«Η πόρτα του αεροπλάνου άνοιξε και το πρόσωπο μας φωτίστηκε από τον ήλιο του Ιουλίου και την ίδια στιγμή οι μυρωδιές του καλοκαιριού μας αγκάλιασαν. Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία με τα Χανιά το 1986 και μου έχει μείνει αξέχαστη…» μας λέει η κα Caroline Burley που για 36 συνεχή χρόνια επισκέπτεται μια ή και δύο φορές τον χρόνο τα αγαπημένα της Χανιά και ειδικά την παλιά πόλη.
Aκόμα και την πρώτη χρονιά της πανδημίας όπου οι πτήσεις είχαν περιοριστεί κατά 80% η Caroline βρήκε θάρρος και χρόνο ώστε να κάνει το ταξίδι της προς την Κρήτη.
Από την κεντρική Αγγλία, με το χαμόγελο συνέχεια στα χείλη και διάθεση για το γνωστό βρετανικό χιούμορ μιλάει στα “Χανιώτικα νέα” για τους λόγους που κάθε χρόνο τον Μάιο ή τον Σεπτέμβριο θα περιηγηθεί στους δρόμους της παλιάς πόλης, θα συνομιλήσει με τους κατοίκους της, θα απολαύσει τον καφέ της με θέα το λιμάνι.
«Ξέρετε τον πρώτο χρόνο που ήλθα έμεινα για 3 μήνες, δούλεψα στο σημερινό “Παλλάς” πλένοντας ποτήρια και στύβοντας πορτοκάλια για τους χυμούς και τα κοκτέιλ ,αυτή ήταν η δουλειά μου (γέλια)!Ήλθα και την επόμενη χρονιά όπου έμεινα για 6 μήνες και έκτοτε κάθε χρόνο έρχομαι για δύο εβδομάδες. Πάντα η διαμονή μου ήταν θαυμάσια, έκανα πάρα πολλές φιλίες και παρότι είχα ταξιδέψει και σε άλλα μέρη του κόσμου πάντα ήθελα να έρχομαι στα Χανιά, πάντα κάτι με τραβούσε εδώ. Η αγαπημένη μου ώρα είναι όταν ξυπνάει η πόλη, όταν απολαμβάνω τον ελληνικό καφέ στο λιμάνι» αναφέρει.
ΔΙΑΦΟΡΕΣ – ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ
Η συνομιλήτρια μας διαπιστώνει τις αλλαγές και τις ομοιότητες ανάμεσα στα Χανιά της δεκαετίας του ΄80 και του σήμερα. «Βλέπεις ότι με τον καιρό μπήκαν περισσότερα χρήματα στη παλιά πόλη. Τη δεκαετία του ΄80 ήταν μερικές ταβέρνες με μουσακά, σουβλάκι, πατάτες, σουβλάκι, ελληνική σαλάτα, αυτά! Τώρα…υπάρχουν τόσα πολλά εστιατόρια, ταβέρνες, το φαγητό σε πολλά από αυτά παραμένει απίστευτο αλλά πολύ πιο πλούσιο.
Τα Χανιά είναι ένα εξαιρετικό γαστρονομικό κέντρο, δεν είναι υπερβολή αυτή!» εξηγεί. Παράλληλα δεν μπορεί να μην επισημάνει το γεγονός πως «τα πρώτα χρόνια πολλά σπίτια ήταν σε κακή κατάσταση, δεν ήταν καλά συντηρημένα σε αντίθεση με σήμερα. Σίγουρα και αυτή η εικόνα είχε την αξία της. Οι άνθρωποι ήταν πάντα φιλόξενοι, σήμερα μπορεί να θέλουν να είναι φιλικοί λόγω των πολλών τουριστών αλλά στα εστιατόρια, στα καφέ παραμένουν γενναιόδωροι, πάντα με το χαμόγελο, με την καλή συμπεριφορά, πάντα θα σε ξαφνιάσουν προσφέροντας σου ένα ποτήρι κρασί ή ένα κέρασμα για μετά το φαγητό. Εξάλλου πάντα, ίσως όχι όσο παλιά, θα υπάρχει κάποιος που αν χρειαστείς βοήθεια θα στη δώσει. Όταν ήμουν νέα υπήρχαν και τα “καμάκια” μια ωραία εμπειρία για μας τότε που σήμερα δεν βλέπω να την βιώνουν τα νέα κορίτσια που έρχονται στην πόλη. Επίσης πάντα με συναρπάζει αρχιτεκτονική των Χανίων, το εσωτερικό των σπιτιών και πραγματικά στενοχωριέμαι όταν πηγαίνω σε συνοικίες όπως η Χαλέπα και βλέπω πολλά από τα νεοκλασσικά να είναι σε κακή κατάσταση και εγκαταλελειμμένα ή να κρατιέται απλά η πρόσοψη τους και τα υπόλοιπα να εκμοντερνίζονται….Και ξέρεις μου λείπουν τα περίπτερα! Δεν θα ξεχάσω που πήγαινα στην πλατεία 1866 ζητούσα να τηλεφωνήσω, μου τραβούσαν με το καλώδιο τη συσκευή για να καλέσω τους γονείς μου στην Αγγλία και όταν τελείωνα ζητούσα το λογαριασμό. Δυσκολευόμουν να καταλάβω πόσες δραχμές έπρεπε να δώσω γιατί δεν ήξερα καλά τους αριθμούς και ζητούσα να μου γράψουν το ποσό σε ένα χαρτί. Αυτές είναι εμπειρίες που θα μου μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό».
«ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»
Όλα αυτά τα χρόνια δεν έλειψαν και οι απορίες από φίλους αλλά και τους γονείς της γιατί είναι τόσο “κολλημένη” με τα Χανιά. «Η μητέρα μου έλεγε πάντα “ξέρεις Καρολάιν υπάρχουν και άλλα μέρη του κόσμου να πας εκτός από τα Χανιά!”. Και η δική μου απάντηση ήταν πως “γιατί να θέλω να πάω αλλού αφού εκεί είναι το καλύτερο μέρος του κόσμου;” Το νιώθω σαν το σπίτι μου, έχω φίλους, θα κάνω και άλλους φίλους, ξέρω τις καλύτερες παραλίες, τα καλύτερα εστιατόρια. Ξέρω και την Μύκονο και την Πάρο και τους Παξούς και άλλα ελληνικά νησιά που είναι επίσης όμορφα και διαφορετικά αλλά τα Χανιά για μένα είναι μαγεία. Κάθε χρόνο τον Απρίλη νιώθω ότι τα Λευκά Όρη με καλούν να έλθω πίσω…» απαντάει.
«ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΤΑΛΥΜΜΑΤΑ»
Κατά την παραμονή της στα Χανιά μόλις τρεις φορές επέλεξε μεγάλο, πεντάστερο ξενοδοχείο. Προτιμάει τις “πανσιόν”, τα μικρά ξενοδοχεία μέσα στην πόλη. «Η εμπειρία των all inclusive ξενοδοχείων δεν είναι για μένα. Καταλαβαίνω αυτούς που το επιλέγουν αλλά προτιμώ τα μικρά ξενοδοχεία μέσα στην πόλη. Από τους πολύ αγαπημένους μου δρόμους η Κονδυλάκη , αλλά και οι γύρω δρόμοι που είναι τόσο γραφικοί. Για μένα έχει πολύ μεγάλη σημασία να παραμείνουν οι κάτοικοι της παλιάς πόλης, να μην αναγκαστούν να φύγουν γιατί τότε η παλιά πόλη θα χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής της, αυτό που την κάνει τόσο ιδιαίτερη και τόσο όμορφη. Αν κάτι μου λύπει σε σύγκριση με το παρελθόν είναι η απλότητα. Τη δεκαετία του ΄80 η ζωή ήταν πιο απλή. Περπατούσες στο λιμάνι και άκουγες ελληνική και κρητική μουσική, τώρα ακούς μια μουσική που μπορείς να την ακούσεις σε κάθε μέρος του κόσμου, αυτό το “ντουμ, ντουμ” (μας κάνει τον ήχο του μπάσου) » επισημαίνει η Αγγλίδα.
ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ
Κάτι επίσης που την έχει συνδέσει με τον κόσμο της Κρήτης και της Ελλάδας είναι πως έχει προσαρμοστεί και της αρέσει ότι ο τρόπος ζωής δεν είναι τόσο προγραμματισμένος και τόσο σχεδιασμένος όσο στην Αγγλία. «Μου αρέσει αυτό το “ότι τύχει”, που δεν είναι όλα προγραμματισμένα και σχεδιασμένα όπως στη χώρα μου. Αν πάλι κάτι ειλικρινά με στεναχωρεί είναι τα ζώα. Τα σκυλιά στα βαρέλια, τις γάτες να μην έχουν φαγητό, η βαναυσότητα που δείχνουν ορισμένοι απέναντι στα ζώα με συγκλονίζει και πρέπει να σταματήσει. Σίγουρα σε σύγκριση με πριν από 30χρόνια η κατάσταση είναι καλύτερη αλλά ακόμα έχουν να γίνουν αρκετά πράγματα» καταλήγει η κ. Burley.
