Αυτές οι λέξεις αποτελούν την τελευταία πρόταση του τολμηρού συγγραφέα του βιβλίου “Κρίσιμες κληροδοτήσεις του 20ού αιώνα στις κοινωνίες του σήμερα”. Κι αυτές οι λέξεις ρωτά ο ίδιος «ποιος μπορεί να τις αρνηθεί;».
Ομως όλη αυτή την αλήθεια την καταπατούν και τη διαστρέφουν όλοι οι φορείς και οι αμφορείς της υπερεκμετάλλευσης που απεργάζονται από τους ολίγους κερδοσκόπους και ραβδοσκόπους της εποχής μας που έχουν οδηγήσει τόσο τη χώρα μας όσο και άλλους λαούς Νότου, Αφρικής και άλλων περιοχών του πλανήτη στον εκπεσμό της φτώχειας, αλλά και στον εκπεσμό του πολιτισμού. Για να έχει μεταβληθεί η Δημοκρατία σε δημοκρατίζουσα φασιστοκρατία και η οικονομία σε επιβαλλόμενη ληστοκρατία, με βία και καταστρεμό…
Με επιστροφή στον νέο αποικισμό με ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα εγκλήματα κατά του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Με κυρίαρχη την καθημερινή τραγωδία, αλλά και την τρομοκρατία και την αντιτρομοκρατία όπως τις ζούμε τόσο οδυνηρά στις μέρες μας. Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε 2014 χρόνια μετά Χριστόν. Χωρίς όμως να υπάρχει άστρο φωτεινού προσανατολισμού να μας οδηγήσει στο ταπεινό σπήλαιο της ενσάρκωσης λυτρωτικής ελπίδας…
Για να είναι, τώρα, από κρίση ο εκκοσμικευμένος χριστιανισμός της συνύπαρξης με τους εξουσιαστές του κόσμου τούτου που επιβάλλανε για αιώνες – αιώνων τον εκμεταλλευτισμό – αποικισμό με ανελευθερία. Ομως τώρα σε γενική κρίση του πολιτισμού που λειτουργεί με συνεχή εγκλήματα και φωτεινές αψίδες συγκάλυψής τους. Εμείς, σαν ορθόδοξος λαός δεν θα μπορούσαμε συμβολικά πλην όμως ουσιαστικά αντί να συμμετάσχουμε σε εορτασμό φωτιστικών και υπερκαταναλωτικών βυθισμών (με το δικαιολογητικό να διασκεδάσουμε τις καταστάσεις της κρίσης) να πρωτοτυπήσουμε σαν πόλη ή και σαν χώρα λέγοντας «εμείς κλείνουμε τα φώτα!» ως μαρτυρία – διαμαρτυρία και πρωτοτυπία κατά της φρίκης, των εκβιασμών και των υπερεκμεταλλευτισμών που μας επιβάλλονται;
Και η Εκκλησία στην πόλη μας δεν θα μπορούσε να καλέσει σε ψυχοπνευματικό εορτασμό όλους τους πιστούς και άπιστους πολίτες και δημότες με τις καμπάνες να ηχούν ευφρόσυνα και ενδιάμεσα νεκρώσιμα για την κατάντια των Ελλήνων και για το δράμα όλου του κόσμου.
Η ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Στο προηγούμενο άρθρο μας παρουσιάσαμε γενικότερα το πρώτο μέρος του βιβλίου του καθηγητή και αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών Νικήτα Αλιπράντη με τα θέματα 1) “Η κοινωνία της εποχής μας” του Π. Κανελλόπουλου και οι κοινωνιολογικές διαφοροποιήσεις του σήμερα. Δηλαδή, 80 χρόνια περίπου πριν, μια μακρά χρονική περίοδο που συνέβησαν τόσο τραγικά και εφιαλτικά, με ανατροπή των πάντων.
Για να βρισκόμαστε, τώρα σε παγκόσμια και πανελλήνια φρίκη, χωρίς να μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε, να τη σταματήσουμε, αλλά και να την αλλάξουμε αποφασιστικά και ουσιαστικά. Με το παγκόσμιο φακέλωμα στο οποίο υποκείμεθα με ένα διαβρωμένο επικίνδυνο περιβάλλον θανατηφόρο για όλους μας.
ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΡΑΤΩΝ
Διαρκές έγκλημα κρατών και πλανήτη με το μεταναστευτικό πρόβλημα να αλλάζει τις κοινωνικές συνθήκες στη χώρα μας και σε όλο τον πλανήτη. Ενώ, η νεοαποικιοκρατία στην Ελλάδα, με δικαιολογία την οικονομική κρίση, για την επιβολή της έχει κυριαρχήσει σε αρκετές περιοχές του κόσμου. Με ιδιαίτερη επανάκαμψή της στην Αφρική, όπως γράφει ο καθηγητής Αλιπράντης στο 7ο θέμα του πρώτου μέρους του βιβλίου του. Για να πει (σελ. 135) ότι «όποιος έχει έλθει επιτόπου αντιμέτωπος με την εξαθλίωση των αφρικανικών πληθυσμών αποκτά εμπειρία της απροκάλυπτης πρόκλησης που χαράσσεται ανεξίτηλα στη συνείδησή του».
Η ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΑΛΛΗ ΜΟΡΦΗ
Αμερική, Αγγλία, ευρωπαϊκές χώρες και επιμέρους πλούσιες χώρες του ευρωπαϊκού βορρά με τις εμπορικές πολιτικές τους καταδικάζουν σε αργό θάνατο τις οικονομίες των αφρικανικών χωρών. Ιδιαίτερα δε των κρατών – κρατιδίων της υποσαχάριας Αφρικής. Με όλες τις χώρες αυτές να γίνονται κάθε χρόνο φτωχότερες.
Με το μερίδιο στο παγκόσμιο εμπόριο και στις επενδύσεις να καταρρέει. Για να είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά την κατάργηση της δεκαετίας, το 1960, τώρα το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι χαμηλότερο από αυτό της δεκαετίας εκείνης. Με την αποικιοκρατία να έχει καταργηθεί πολιτικά, αλλά να συνεχίζει να υπάρχει, χωρίς (τυπικούς) αποίκους.
Με μηχανισμούς απομύζησης και ιδιοποίησης του παντοειδούς αφρικανικού πλούτου, που είχαν αναπτυχθεί στο πλαίσιο των παλαιών αποικιοκρατικών δυνάμεων, δεν έχουν παύσει να υπάρχουν. Μάλιστα σήμερα, με την παγκοσμιοποίηση η οργανωμένη λεηλασία έχει ενταθεί… Η υποκρισία των πλούσιων χωρών και κυβερνήσεων σχετικά με την αφαίμαξη των αφρικανικών χωρών και την περιαγωγή του πληθυσμού τους σε έσχατη ένδεια.
ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΙΤ …
Με όλο το σκηνικό της εκμετάλλευσης, της υποκρισίας, της συμμετοχής στα εγκλήματα της διαιώνισης και της εξαθλίωσης των πληθυσμών να είναι ενεργά Αφρικανοί κυβερνώντες μαζί με το λεπτό στρώμα της πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Με τη διαφθορά αυτής της ελίτ -όπως και στη χώρα μας- να είναι η κύρια αιτία της διασπάθισης, αν όχι της ιδιοποίησης της συνεχούς αναποτελεσματικότητας της αναπτυξιακής βοήθειας που θα ήταν δυνατό υπό ομαλές συνθήκες να συντελέσει αποφασιστικά στην οικονομική ανάπτυξη των χωρών της Αφρικής.
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ Η ΚΙΝΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ
Αυτή η υπερεκμετάλλευση γράφει (σελ. 146 – 147 κ.λπ.) ο καθηγητής Ν.Α. επιβλήθηκε στον χώρο της υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας, στην Παιδεία κ.λπ. Παράλληλα όμως, υπάρχουν επενδυτικά ενδιαφέροντα τόσο από αμερικανική εταιρεία και φορείς, από Ευρώπη και από Ανατολή, ιδιαίτερα από τις λεγόμενες ανερχόμενες οικονομίες με πρωταγωνίστρια την Κίνα, η οποία ήδη έχει πραγματοποιήσει σημαντικά έργα υποδομής και συνεχίζει με αυξανόμενο ρυθμό.
Γιατί η κινεζική οικονομία κρίνει ότι οι συναλλαγές με την Αφρική είναι μεταξύ των πλέον σημαντικών στον σημερινό κόσμο. Με την εκτίμηση της συνεχούς ανάπτυξης του τεράστιου πληθυσμού της Αφρικής των 54 χωρών, που υπερβαίνει σήμερα το ένα δισεκατομμύριο και αναμένεται να διπλασιαστεί σε 20 χρόνια και να φθάσει στα 2,5 δισ. το 2050. Πληθυσμιακή προοπτική που θα αντιπροσωπεύει δυνάμει έναν τεράστιο αριθμό καταναλωτών. Για την αξιοποίηση των οποίων θα ενδιαφέρονται όλες οι άλλες ήπειροι.
“ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΕΙΣ” ΣΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΣΕΙΣ
Εν τούτοις σημειώνει ο Ν.Α. οι ενθαρρυντικές αυτές προοπτικές εκ πρώτης όψεως, δεν πρέπει να οδηγούν στην απόκρυψη της αφρικανικής πραγματικότητας της μεγάλης φτώχειας, της υπερεκμετάλλευσης και της νεοαποικιακής απανθρωπιάς.
Με εντεινόμενη βία, πολέμους, θρησκευτικές συγκρούσεις, μαζικές σφαγές – όπως πριν χρόνια έγινε στη Ρουάντα. Καταστάσεις που συνεχίζονται στην αφρικανική ήπειρο και σήμερα με αυξανόμενες ανισότητες όπως γράφει ο Ν.Α. «για τη διόγκωση των πόλεων εις βάρος της αγροτικής υπαίθρου, για την ανεξέλεγκτη μόλυνση του περιβάλλοντος γενικά και ειδικά από την εξόρυξη της “κατάρας” του μαύρου χρυσού ή άλλων ορυκτών όπου υπάρχουν.
Αλλά και από την εξόντωση δεκάδων χιλιάδων ελεφάντων κατ’ έτος και οργανωμένες σπείρες με τελικό προορισμό του ελεφαντόδοντου την Κίνα κ.λπ.». Για να συνιστούν όλα αυτά μείζονα εγκλήματα που διαπράττονται στην Αφρική. Με συνεχιζόμενες και ανανεωμένες συρράξεις -ανοικτές πληγές. Με έναν φαύλο κύκλο αρπαγής λείας, πελατειακής αναδιανομής. Με έναν κρατικό μηχανισμό που διαπερνάται από δίκτυα που τροφοδοτούνται από όλο το φάσμα των εσόδων της ηπείρου προερχόμενα από τα ορυχεία, το πετρέλαιο, τη διεθνή βοήθεια ή και το εμπόριο ναρκωτικών… Αυτά και άλλα πολλά αναφέρει για τη “Μαύρη Ηπειρο” ο ακαδημαϊκός Ν. Αλιπράντης για τη νεο-αποικιοκρατία και τη σιωπηλή διαμαρτυρία της Αφρικής κλείνοντας το κεφάλαιο.
ΟΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ομως στο δεύτερο μέρος του έργου του με τίτλο “Προβλήματα οικονομικής κοινωνιολογίας” αναφέρεται στη μεγάλη σύγχρονη υπερ-αποικιοκρατία της “φασιστικά” επιβαλλόμενης παρα-δημοκρατικής παραπλανητικότητας με εξαναγκασμό σε γενική ανασφάλεια με παραπλανητική γλώσσα όλων των λαών και πολιτών.
Οπως γίνεται σήμερα σε βάρος της Ελλάδας από τους κήνσορες της εξαχρειωμένης Ευρώπης που ορισμένα από τα επικυρίαρχα κράτη της έπρεπε ήδη να έχουν αποτελέσει αντικείμενα έρευνας προς καταδίκη τους από το Διεθνές Δικαστήριο (αν ήταν πραγματικό δικαστήριο και όχι διαμορφούμενος μηχανισμός…).
Σ’ αυτό το τρίτο μέρος, αλλά και στο τέταρτο, ο καθηγητής και αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών κ. Ν. Αλιπράντης τολμά να ονομάσει τα συντελούμενα εγκλήματα κατά ημών και υμών με τα απάνθρωπα ονόματά τους.
ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ
Με λόγο ευθύνης για την κοινωνιολογία του χρήματος και τη σύγχρονη εξέλιξη του καπιταλισμού.
• Για τη μη υπάρχουσα κρίση, αλλά την κυρίαρχη διαστροφή του καπιταλιστικού συστήματος.
• Για την αγνόηση των διεθνώς αναγνωρισμένων κοινωνικών δικαιωμάτων.
• Για τα “αποστήματα” του καπιταλισμού που ονομάζονται “οίκοι αξιολόγησης”.
• Για τον εξαναγκασμό στη γενική ανασφάλεια με την επέλαση του ακραίου καπιταλισμού πίσω από την άγρια ιδεολογία της αγοράς και του αγριότατου ανταγωνισμού με δημιουργία της εκτεταμένης ανασφάλειας, που υπάρχει παντού.
Οπως τη ζούμε αυτή την ώρα με τη μαζική εκτέλεση των μαθητών από τους Ταλιμπάν, των απεχθών αποκεφαλισμών από τους Τζιχαντιστές και τραγωδίας στην Αυστραλία των βομβιστικών επιθέσεων στη χώρα μας και των συνεχών αναταράξεων και τρομοκρατικών – αντιτρομοκρατικών καταστροφών και ανασφαλειών παντού. Για να μοιάζουν στον πιο άγριο οικονομικό πόλεμο τα χρηματιστήρια ως τζιχαντιστήρια μαζικών απάνθρωπων οικονομικών εξοντώσεων.
ΕΣΤΩ, ΩΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ “ΣΒΗΣΟΥΜΕ” ΤΑ ΦΩΤΑ
Αλλά ο τολμηρός σε σκέψη και κατάθεση λόγου Ελληνας και παγκόσμιος πολίτης Νικήτας Αλιπράντης στο γ’ μέρος του βιβλίου του με τίτλο “Προβλήματα κοινωνιολογίας, σχέσεων εργασίας και κοινωνικών δικαιωμάτων” γράφει με θάρρος και ευθύνη: Για την καθυπόταξη στην κακοποίηση της εργασίας και δικαιώματος και στη σύγχρονη απαξίωσή της. Για να πει ότι η δημοκρατία (χάνεται) μεταξύ συνδικαλιστικού κομματισμού και καπιταλιστικής υποταγής.
Με οφθαλμαπάτη της κατοχυρωμένης κοινωνικής Ευρώπης στην ίδια τη διάλυση κάθε κοινωνικότητας σ’ αυτήν. Με τελευταίο μέρος του γ’ μέρους το κείμενο: “Ο Αγών διά το δίκαιον: Ωρα μηδέν” για να πεις την τελευταία φράση του μικρού κειμένου του: Αντί επιλόγου: «Δεν νομίζω ότι μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι βρισκόμαστε σε μια παρακμιακή φάση της ιστορικής μας ζωής». Κι όμως εμείς ως καταναλωτικός λαός (τοπικά και πανελλήνια) καταναλώνουμε τώρα στις γιορτές θεαματικές φωταγωγήσεις και ψυχαγωγήσεις απομακρυνόμενοι από την ολοσκότεινη πραγματικότητα που μας κατακαλύπτει.
