Α΄. Αντί προλόγου
Ο Αντώνης Σαμαράκης είχε πει: “Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα”.
B΄. Βουβές ψυχές
Η εικόνα της καθημερινότητας: Κοπαδιαστά ανθρώπινα κορμιά να σέρνουν βιαστικά τα βήματά τους στις λεωφόρους των μεγαλουπόλεων, των μικροπόλεων και όχι μόνο. Τρέχουν…τρέχουν, να προλάβουν…Κέρινες μάσκες, βλέμμα απλανές αδιάφορο στο διπλανό το διαβατάρη, τον τόσο κοντινό, τον τόσο μακρινό συγχρόνως, αδιαφορία στο σκούντημα των ώμων σαν τους χωρίζει τις ψυχές απόσταση χαώδης. Κι αν κάποιος ατυχήσει και βρεθεί έμπροσθεν κάποιου εμποδίου, εάν το βήμα του ανακοπεί ακόμη κι αν πέσει, τότε ο διπλανός, ο κοντινός-ο μακρινός ο διαβατάρης θα τον(ε) δρασκελίσει, θα περάσει, θα μπροσπεράσει, θα απομακρυνθεί. Μύθος το μακρινό μοντέλο εκείνου του βιβλικού Καλού Σαμαρείτη… Βουβές ψυχές…
Λίγο πιο κάτω, σε μια καφετέρια, μια “παρέα” πέντε νεαρών στο ίδιο τραπέζι. Ομοτράπεζοι, τόσο κοντά μα και τόσο μακριά, καθώς δεν μιλούν αναμετάξυ τους, σκυμμένος και προσηλωμένος ο καθένας στον μικρόκοσμο του κινητού του. Μέσα από τούτον επικοινωνούν με φίλους πολυάριθμους, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου. Μα με τους ομοτράπεζους, σιωπή, ούτε κουβέντα… Βουβές ψυχές… Λίγο παρακάτω, μέσα στο σπίτι η οικογένεια, κάτω από την ίδια στέγη, τόσο κοντά και τόσο μακριά τα μέλη της, αναμετάξυ τους! Καθώς, ο πατέρας προσηλωμένος στην οθόνη της τηλεόρασης παρακολουθεί με ζέση την αγαπημένη του ομάδα σαν κυνηγά τη διάκριση στη μορφή της θεάς-μπάλας, στο πράσινο γρασίδι κάποιου γηπέδου. Πιο κει η μητέρα, προσηλωμένη στο Face-book στην οθόνη του Υπολογιστή. Και στο δωμάτιό του ο γιος, σκυμμένος στο κινητό του, επικοινωνεί με τους πολυάριθμους του φίλους όπου Γης, όσους δεν πρόφτασε στην καφετέρια…Σιωπή αναμετάξυ των μελών της οικογένειας…Βουβές ψυχές…
…Μα σε όλους τούτους που απαριθμήσαμε στη λεωφόρο, στην καφετέρια, στο οικογενειακό σπίτι, εφαρμόζει η μοναξιά το στυγνό της φάλι στα εσώψυχά τους, καθώς απουσιάζει από τη συναναστροφή, η επικοινωνία. Το θείο δώρο που κληροδότησε ο Δημιουργός στον κατ’ εικόνα και ομοίωση άνθρωπο…Μα σιαμαία αδελφή της μοναξιάς η μελαγχολία, κολλάει κι εκείνη σαδιστικά το φάλι της στα εσώψυχα του απομονωμένου από τον συνάνθρωπο διαβατάρη, που καταλήγει ν’ αποζητά διαφυγή σε σιρόπια και μαντζούνια του ψυχίατρου…Κόπος μάταιος!
Γ΄. Επίλογος
…`Ενας μοναχικός διαβάτης καταμεσής του πλήθους της λεωφόρου, αισθάνεται το αδυσώπητο φάλι της μοναξιάς να τον πνίγει…Αυθόρμητα, του έρχονται στα χείλη κάποιοι στίχοι ενός άσημου ποιητή, για τη μοναξιά. Τους ψελλίζει:
Κόλλησες στα εσώψυχα το φάλι σου,
κ’άδειασες της ψυχής τ’απόθεμα.
Μάντρωσες το κορμί μου μ’αγκαθόσυρμα
καταμεσής του πλήθους, στη λεωφόρο.
Μ’έκανες ταίρι σου και σύντροφό σου
γίναμε ένα, εσύ κι εγώ.
Και τι παράξενο! Να νοιώθω μόνος,
μέσ’στο πολυάνθρωπο το πρωινό.
Ποιος τάχα σ’έστειλε να μ’ανταμώσεις
να με ξεκόψεις από τον κόσμο;
Μα ένοιωσε ευθύς εντός του μια φωνή, σε απάντηση –λες- των στίχων που μόλις απήγγειλε απευθυνόμενος στη μοναξιά, σαν του απαντούσε εκείνη, εύστοχα:
«Κανείς δε μ’εστειλε άγνωστε ξένε.
Σεις με καλέσατε στη συντροφιά σας
σαν βάλατε αφέντη την τεχνολογία,
σαν κάνατ’αποπαίδι τη βεγγέρα,
σαν βγάλατε από το σπίτι την αυλή.
Τώρα που σταματήσατε να χαιρετιέστε,
θα χαιρετάτε μόνο εμένα…»…
