Μέρος Δεύτερο
Βουή ως ανάμνηση της μεγάλης Μάχης της Κρήτης που συνεχίζει ως επετειακός εορτασμός. Οχι όμως ως ψυχικός καταβυθισμός στην πρωταρχική καταλυτική βουή της. Για ν’ αποτελέσει η πρώτη μέρα της ως την τελευταία στιγμή της το μαύρο χρώμα εισβολής και παράλληλα τη μέγιστη λάμψη του άσπρου λόγου αντίστασης για ελευθερία.
Με καθοριστικό άξονα της καταστροφής τη φοβερή ΒΟΥ ΒΟΥ ΒΟΥ ΒΟΥ Η που ξερίζωνε τις ρίζες της α-φοβίας με αντι-άξονα το η μάχη της μεγάλης λάμψης…
ΑΟΡΑΤΗ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Οπου, μέσα από τόσο ξερίζωμα ξανα-αναδύεται από τα βάθη των αιώνων η αόρατη φωνή του πρώτου αρχαίου ρομπότ, του μπρούτζινου φύλακα, του ΤΑΛΩ να λέει: «Εσύ μικρέ Σώλατ πρέπει να μιλήσεις για την τρομερή Βου-Βου της λάμψης της Μεγάλης Μάχης και του μεγάλου χαμού. Κι ας είσαι μικρός τώρα που όλα βομβαρδίζονται, όλα που πυρπολούνται, όλα γκρεμίζονται κι όλα συντρίβονται σαν ένας γυάλινος κόσμος.
Λοιπόν να μην ξαναπούμε εσύ ο μικρός Σώλατ, τώρα, πρέπει να μιλήσεις όταν μεγαλώσεις, για την τρομερή βου-βου-ή που ξεριζώνει τις ρίζες της αφοβίας.
– Μα, αόρατη φωνή ποια είσαι εσύ και ποιος είμαι εγώ που πρέπει να μιλήσω; φωνάζει δυνατά ο μικρός Σώλατ…».
Η ΦΟΒΕΡΗ ΡΟΗ ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΑΠΕΙΛΕΙ
«Σιωπή κι ύστερα από αυτή ξανακούγεται η αόρατη φωνή να λέει: “Είμαι ο μπρούτζινος γίγαντας, το πρώτο ρομπότ, ο Τάλως που τρέχω με μεγάλες δρασκελιές όλη μέρα κι όλη τη νύχτα ν’ απομακρύνω κάθε βουή, βουή πολέμου.
Ο μικρός Σώλατ χωρίς πανικό του απαντά: “Αρχαίε μπρούτζινε φύλακα τι θέλεις από ένα μικρό παιδί που τώρα ζει μέσα σε μια τόσο φοβερή στιγμή από μια κλειστή κι ανοιχτή βουή της φοβερής βουής που όλα τα απειλεί μέσα από το χάος των αιώνων; Κι εσύ να μην ζητάς μέσα από τον τρόμο να μιλήσω. Να πω τι, τί τι; για μια τόσο μεγάλη ενοχή για τη μάχη της μεγάλης λάμψης;».
Η ΑΡΧΑΙΑ ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ
«Η αόρατη φωνή του αρχαίου χάλκινου φύλακα ρομπότ ξαναηχεί για να πει:
– Σώλατ, μικρέ Σώλατ άκουσέ με προσεκτικά…
– Σ’ ακούω αόρατη φωνή πολύ καλά, αλλά εσύ πού ξέρεις τ’ όνομά μου;
– Μικρέ Σώλατ πρέπει να γνωρίζεις πως εγώ, το πρώτο αρχαίο ρομπότ, ο μπρούτζινος φύλακας του αρχαίου θησαυρού, τα ξέρω όλα, φυλάγοντάς τα στην αρχαία μνήμη μου. Σ’ αυτήν είναι καταχωρισμένες όλες οι εξελίξεις στις τροπές, στις τροφές, στις διαστροφές και στις καταστροφές.
Ναι όλες οι γενιές, όλες οι ψυχές, με όλα τους τα βάσανα, με όλα τους τα σάβανα, με όλες τις θυσίες τους και όλες τις ληστείες τους, με όλες τις κακίες τους, τις γενναιότητες και τις αγενναιότητές τους…
Λοιπόν εγώ ο Τάλως, το πρώτο ρομπότ
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΠΕΤΕΙΟΣ Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΛΑΜΨΗΣ
σε ξέρω Σώλατ από κάθε σου πλευρά για να είσαι εσύ που πρέπει να πεις όταν μεγαλώσεις τόσα πολλά και φρικτά.
Και πρέπει από τώρα μέσα από τη μεγάλη ΒΟΥ ΒΟΥ ΒΟΥ ή όταν θάρθει η ώρα να μιλήσεις εσύ. Τότε που ο Βορράς θα καίγεται και ο Νότος θα παγώνει…
Τότε που η Μάχη της μεγάλης λάμψης θα έχει γίνει επέτειος κι όλες οι μάχες μικρής (ή καθόλου) λάμψης θάναι τελετές που πάνω τους θα κοιμούνται και θα ξυπνούν κρυμμένες ή φανερές δολιότητες για άλλες φωτιές για άλλες σφαγές με θερμοκρασίες υψηλές να λιώνουν σε υψικαμίνους τα σώματα του ανθρώπινου δέους…
Λοιπόν, λοιπόν Σώλατ εσύ θα μιλήσεις από όρος υψηλό να μην προφθάσει να σε καταπιεί το χαμηλό σκοτάδι…».
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΒΟΥΗΣ
«Λοιπόν θα μιλήσεις για τούτη τη μεγάλη Βου ή χωρίς να ξεχάσεις τίποτα απ’ αυτή.
Ο μικρός Σώλατ μαγεμένος από τη φωνή του ρομποτικού φύλακα του αρχαίου θησαυρού μνήμης γενετικής βγαίνει έξω από τον κύκλο των μυστηρίων για να ξαναμπεί στον κόσμο της πραγματικότητας στον κόσμο της τρομερής
ΒΟΥ
Βου βου βουής που άρχισε εκείνο το ξημέρωμα, πριν ο ήλιος να προλάβει να φωτίσει τη γη, όταν άρχισε σ’ εκείνο το πρωινό φοβερό Βουή της μάχης της μεγάλης λάμψης. Τότε που μαύρα πουλιά απλώνονταν σ’ όλο τον ουρανό να τον μαυρίσουν…».
ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ
Αναστορήματα
δίχως ουράνιους πλοηγούς
σε μια κατηφοριά σαπωνοποιίας
Περιμένοντας
την επόμενη δήλωση
για την κατάκτηση που οδηγεί
Σε μια σπηλιά του βάθους
σκοτώνουμε
μαύρα πουλιά
μέχρις εσχάτων
στη Νήσο.
(τελευταίο ποίημα της ποιητικής μου συλλογής “Η Νήσος” πρώτη αυτοέκδοση 1970…).
ΜΕΓΙΣΤΟ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΜΕ ΕΣΧΑΤΟ ΤΡΟΜΟ
«Τότε μαύρα πουλιά, με κρωξίματα συντέλειας κατά σμήνη ορμούν στη γη του μεγάλου θησαυρού απλώνοντας το μέγιστο κακό με έσχατο τρόμο.
Ο Μικρός Σώλατ καταμεσής στο πεδίο αυτού του πρωτοφανούς κακού από θάλασσα και ουρανό, σχημάτιζε στη μνήμη του πίνακες ζωγραφικής αυτού του τρόμου.
Πίνακες που άρχιζαν από την ακαριαία επιθετικότητα που αλλοίωσε τόσο παραμορφωτικά τον χρόνο και τον χώρο της αρχαίας γης που συνταυτίστηκε, με χάος αρχαίο με χάος χθεσινό, με χάος σημερινό, με χάος μέλλοντος κόσμου…
Ομως ο μπρούτζινος αρχαίος φύλακας του θησαυρού από την πρώτη ώρα της βουής που ξερίζωνε τις ρίζες αφοβίας ύψωσε το άφοβο αγαθό της Μάχης της Μεγάλης Λάμψης…».
«ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΠΟΥ ΤΥΛΙΓΕΙ»
«Το σκοτάδι έχει έρθει. Τυλίγει δραματικά όλα τα γύρω από κάτω και από πάνω και μέσα σ’ αυτό το μαύρο να εκτοξεύονται φεγγοβολές που σκίζουν και φωτίζουν τη νύχτα με τη βουή να συνεχίζει τον ακουστικό τρόμο παντού.
Ο μικρός Σώλατ φοβισμένος, καταπονημένος και πεινασμένος αναζητά μια γωνιά για ν’’ ακουμπήσει.
Κοντά εκεί είναι το εξωκκλήσι της Αγίας Ειρήνης. Η πόρτα είναι ανοικτή και αποφασίζει να μείνει εκεί τη νύχτα. Ακουμπώντας σε μια γωνιά ζητώντας ειρήνη στην ψυχή σε τόση πολεμική αγριότητα που όλα τα καταστρέφει.
Ο μικρός Σώλατ σκέφτεται πόσο χάθηκε η ειρήνη του Χριστού σ’ έναν χριστιανικό και αντιχριστιανικό κόσμο.
“Είρηνη των εμήν δίδωμι ημίν ίνα αγαπάτε αλλήλους”. Ομως εμείς (μονολογεί ο Σώλατ) τόσο μισούμε αλλήλους».
ΠΟΙΟΙ Σ’ ΕΣΦΑΞΑΝ ΕΙΡΗΝΗ;
«Ο Σώλατ ακουμπισμένος σε μια γωνιά στο εξωκκλήσι της Αγίας Ειρήνης, παρά την εξοντωτική του αγωνία, δεν μπορεί να κοιμηθεί όλη τη βαριά εκείνη νύχτα. Ομως προς το ξημέρωμα για λίγο αποκοιμάται βλέποντας ένα κεφάλι κομμένο εκπάγλου καλλονής να αιωρείται στον αέρα με μια κορδέλα στον λαιμό που έγραφε “ειρήνη”.
Εντρομος ο Σώλατ σηκώθηκε από τη γωνιά φωνάζοντας:
ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΡΗΝΗ
ποιοι σ’ έσφαξαν Ειρήνη;
Είχε ξημερώσει όταν ο Σώλατ άκουσε πάλι την τρομερή
ΒΟΥΗ
Βου Βου Βου
να κατακλύζει την τρίτη μέρα της μάχης της Μεγάλης Λάμψης».
