Κύριε διευθυντά,
Ζήτησα άδεια από το ίδρυμα να κατέβω στο κέντρο των Χανίων για μερικά ψώνια.
Το ίδρυμα ευχαρίστως μου διέθεσε τον Αντώνη, τον φυσικοθεραπευτή να με συνοδεύσει.
Καλέσαμε ταξί γιατί το αυτοκίνητο του ιδρύματος δεν ήταν διαθέσιμο.
Ήμουν τυχερή διότι ο Αντώνης ήξερε πάρα πολύ καλά την πόλη, με ρώτησε τι θέλω να ψωνίσω και αμέσως με οδήγησε στα κατάλληλα μαγαζιά.
Εκεί που μας άφησε το ταξί, εκεί στεκόμουν και δεν έκανα βήμα παρακάτω.
Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας, έμεινα άφωνη, διότι τα πάντα παρουσιάστηκαν μπροστά μου ως μια ολόλαμπρη εικόνα.
Αφού πέρασαν μερικά λεπτά και συνήλθα, ξεκίνησα από τον δρόμο. Τι δρόμος ήταν αυτός; Πεντακάθαρος και οι άσπρες πέτρες του σαν να με προκαλούσαν να περπατήσω.
Από τον δρόμο εστίασα την προσοχή μου στο πλήθος των λουλουδιών που ήταν δεξιά και αριστερά στα πεζοδρόμια. Κατακόκκινα αλεξανδρινά που ήταν στις πελώριες γλάστρες τα διάφορα πολύχρωμα κυκλάμινα και ο τρόπος που τα είχαν τοποθετήσει, θα αποτελούσαν άνετα θέμα πίνακα ενός ζωγράφου.
Εκτός από τα υπέροχα λουλούδια που αντίκρισα τριγύρω και παντού στην πόλη, τα μαγαζιά ήταν εξίσου στολισμένα με την πιο όμορφη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση και η απαλή μουσική που ακουγόταν από μέσα με έκανε να σταθώ για λίγα λεπτά και ακούγοντας τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες έκλεισα τα μάτια και ονειρεύτηκα την παιδική μου ηλικία.
Τα δέντρα που ήταν διάσπαρτα σε όλο τον χώρο, λαμπίριζαν με τα καταπράσινα φύλλα τους και χαιρόντουσαν με τη μελωδία των εκατοντάδων πουλιών που πέταγαν από κλαδί σε κλαδί.
Η μελωδία των πουλιών ήταν τόσο γλυκιά που αμέσως ήρθε στη σκέψη μου το κελάηδημα των αηδονιών που είχαν βρει την κατοικία τους στο όρος Τρόοδος της Κύπρου.
Για αυτό και ο Νομπελίστας μας, ο Γιώργος Σεφέρης πήγαινε κάθε χρόνο στο Τρόοδος να την απολαμβάνει. Σκέφτηκα ότι ίσως μερικά αηδόνια της Κύπρου να είχαν μεταναστεύσει στα δέντρα των Χανίων.
Είπα στον Αντώνη, τον συνοδό μου, ότι θα ήθελα να μπω σε κάποιο μαγαζί, όχι για να ψωνίσω αλλά για να μάθω ορισμένα πράγματα. Στο μαγαζί που μπήκα, ο ιδιοκτήτης μας καλωσόρισε και εγώ άρχισα να τον ρωτάω πως συντελέστηκε αυτό το θαύμα της περιοχής… από μόνοι τους οι έμποροι ή τους βοήθησε κάποιος;
Ο έμπορος μας απάντησε ότι χωρίς τη βοήθεια του δημάρχου της πόλεως δεν θα είχαμε αυτό το αποτέλεσμα. Ο δήμαρχος, μας είπε, ένας άνθρωπος εξυπνότατος, εργατικός, με μεγάλη φαντασία για το ωραίο και το καλό.
Ο έμπορος μας είπε επίσης ότι ο δήμαρχος δεν κάθεται στο γραφείο του πολλές ώρες, διότι διαρκώς βρίσκεται σε κίνηση. Επισκέπτεται τα έργα που είναι υπό κατασκευή, όπως επίσης και τα μαγαζιά και συζητά με τους εμπόρους κάθε του ιδέα για το καλό της πόλης.
Αυτές οι ιδέες έκαναν τα Χανιά να μεγαλουργήσουν και να δέχονται εκατοντάδες επισκέπτες τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό.
Εγώ δεν αρκέστηκα μόνο στην ωραία περιγραφή του καταστηματάρχη αλλά ζήτησα να επισκεφτώ και άλλο ένα κατάστημα λίγο πιο μακριά από το πρώτο.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο από υπαλλήλους και πελάτες και υπήρχε μεγάλη ποικιλία από διάφορα πράγματα. Ο υπεύθυνος του μαγαζιού ήταν ένας ηλικιωμένος σεβάσμιος κύριος ο οποίος προσεφέρθη να μας απαντήσει σε οτιδήποτε τον ρωτούσαμε.
Μας είπε λοιπόν ότι η μεγαλοπρέπεια των Χανίων οφείλεται στη συνεργασία του δημάρχου με τον εμπορικό σύλλογο αλλά και τους κατοίκους της πόλης μας.
Αλήθεια, ποιος είναι ο δήμαρχος; ρώτησα και ο έμπορος με γλυκό τρόπο μου απάντησε «Ο δήμαρχος μας είναι ο Παναγιώτης Σημανδηράκης, με του οποίου τη συμπαράσταση και άγρυπνο επίβλεψη δημιουργήσαμε όλο αυτό το θαύμα που βλέπετε».
Επάνω στη συζήτηση μπήκε στο μαγαζί μια ομάδα περίπου δέκα ατόμων η οποία αποτελούνταν από Φιλανδούς που είχαν έρθει στα Χανιά.
Μου έκανε εντύπωση ότι μόλις μπήκαν στο μαγαζί άρχισαν να βγάζουν τα πανωφόρια τους και να μένουν με τα κοντομάνικα.
Τους ρώτησα γιατί το έκαναν αυτό και ευτυχώς δυο από αυτούς που ήξεραν ελληνικά μου απάντησαν ότι η πατρίδα τους ήταν σκεπασμένη από το χιόνι και το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό.
Ερχόμενοι στην Ελλάδα, με τον ήλιο να λάμπει που θύμιζε μια καλοκαιρινή μέρα, δηλαδή ότι βρίσκονται σε έναν άλλο πλανήτη.
Ρώτησα ένα Φινλανδό που κράταγε μια σακούλα με ψώνια τι είχε αγοράσει, και εκείνος αντί να μου πει, άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε έναν θεό, το άγαλμα του Δία.
Μας είπε, λοιπόν, ότι στη Φινλανδία μάθαιναν όλοι την μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας και εκτός από τον Δία που ψώνισε, αποφάσισε ότι θα ψώνιζε και μικρά αντίγραφα από εκθέματα του μουσείου των Χανίων.
Ο Φινλανδός έβγαλε ένα αναστεναγμό μιλώντας για τα αγαλματάκια αυτά και μας διευκρίνισε ότι η συμπεριφορά του αυτή ήταν διάχυτη προς όλους, διότι τον έκανε να σκεφτεί τα χιλιάδες χρόνια που οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν τα αγάλματα τους που τελικά βρίσκονται σε όλα μουσεία του κόσμου.
Ρώτησα τον Αντώνη αν είναι μακριά το Δημαρχείο. Μου είπε πώς δεν είναι και αν ήθελα να με πάει. Πράγματι πήγαμε και ανεβήκαμε με το ασανσέρ στο γραφείο του δημάρχου.
Ευτυχώς ο δήμαρχος ήταν εκεί στη μεγάλη αίθουσα και μόλις άνοιξα την πόρτα για να μπω μέσα, άπλωσε τα χέρια του και έτρεξε να μου κάνει μια μεγάλη αγκαλιά!
«Δήμαρχε μου, είμαι πολύ υπερήφανη για σένα. Έχεις κάνει θαύματα πολλά στην πόλη μας και είσαι τυχερός που όλα έχουν ανταπόκριση».
Και τότε ο Δήμαρχος μου είπε «Κατερίνα είμαι πολύ τυχερός που είμαι Δήμαρχος των Χανίων, διότι αν ήμουν σε οποιονδήποτε άλλο δήμο θα ανταποκρινόμουν στα καθήκοντα μου μεν, αλλά δεν θα είχαν την ίδια επιτυχία που έχουν στα Χανιά».
Η επιτυχία αυτή οφείλεται τόσο στην αγάπη των πολιτών προς τον Δήμαρχο αλλά και του ίδιου προς τους πολίτες.
Ας ευχηθούμε, λοιπόν, μαζί Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένα να είναι πάντοτε τα χρόνια που έρχονται.
Κατερίνα Βασιλάκη
