Στα Εθνικά θέματα χρειάζονται προσεκτικοί χειρισμοί, διότι πολύ εύκολα μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση στους πολίτες ότι τους εγκαταλείπουν οι ηγεσίες. Αυτό το αίσθημα εγκατάλειψης αποσαθρώνει την κοινωνία.
Στο Σκοπιανό προσπαθούν να βρουν μια λύση, που δεν συγχρονίζεται με το κοινό περί δικαίου αίσθημα των Ελλήνων που έχει δοκιμαστεί πλειστάκις στα χρόνια της κρίσης.
Παρά ταύτα το πακέτο λύσης είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Η Ελλάδα δεν ζητά ένα μόνο πράγμα. Ζητά τρία συγκεκριμένα πράγματα και πρέπει να λάβει νομικές εγγυήσεις γι’ αυτά. Στην προοπτική που λαμβάνεις τις απαιτούμενες νομικές εγγυήσεις (οι οποίες και θα αξιολογηθούν στο ελληνικό Κοινοβούλιο) η λύση είναι ευπρόσδεκτη.
Διαβάζουμε ότι ο Σκοπιανός πρόεδρος αρνήθηκε μια ονομασία erga omnes. Λυπούμαι εξαιρετικά, αλλά αυτή δεν είναι προσέγγιση που να αφήνει ικανοποιημένη και τις δυο πλευρές (win-win). Εφ’ όσον αρνούνται, οι συνομιλίες καταρρέουν. Τόσο απλά…
Εξάλλου, η Ελλάδα πορεύεται με το όνομά της. Η διαπραγμάτευση είναι ψυχρή εξυπηρέτηση συμφερόντων. Δεν “σαλαμοποιείται”, δεν βάζουμε τα κλάματα, δεν κάνουμε χατίρια. Eχει, ξέρετε, κοινή γνώμη και η Ελλάδα…
Παρά ταύτα οι δυο πρωθυπουργοί πρέπει να εργαστούν ξανά. Αυτό, όμως, μπορεί να γίνει μαζί με τα επιτελεία τους. Η διαπραγμάτευση δεν είναι αφαιρετική. Είναι συγκεκριμένη…
