξανά και ξανά ως υπενθύμιση.
Η διήγηση είναι ανθρώπινη και αθώα και κλείνει μέσα της τη δροσιά των νιάτων της συγγραφέως. Είναι ξεκάθαρα διάφανη, γιατί δεν μας έκρυψε τα μικρολαθάκια που έκανε σε αυτήν τη μακρινή πόλη το Κέμπριτζ.
Μας εκμυστηρεύθηκε τις ανησυχίες για το τι θα συναντούσε.
Μας μιλάει για τους φόβους που την κατέκλυσαν κάποιες φορές.
Μας περιγράφει τις εσωτερικές της σκέψεις που έκανε για τους ανθρώπους που συνάντησε και έζησε όλο εκείνο το διάστημα των σπουδών. Θαρρετά δήλωσε γραπτώς τις ανησυχίες που είχε.
Μα έστω και με όλα αυτά τα ανθρώπινα και τα φυσικά εμπόδια που θέλουν να μας αποτρέψουν από κάτι, σε εκείνην δεν έπιασαν.
Γιατί; διότι η λαχτάρα της για σπουδές, για κάτι καλύτερο, ήταν πιο δυνατό από κάθε φόβο.
Ώριμη γυναίκα, πλέον, θυμάται και απορεί με τον ίδιο της τον εαυτό, γράφοντας: « Το πώς βγήκα από το πρώτο αεροπλάνο στην Αθήνα, πώς μπήκα στο δεύτερο για Λονδίνο, πώς ανακάλυψα το λεωφορείο στο Χίθροου για να φτάσω στον επόμενο σταθμό και πώς βρήκα το τρένο που θα με μετέφερε στο Κέμπριτζ, δεν μπορώ να θυμηθώ!
Όλα γινόταν μέσα σε μια παραζάλη…»
Όλα καταγεγραμμένα στον νου και στην καρδιά, μεταφέρθηκαν στο βιβλίο «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ». Έχοντας ποιητική διάθεση, μας περιγράφει μια εικόνα της αγγλικής φύσης: «… στη μέση του δρόμου στέκω έκπληκτη μπρος σ’ ένα πολύχρωμο χαλί. Φύλλα! Απλά φύλλα του Θεού που τα ‘ριξε κάτω το φθινοπωρινό αεράκι, τα ράντισε η βροχή, τα θερμαίνει τώρα ο ήλιος και τους δίνει άλλη υπόσταση, και αυτά… να λαμποκοπούν σαν βαρύτιμα πετράδια».
Αυτή η χρονική περίοδος, γράφτηκε τόσο έντονα μέσα της, που το νιώθουμε και εμείς ως αναγνώστες. Τα νιάτα μόνο έντονα μπορούν να καταγράψουν. Έντονα και αισιόδοξα!
* Η Μαίρη Σκαμνάκη Κουτρούλη
είναι ιδιωτ. υπάλληλος – συγγραφέας
μέλος Δ.Σ. Ένωσης Πνευματικών
Δημιουργών Χανίων
