Βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό

Είναι πολύ βασικό για τα συλλογικά τεκταινόμενα, οι λέξεις στην πολιτική να έχουν ένα αυτεξούσιο, να ξέρουν τι λένε και τι επιπτώσεις έχει αυτό στην κοινή γνώμη. Χάσατε το μέτρο των λέξεων, χάσατε και την ελάχιστη κατανόηση των πολιτών.
Οσο επενδύουν στην ασυνάρτητη ρητορική, τόσο γεμίζει το “ασκί” των ακραίωn, λέξη- λέξη, σταγόνα-σταγόνα στον μύλο της αντίδρασης, για να θυμηθούμε και την περικλεή δεκαετία του ‘80.
Θυμούμαι τον Βαγγέλη τον Γιαννόπουλο.
Ο Βαγγέλης “πούλαγε” όχι γιατί είχε έναν βίαιο ασύμβατο λόγο, αλλά γιατί μίλαγε τη γλώσσα μιας λεβεντουριάς που χόρευε αντάρτικα, που έμπαινε στο “χωνευτήρι” του καθωσπρεπισμού και εξερχόταν αμόλυντη, ατόφια, ανόθευτη. Με όλα βέβαια τα κουσούρια της…
Κι ο Φλωράκης είχε αυτή τη λεβεντιά στον λόγο του και ο Στέφανος Μάνος ήταν πλήρης στις διατυπώσεις του.
Παραδείγματα αρκετά.
Θέλω να πω ότι η γλώσσα “πατά” πάνω σε κόκκινες γραμμές.
Ξέρει τι να σεβαστεί και να αποδιώξει από πάνω της.