Βρέξει – χιονίσει

Η χώρα δεν έχει άλλο δρόμο να τραβήξει πέρα απ’ αυτόν της προόδου και της ευημερίας. Καλή τύχη και ιστορική ανάγκη έφερε αυτό το επιτακτικό δίλημμα στο προσκήνιο, μετά τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος και την αχαμνή, σημερινή πολιτική.
Μέσα στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο
-που ανασυγκροτείται- η Ελλάδα αναζητά έναν προσανατολισμό σε ένα ομιχλώδες τοπίο. Δεν ξέρω αν ευαρεστείσθε να το ακούσετε, αλλά διακρίνω μια δυστοκία συνεννόησης των ελληνικών ηγεσιών με την παρούσα -εν παραδείγματι- ιταλική κυβέρνηση που ολοφύρεται σε ένα γλίσχρο επιθεωρησιακό νούμερο που κάποτε πλήγωσε και εμάς.
Οι φίλοι μας οι Ιταλοί ξεχνούν ότι πρώτα βρίσκεις τα λεφτά και μετά κάνεις πολιτική. Πολιτική με αγοραίους χαρακτηρισμούς αυτοεξευτελισμού, δεν υπάρχει.
Το θέμα είναι, λοιπόν, πως συνυπάρχει η Ελλάδα με την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Εσθονία. Ποιος είναι αυτός ο διακρατικός μηχανισμός που γεννά σύμπραξη και ευγενής άμιλλα εντός πλαισίου; Αυτό το ερώτημα δεν έχει απαντήσει ακόμη η Ευρώπη, που απλά ψελλίζει το “προγραμματικό της ονοματεπώνυμο”. Τα άλλα είναι… πράσινα δαμάσκηνα και πικρές ελιές.
Εν παραλλήλω η Ευρώπη καταδιώκεται από το Brexit. Ηδη στην Αγγλία αλλά και στην επίσημη Ευρώπη, ζητούν δεύτερο δημοψήφισμα, αφού οι πικρόχολες διαπιστώσεις περί “Ευρωπαϊκής λέσχης και φυλακής” θυμίζουν το τελευταίο ανέκδοτο με τον Τοτό ντυμένο λόρδο. Αυτοί τουλάχιστον ελπίζουν να… ζώνουν τα πουκάμισά τους, εφ’ όσον είναι φλεγματικοί εκ πεποιθήσεως.
Τα πράματα είναι απλά. Δυσκολεύεται να υπάρξει η Ελλάδα σε… μια Ευρώπη που δυσκολεύεται και αυτή. Τουλάχιστον ας κατανοήσουμε ότι το επιτόκιο δανεισμού δεν το καθορίζει μια φρασεολογία – κατς.
Δείτε, ας πούμε, την αριστερή κυβέρνηση της Πορτογαλίας και την σοσιαλιστική της Ισπανίας.
Και οι δύο υπουργοί Οικονομικών, δεν χάνουν την ευκαιρία να τονίζουν την ανάγκη τήρησης των ευρωπαϊκών κανόνων. Είναι σοσιαλιστές, δεν είναι λαϊκιστές και υπνοβάτες.
Νομίζω, όμως, ότι η Ελλάδα -που δοκιμάστηκε- ξέρει καλά πια το μυστικό.
Και το μυστικό είναι η παραμονή στο ευρώ…