Παράλυτοι σπασμοί αχόρταγων χτικιών
που βομβαρδίζουν τις στιγμές ανθρώπων τραγικών…
ξεβράζουν με τις πράξεις τους
τα όνειρα τα παιδικά τους
εγωισμούς κρυμμένους
από τα παραμύθια της γιαγιάς τους…
Και βομβαρδίζουν συνειδήσεις αθώων
λουλουδιών.
Εκείνα… το μοναδικό που πόθησαν
ήταν να ποτιστούνε.
Αλήτες,
Ρουφιάνοι σκυθρωποί,
γλοιώδεις μα και ανυπεράσπιστοι συνάμα
μιας
και η κόλαση η δική τους
θα’ ναι το πνίξιμο στο φτύμα των αθώων.
Θα τις γελάω εκείνες τις στιγμές
εκείνες τις εικόνες…
και μόνος μου δε θα ’μαι.
Σιμά μου θα ’χω τα παιδιά
σακάτικα μα χαμογελαστά.
Μπορεί,
να μην μπορούν
να τρέξουν να γευτούν
της λευτεριάς το πιώμα,
μήτε να πιάσουν τα σπουργίτια
που θα τους τρων τα ψίχουλα
από της αδικίας της πικρής,
το ξεραμένο, το μπαγιάτικο καρβέλι.
Μα σίγουρα θα βλέπουν τον πνιγμό
όλων εκείνων των λεπρών
στιγματισμένων στη ψυχή ανθρωποειδών…
Και θα χαμογελούν…
Όχι από χαρά
κι ούτε από εκδίκηση το γέλιο αυτό
θα βγαίνει.
Μα από το θαύμα
που δε σκότωσαν οι αχόρταγοι
μήτε που σακάτεψαν με τις βόμβες
τις αχτίνες, τη ζέστα
του ήλιου της δικαιοσύνης,
της ελπίδας την προσμονή,
το φτερούγισμα για τη νιογέννητη αυγή,
το σπέρμα που δε ψήθηκε
δεν καρβουνιάστηκε μέσα στην κόλαση
εκείνων…
Και τώρα, να ‘μαστε πάλι εδώ.
Να τραγουδάμε τους νεκρούς
μα και τους ζωντανούς που άντεξαν
κι αντέχουν όπως δείχνει η ζωή,
για τη ζωή
για τον έρωτα,
για τα παιδιά με την αθώα τη ματιά
για τις μάνες που το ρόλο τους δε ξεχάσανε
ούτε αφήσανε ξοπίσω στα ερείπια
καμιά ελπίδα…
Να ’μαστε πάλι εδώ…
Στο ραντεβού
στο προσκλητήριο των ζωντανών
που χρέος έχουνε να χτίσουνε και πάλι τη ζωή.
Να βάλουνε στο θρόνο το θεό
και να παλέψουνε
κάθε αχόρταγο
σακάτικο
ρουφιάνο
σκυθρωπό
και λεπριασμένο στη ψυχή
και στην καρδιά εχθρό…
