Βουβαμάρα παντού

Μια διαπίστωση των τελευταίων χρόνων είναι η βουβαμάρα.
Λες και χάθηκαν οι φωνές. Και αυτοί που μιλούν, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, τάχα φιλόσοφοι, εκφέρουν γνώμη και άποψη για τα τεκταινόμενα, αλλά στην ουσία δεν λένε τίποτα άξιον λόγου.
Όλοι οι σπουδαίοι στέκονται βουβοί ή αναμασούν τα ίδια και τα ίδια. Κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει τίποτε αποτελεσματικό για την οικονομική κρίση. Και ο κόσμος περιμένει από κάπου να πιαστεί. Περιμένει μια σίγουρη απάντηση. Ψάχνει μια νέα πρόταση για να κρατηθεί.
Έπρεπε να φθάσουμε στον πάτο για να μας πουν οι φωστήρες της οικονομίας ότι πρέπει να εφαρμόσουμε πάλι το “απλώνω τα πόδια μου μέχρι εκεί που φθάνει το πάπλωμα”;
Η υπερκατανάλωση στην οποία πολλοί ανά τον κόσμο διοικούντες μας άφησαν να παρασυρθούμε, χρόνια τώρα, που με έξυπνο τρόπο μας οδήγησαν σ’ αυτήν μέσω πετυχημένης γι’ αυτούς προπαγάνδας. Η εισβολή και η αποδοχή της δυτικής κουλτούρας “ψωνίζω άρα υπάρχω” ή το “shopping therapy”, ρίχνει ευθύνες και σε όλους μας, όσο κι αν επιμερίζουμε μέρος των ευθυνών στους σοφούς, στους διοικούντες, στα Μ.Μ.Ε.
Όλοι έχουμε ευθύνη και συμμετοχή στην σημερινή οικονομική κρίση.
Και στην πράξη πλέον τώρα τί κάνουμε; Τί περιμένουμε; Έχουμε κάποια ελπίδα να υπάρξει μια νέα πρόταση εφαρμόσιμη;
Ο κόσμος περιμένει προτάσεις από τους σοφούς αυτού του τόπου και του πλανήτη. Αλλά ακούει μόνο λόγια ακαταλαβίστικα, θεωρίες αόριστες, τις οικονομικές ενισχύσεις να πηγαίνουν σ’ αυτούς που έχουν τη μεγάλη ευθύνη και για άλλη μία φορά ΘΑ, ΘΑ, ΘΑ…
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μπουχτίσει από όλα αυτά. Τα θεωρούμε λόγια αναξιόπιστα, παραμύθια, παιχνίδια με σημαδεμένη τράπουλα.
Ο κόσμος αμήχανος ζητάει μια πρόταση και περιμένει κάποιους σοφούς να του πουν ή να κάνουν κάτι ουσιαστικό, αποτελεσματικό, χειροπιαστό. Μήπως ονειροπολεί;
Μήπως ορισμένοι θέλουν να μας οδηγήσουν στην άλλη άκρη, στο να μην περιμένουμε τίποτε, να μην προσδοκούμε τίποτε, ούτε για μας ούτε για τα παιδιά μας;
Μήπως βρίσκονται σε σύγχυση με την φιλοσοφική ρήση του Καζαντζάκη, για να είμαστε ελεύθεροι; Μήπως όμως με όλα αυτά δεν οδηγούμαστε στην ελευθερία αλλά στην ηττοπάθεια της ύπαρξης;
Από μικρά παιδιά συνηθίσαμε να περιμένουμε απαντήσεις και λύσεις από τους άλλους. Περιμένουμε το έτοιμο, περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν κάτι, κι όχι εμείς. Και των εκλογών ερχομένων ξεπετάγονται νέα πρόσωπα, παλιά πρόσωπα με νέα μάσκα, αλλά πλέον κανένας δεν φαίνεται να πείθει.
Ίσως ήρθε η ώρα να πάρει ο καθένας μας το προσωπικό ρίσκο και να αναρωτηθεί, να ερευνήσει, όχι με την αγωνία κάποιου που βρίσκεται σε απόγνωση ή σε αδιέξοδο, αλλά με την αισιοδοξία κάποιου που πιστεύει στο σωστό στόχο και στη βοήθεια άνωθεν μέσω σωστών επιλογών.
Απαιτείται καθαρό μυαλό και στήριξη μας επί των δεδομένων που έχουμε τώρα. Όχι του τι είχαμε ή του τι θα θέλαμε να έχουμε. Τι έχω τώρα στο οποίο μπορώ να βασιστώ, ή ποιο πρόσωπο έχω τώρα στο οποίο μπορώ να δείξω εμπιστοσύνη.
Είναι ανάγκη να βάλουμε θεμέλια με τα υλικά που έχουμε, να στηριχτούμε στα θεμέλια αυτά και να προχωρήσουμε προς άμεση βελτίωση των αναγκών της χώρας και των δικών μας καθώς και των συνθηκών της ζωής μας.
Η βουβαμάρα δεν ωφελεί κανέναν. Η αδράνεια μας και το φόρτωμα των ευθυνών στους άλλους κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Απαιτείται εγρήγορση και υπόσχεση στον εαυτό μας ότι θα αναλάβουμε τις ευθύνες που έχουμε έναντι του εαυτού μας και των μελλοντικών γενεών.