«Βοήθησε, Παναγίτσα μου, να μην ξαναβρέξει…»

Η τελευταία θεομηνία που έπληξε κατά κόρον τους Δήμους Κισάμου και Πλατανιά, αναδεικνύει μια πασίδηλη πραγματικότητα την οποία κάποιοι προσπαθούσαν επιμελώς για καιρό να αποφύγουν. Κατ’ αρχήν οφείλουμε όλοι να ομολογήσουμε ότι ο όγκος νερού ήταν πρωτοφανής ως εκ τούτου με δυσκολία θα άντεχαν οι πληττόμενες υποδομές μας.
Η θεομηνία φωτίζει και την αδράνεια, αλλά και τη σιωπηρή συνενοχή μερίδας της κοινωνίας που “ασελγούσε” επάνω στο φυσικό περιβάλλον με την ανοχή των αρχών και τη βιαιότητα που συνυπήρχαν άνθρωπος και φύση με καθαρή υπαιτιότητα του πρώτου.
Οι υποδομές δεν άντεξαν τόσο επειδή ήταν ανεπαρκείς όσο και επειδή μπαζώσαμε ρέματα, “φυτέψαμε” πάνω στους ποταμούς, γέμισαν φερτά υλικά τα ρυάκια, από μια ένοχη συμπεριφορά του ανθρώπου που ανέμελα μετατρεπόταν σε… κατακτητή της φύσης.
Και μαζί με τους παραβάτες την “πλήρωσαν” και αυτοί που σέβονταν τη φύση.
Είναι ακόμη δεδομένο ότι παρά την γνωστή μελέτη του Υπουργείου Περιβάλλοντος από το 2012 που έθετε σε “κόκκινο” συναγερμό τον Νομό Χανίων για ενδεχόμενα πλημμυρικά φαινόμενα, όλοι είχαν “χαθεί στη μετάφραση” και η ανεπάρκεια πόρων και η μικροαστική ραστώνη, απέτρεπαν τις αρχές από το να προχωρήσουν μια επισπεύδουσα διαδικασία.
Οταν έγιναν τα γεγονότα της Ρόδου και ο φόβος της απώλειας ανθρώπινων ζωών σήμαναν συναγερμό στην εν υπνώσει Πολιτεία, άρχισε και στα Χανιά να ξεκινά μια συζήτηση μεταξύ των εκπροσώπων των φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ο χειμώνας όμως ερχόταν ήδη απειλητικά, ο χρόνος ήταν εις βάρος μας, ήταν πια λιγοστά τα περιθώρια αντίδρασής μας. Και έτσι μέσα στη νεοελληνική ηττοπάθεια έναντι των ευθυνών, φτάσαμε σε μια οικτρή πραγματικότητα στον Πλατανιά, στην Κίσαμο και το Ακρωτήρι…