Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΑΤΑΚΗΣ*
∆ιαχρονικά επαναλαµβανόµενη πρακτική µε συνέπεια στον τρόπο και το χρόνο ονοµάζεται έθιµο. Π.χ. τα λαµπάκια των Χριστουγέννων. Ή και τις καταλήψεις στα σχολεία κάθε αρχή της σχολικής χρονιάς, καλή ώρα.
Κάθε αρχή/παραµονές τουριστικής σεζόν λοιπόν, συµβαίνει το εξής έθιµο: Βλέπεις ξαφνικά στο ΒΟΑΚ να φυτρώνουν παντού κολονάκια. Ενώ άπαξ και φυτρώσουν, είναι σαν τα βουνά… ακλόνητα. Το µόνο σίγουρο δηλαδή είναι ότι θα τα βλέπεις και θα κάνεις «ζιγκ-ζαγκ» ανάµεσά τους για πολύ …πολύ και αδιευκρίνιστο χρονικό διάστηµα. Ακόµα και χρόνια…
∆εν είναι τυχαίο που πολλοί τουρίστες µας ρωτάνε (λεωφορειατζήδες και γενικά µεταφορείς), τι άραγε να φτιάχνουν και βλέπουν (από πέρσι ή και πρόπερσι που ‘χαν ξανάρθει) την ίδια κατάσταση, στο ίδιο σηµείο.
Οι τουριστικοί οδηγοί πάντως στοιχηµατίζουν µεταξύ τους παραµονές της τουριστικής σεζόν ως προς το σε ποιο κοµµάτι του ΒΟΑΚ θα ξεκινήσουν έργα και κολονάκια. Από που άραγε θα αναγκάζονται να διέρχονται, αν θα χωράνε, εναλλακτικές διαδροµές κοκ… Κάποιοι κερδίζουν, κάποιοι χάνουν. Έτσι είναι αυτά… Τα στοιχήµατα πολλά. Παίζονται λεφτά δηλαδή εδώ …
Παρεµπιπτόντως, τώρα που είπα για λεφτά… Όποιος κατασκευάζει και πουλάει κολονάκια σ’ αυτό τον τόπο, πρέπει να σπεύσει και να παραγγείλει µηχανήµατα εντατικότερης παραγωγής. Έτσι κάνει κάθε φρόνιµος επιχειρηµατίας όταν αφουγκράζεται τους καιρούς και την αγορά. Και ειδικά όταν ακούει και τον Υπουργό (Σταϊκούρας), να εξαγγέλλει επέκταση της τοποθέτησης κολονακίων στο ΒΟΑΚ (30 εκατοµµυρίων παρακαλώ). Με τέτοια στοιχεία και δεδοµένα στο τραπέζι, τα πράγµατα είναι απλά για τις µέλλουσες κολονο-πωλήσεις: (προσοχή στη σύγχυση µε τις κολονοσκοπήσεις…) Το µέλλον βέβαιο. Η επένδυση ασφαλής. Το κέρδος εγγυηµένο!
Τοποθετούνται λοιπόν µεταξύ άλλων και για λόγους ασφαλείας και θα τοποθετηθούν κι άλλα καθότι όπως είπαν, υπάρχει «ανάγκη άµεσης δράσης για την αντιµετώπιση των τροχαίων δυστυχηµάτων µέχρι να ολοκληρωθεί ο νέος ΒΟΑΚ».
Για όλα υπάρχει µια εξήγηση σ’ αυτό τον τόπο. Λογική είναι που δεν υπάρχει! (βέβαια, όσοι έχουν χάσει άνθρωπο από τροχαίο, εύλογα θα υποστηρίζανε ότι αν είναι να λείψουνε τροχαία σ αυτό τον τόπο, ας λείψει και λίγη λογική…)
Από την άλλη βέβαια, η περί ασφάλειας παράµετρος εν προκειµένω ηχεί περίπου ότι όπως οι αρχαίοι λαοί έχτιζαν τείχη για να προστατευθούν από τους εχθρούς, εµείς χτίζουµε …τείχη από κολονάκια για να προστατευτούµε από τους σύγχρονους «βαρβάρους», από τους οδηγούς δηλαδή και τις εγκληµατικές τους συνήθειες, άλλα και από την κατάσταση του οδοστρώµατος.
Τα ξέτελά µας είναι σε µεγάλα διαστήµατα του δρόµου να βλέπεις τόσανα κολονάκια, που µοιάζουν σαν τα αστέρια σε αυγουστιάτικο ουρανό. Ή σε µια πιο οικεία παροµοίωση, σαν τις ελιές στην Κρήτη. Βλέπεις κολονάκι όπου φτάνει το µάτι σου.
Εάν, πες τώρα, στο απίθανο σενάριο, που κάποτε αφαιρεθούν, η κατάσταση τον πρώτο καιρό θα είναι τραγική. Ο κόσµος δεν θα ξέρει από πού να πάει, θα αποπροσανατολιστεί. Σε λίγο πάντως θα βγαίνουµε κι απ’ το σπίτι µας και η κατεύθυνση που θα πρέπει να ακολουθήσουµε, ακόµα και περπατώντας, θα ορίζεται από κολονάκια!
Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει αµφιβολία ότι αν η ψυχή ενός τόπου είναι οι ανθρώποι του, του ΒΟΑΚ δεν είναι άλλη από τα κολονάκια του!
Εν προκειµένω βέβαια, η κατάσταση παραπέµπει σε κάτι που είναι σαν τα αυτοάνοσα. Όπως δηλαδή στα αυτοάνοσα νοσήµατα ο µηχανισµός άµυνας του οργανισµού επιτίθεται στα υγιή κύτταρα και όργανα, έτσι και στην περίπτωσή µας µοιάζει σαν οι κρατικές υπηρεσίες του τόπου να επιτίθενται στις υποδοµές του…
Το καλό είναι βέβαια ότι υπάρχουν και καλοί άνθρωποι. Υπάρχουν δηλαδή και οδηγοί (συνήθως νταλικέρηδες …µεγάλη η χάρη τους) που ξηλώνουν διακριτικά τα άκρως ενοχλητικά κολονάκια, κάνοντας έτσι τη ζωή των υπολοίπων οδηγών µεγάλων οχηµάτων ‘λαµπρότερη’….
Σε κάθε περίπτωση, να µην ξεχάσω µε την ευκαιρία, να ευχαριστήσω όλους τους υπευθύνους που µε αυτό τον τρόπο φροντίζουν για την εκπαίδευση των οδηγών µεγάλων οχηµάτων (σα και του λόγου µου).
Εδραία θέση µου πλέον είναι, η απόκτηση επαγγελµατικού διπλώµατος στην Κρήτη να περιλαµβάνει µία και µόνη δοκιµασία για τους υποψηφίους οδηγούς: Τη διέλευση από τα εν λόγω κολονάκια! Όποιος περάσει ανάµεσά τους χωρίς να ακουµπήσει κανένα, να αναφωνούν όλοι «Άξιος», η ικανότητά του να µην αµφισβητείται πλέον ποτέ εις τον αιώνα κι όλα τα υπόλοιπα να τα αφήνουν για τους γραφειοκράτες…
Σταθµίζοντας λοιπόν την κατάσταση και δεδοµένου ότι υπάρχουν φορές που δρόµοι άλλαξαν όνοµα (άλλες φορές ολόκληρες περιοχές, ενίοτε ακόµα και κράτη!), προτείνουµε:
Να µετονοµαστεί ο ΒΟΑΚ σε «Επαρχιακή Οδός Κολωνακίου Κρήτης» (Ε.Ο.Κ.Κ), ή σκέτο «το Κολωνάκι»! Κοιτάξτε, επαρχιακή οδός είναι. Κι από κολονάκι άλλο τίποτα. Τώρα που βλέπω µάλιστα τη συντοµογραφία του µ ‘αρέσει ακόµα πιο πολύ. Τι «ΕΟΚΚ», τι …«ΕΟΚ». Στο άκουσµα και µόνο νιώθεις ευρωπαίος! Ή για να µιλήσουµε σοβαρά, ένα βήµα πιο κοντά στην πολυτραγουδισµένη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Το «Κολωνάκι» άλλωστε (ειδικά σε συνάρτηση µε το «ΕΟΚ») δεν θα διαφωνούσε κανείς ότι έχει ως όνοµα ένα υψηλό status. Συνυφαίνεται και παραπέµπει σε υψηλή κοινωνία, µεγαλεία, εκσυγχρονισµό …και φυσικά ακρίβεια! Φανταστείτε δηλαδή τι θα γίνει µε τα οικόπεδα, τα κτήρια, τα ξενοδοχεία, όλα εκείνα τα φιλέτα που βρίσκονται παραπλεύρως του (νυν) ΒΟΑΚ. Η τιµή τους στο άκουσµα «Κολωνάκι» και «ΕΟΚ» θα πιάσει ταβάνι (ως είθισται γενικά µε τις τιµές).
Το αν γράφεται τώρα µε «ω» ή µε «ο» αδιάφορο. Ας το γράφει ο καθένας όπως τον εκφράζει καλύτερα. Οι δε ταµπέλες ας περιλαµβάνουν όλες τις εκδοχές. Στην Ελλάδα άλλωστε, φωνήεντα και σύµφωνα, γράφονται και επισήµως κατά βούληση, πχ το Γιάνης µε 1 «ν» (εντελώς τυχαίο το παράδειγµα…)
Πρόκειται όπως καταλάβατε για εκ µέρους του γράφοντος µελετηµένη και τεκµηριωµένη πρόταση. Θα ‘λεγα και «κοστολογηµένη» µιας που είναι της µόδας, αλλά δεν έχω ιδέα πόσο θα κοστίσουν (υπερκοστολογηµένα ως είθισται ξανά…) τα βαφτίσια της «ονοµατο-µετάβασης». (καινούργιες λέξεις…καινούργιες ιδέες…) Όλοι ικανοποιηµένοι λοιπόν.
Πλέον πάντως, δεν µιλάµε απλά για αλλαγή ονόµατος σε ένα δρόµο. Μιλάµε για µια νέα εποχή! («Νεοεποχίτες» ενωθείτε…)
Ξέρω, ακούγονται λίγο υπερβολικά όλα αυτά, µα κοιτάξτε. ∆εν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς µια νέα εποχή. Ένα καλύτερο αύριο βρε αδερφέ. Αναφορικά µε το ΒΟΑΚ αυτή τη νέα εποχή γενικά, δεν την ονειρεύονται απλά τα τελευταία χρόνια. Την ονειρεύονται γενιές! Κι όταν πολυχρονίζει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, αναπόφευκτα ανοίγει ο δρόµος για υποκατάστατα και ονειροπόληση. (καθώς και «ονειρο-πώληση») Ας είναι…
Αναφύονται ωστόσο ερωτήµατα: Τι να συµβολίζουν κατά βάθος τόσα κολονάκια; Να ‘ναι άραγε κάποια µορφή τέχνης του δρόµου, street art;
Λοιπόν, δεν είµαι συνωµοσιολόγος αλλά µ’ όλα τούτα αρχίζω κι εγώ πλέον να πιστεύω ότι υπάρχει …«µυστικό σχέδιο ολοκληρωτικού ελέγχου των πολιτών, µέσω αδιαµαρτύρητης και δουλικής συµµόρφωσης µε την πορεία που χαράσσουν τα κολονάκια»!! Ε, λοιπόν, αυτό λέγεται χειραγώγηση των µαζών (ψέκασµα) µε ύπουλα µέσα. ∆εν εξηγείται αλλιώς…
Το κακό µεταξύ άλλων είναι ότι αρχίζω και τα συνηθίζω. Στον ύπνο µου πάντως, τα βλέπω και πιάνοντας το µαξιλάρι (αντί για τιµόνι) προσπαθώ να τα αποφύγω.
Τέλος πάντων, µέχρι να δούµε αυτοκινητόδροµο της προκοπής, καλοί µου συνάδελφοι λεωφορειατζήδες (τουριστικοί και Κτελατζήδες) το νου σας στα κολονάκια γιατί κόστισαν και µια περιουσία. Ξέχωρα τα εργατικά για τα τρυπήµατα, τα βιδώµατα κτλ
Σας χαιρετώ µε τον γνωστό µεταξύ µας χαιρετισµό, ανατείνοντας ελαφρά την χείρα. Μόνο θερµή παράκληση: µη µε χαιρετάτε µε ανοιχτά τα δάχτυλα της παλάµης διότι µπερδεύοµαι έτσι µε τη ζάλη της δουλειάς και δεν ξέρω µερικές φορές εάν µε χαιρετάτε …ή µε σφακελώνετε! Έχω που ‘χω πολλά στη κεφαλή µου, µην έχω κι αυτό.
Καλούς δρόµους σε ηµετέρους και µουσαφίρηδες…
*Ο Χρήστος Μπονατάκης είναι ιδ. υπάλληλος, φοιτητής Πολιτικών Επιστηµών
