Την ώρα που πέρναγε ομπρός μου ένας σημαντικός εθελοντής, κοντοχωριανός μας, που παντού βοηθάει, ένοιωσα τη μαντινάδα που μου είχε ειπωμένη κάποτε ο Μιχάλης Χαραλαμπάκης, ατζιδωτά στα δόντια μου να κρέμεται ανυπόμονη, που φτερούγισε, με σημάδεψε:
Ο άνθρωπος εις τη ζωή
πρέπει να έχει νάμι
όντε θα φύγει από δω
να μην του πουν χαράμι.
Κι ευτύς, γνωστούς αθρώπους αρχίνιξα να σκέφτομαι για τα έργα και την προσφορά τους στην κοινωνία.
—Ετούτα μένουν άμα φύγει ο καθείς. Είντα ‘καμε. Καλό, ή κακό. Και μετά τον ευλογούμε, ή τονε βλαστημούμε, μουρμούρισα, αναστέναξα με ανακούφιση, κι ο νους μου για άλλη μια φορά απόμεινε αγκαλιά με το σήμερα και το αύριο.
Τι μας ανήκει; Τι πεθυμούμε ν’ αποχτήσουμε και τι θα πάρουμε μαζί μας στο ταξίδι το ευλογημένο; Ο Καζαντζάκης έλεγε, το μόνο σίγουρο στη ζωή μας, είναι ότι όλοι θα έχουμε το ίδιο τέλος. Μια σπιθαμή γης, δικαιούμαστε. Φτωχοί κι αρχόντοι, άσημοι και διάσημοι. Πίσω, μας ακλουθά η μαντινάδα.
Κι όχι πως δεν μπορούμε. Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε, όταν βαριά άρρωστος δεχότανε τους προσκυνητές, «Μπορώ δε μπορώ, πρέπει να μπορώ.»
Ετούτα σκεφτόμουνα ως επάγαινα στο ενοριακό κέντρο εδώ στον όμορφο Πλάτανο, που μαζωχτήκαμε επροψές με την πρωτοβουλία του εφημέριου παπά Γιάννη και σύσσωμου του εκκλησιαστικού συμβουλίου μα και των κατοίκων του Πλατάνου και παραπέρα, για να τιμήσουμε την πρεσβυτέρα, μια γυναίκα αγωνίστρια που από μικρή έδωκε και συνεχίζει, επί 68 χρόνια, να δίνει αγώνες για την τοπική κι ευρύτερη κοινωνία. Την ποδοπατημένη κοινωνία μας, από πολλούς αλαζόνες υλιστές και ταπεινωμένη από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Όλοι αρεσκόμαστε να λέμε λόγια παχιά και βαρύγδουπα, ευχές κι υποσχέσεις αεράτες, μα λίγοι δυστυχώς, ευτυχώς που υπάρχουνε κι αυτοί, αφήνουν στην μπάντα την ησυχία τους και, εθελοντές, οπλισμένοι αγάπη, πίστη στο Θεό και σεμνότητα, τρέχουν να βοηθήσουν, να συμπαρασταθούν ή να προσφέρουν ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα που λέγεται πολιτισμός και αλτρουισμός.
Ωσάν την πρεσβυτέρα Άννα Λουπασάκη, που σκορπάει χαμόγελα για να εισπράξει, απλά, μια γαλήνη στην ψυχή κι έναν ήσυχο γλυκό ύπνο με την ικανοποίηση ζωγραφισμένη στην καρδιά και ψυχή της. Δικαίως τιμήθηκε, όχι γιατί το ζήτησε ή το είχε ανάγκη, αλλά σαν ηθική αμοιβή και για να γίνει φάρος φωτεινός να δούμε κι οι άλλοι και να ζεσταθεί η καρδιά μας προσφέροντας από τη μεριά μας, το κατά δύναμιν. Υλικά, ή ηθικά.
Τραγούδια και ύμνοι ακούστηκαν από τη χορωδία της Μητροπόλεως, από παλιά χορωδία γυναικών Πλατάνου και την τιμώμενη.
Παρόντες στην εκδήλωση ο Σεβασμιότατος Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος, ο Γ. Διευθυντής Ορθόδοξης Ακαδημίας Ζορμπάς, εκπρόσωποι του απουσιάζοντος Δημάρχου Κισάμου, πολλοί ιερείς και πλήθος κόσμου. Εκτός της πρεσβυτέρας, μίλησαν συνοπτικά ο Σεβασμιότατος που της έδωσε συμβολικό δώρο εκ της Μητροπόλεως, ο Ζορμπάς, ο π. Μανόλης Μπαριωτάκης που διάβασε ποίημα σταλμένο από τους κατοίκους του Γαλατά, ο π. Γιάννης Στυλιανουδάκης που της έδωσε αναμνηστική πλακέτα εκ μέρους των ενοριών Πλατάνου, ο π. Γιάννης Λουπασάκης, ο π. Δημήτρης Λαμπαθάκης, η Μαρία Μανουσάκη κι ο Γιώργος Χοχλάκας. Κεντρικός ομιλητής, στη σκηνοθεσία και παρουσίαση, ο υπογράφων.
