Βλάπτειν διά του παραδείγματος…

Φυσικά και δεν πρέπει να συγκαλύπτουμε ή και ν’ αποσιωπούμε την αλήθεια, όσο δύσκολη, άβολη ή «άσκημη» κι αν είναι! Φυσικά και είναι ανεπίτρεπτο να καταφεύγουμε σε στρουθοκαμηλισμούς, σ’ ευφημισμούς και εξωραϊσμούς σε μια ανούσια προσπάθεια ν’ αμβλύνουμε την κόψη, ν’ απαλύνουμε τον πόνο, να μετριάσουμε την οδύνη, τον αποτροπιασμό, την οργή! Εννοείται και επιβάλλεται ν’ αποκαλύπτουμε, να δημοσιοποιούμε, να δίνουμε φωνή στ’ ανείπωτα, ν’ αναζητούμε τα αίτια, να διεκδικούμε τις λύσεις, να παλεύουμε για την απόδοση Δικαιοσύνης…
Μπροστά όμως στην πρόσφατη (;), ανησυχητική αύξηση των εξαιρετικά βίαιων εγκλημάτων στην χώρα μας -και όχι μόνο- ένας παράδοξος φόβος ανασαλεύει μέσα μου. Μήπως και όλη αυτή η εμμονή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και Κοινωνικής Δικτύωσης, στην αναπαραγωγή κάθε ανατριχιαστικής λεπτομέρειας, στις γλαφυρές
-ίσως και υπέρ το δέον- ρεαλιστικές αναπαραστάσεις, μήπως και οι υπέρμετρες αναλύσεις και τα ψυχολογικά προφίλ, η ακόρεστη επανάληψη των σκηνών, των συναισθημάτων και των εικόνων, φέρουν τελικά ένα ανεπιθύμητο, αντίθετο από το αρχικά επιδιωκόμενο, αποτέλεσμα; Σε συλλογικό επίπεδο, απευαισθητοποιώντας μας ακόμα περισσότερο απέναντι στη βία, ενώ για κάποιους -λίγους μονάχα, ελάχιστους, ελπίζω και προσεύχομαι- λειτουργώντας όχι αποτρεπτικά, αλλά τουναντίον προτρεπτικά, προσφέροντας παραδείγματα αναλγησίας, ακραίων συμπεριφορών, απανθρωπιάς! Μια έμμεση «μαθητεία» στο έγκλημα σε πανελλήνια μετάδοση…;
Πραγματικά δύσκολο να βρει κάνεις ξεκάθαρη απάντηση σ’ αυτά τα μεγάλα και τα δύσκολα ζητήματα. Πού να βρίσκεται άραγε η χρυσή τομή στον χειρισμό τους; Μονάχα να προβληματιστεί θαρρώ μπορεί κανείς μερικές φορές. Μα κάτι – έστω και λίγο, ένα βήμα μικρό – είναι και αυτό…