Μέρες χαράς, μέρες γιορτής ετούτες οι μέρες. Μόνο που για κάποιους οι μέρες αυτές είναι συνυφασμένες με τους χειρότερους εφιάλτες τους. Ο λόγος για ανθρώπους εθισμένους στο αλκοόλ κι άλλους εξαρτημένους από τον τζόγο. Δύο πάθη που έχουν καταστρέψει ζωές, ολόκληρες οικογένειες. Άνθρωποι που έζησαν αυτόν τον εφιάλτη μιλούν σήμερα στα «Χ.ν.» για την εμπειρία τους. Κυρίως όμως μιλούν για τη διέξοδο που υπάρχει μέσα από τα προγράμματα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ «Αριάδνη» και τον Συμβουλευτικό Σταθμό που λειτουργεί στα Χανιά και πιο συγκεκριμένα τις ομάδες για εξαρτημένους από τον τζόγο και τις οικογένειές τους όπως και τις ομάδες για προβλήματα εθισμού στο αλκοόλ.
Ευτυχία χωρίς ουσίες!
Τα πιο χαρούμενα και ευτυχισμένα Χριστούγεννα μετά από μια πενταετία αποχής από το αλκοόλ, το πραγματικό γέλιο, την όμορφη συμπεριφορά, την οικογένεια μαζί, την σιγουριά για τον εαυτό μου, την εμπιστοσύνη των άλλων και την ασφάλεια την δική μου. Όλα αυτά είχαν χαθεί για μερικές δεκαετίες.
Στέλνω με την δική μου χαρά ένα μήνυμα για ελπίδα στον καινούργιο χρόνο, υγεία, χαμόγελα και ευτυχία, χωρίς ουσίες. Με τη δύναμη ψυχής, μακριά από φόβους ή βιαιοπραγίες, χαμογέλα στο δρόμο και στη ζωή.
Καλή χρονιά σε όλους!
Hθελα να κρυφτώ, αλλά φαινόμουν…
Αντιλαμβάνομαι ότι αρχίζω να λέω ψέματα. Ψέματα για να δικαιολογήσω που ήμουν, τι έκανα και που έχασα τόσα χρήματα. «Έκανα βόλτα και μου έπεσε η τσάντα» ήταν το πιο απλό από αυτά που είχα πει. Κατέφευγα στον τζόγο για να γεμίσω τον ελεύθερο χρόνο μου. Άλλωστε ήταν μια εύκολη λύση να βγάλω χρήματα, χωρίς κόπο και με κάτι που ανέβαζε την αδρεναλίνη μου. Πάντα είχα την προσμονή για κάτι μεγάλο και μετά για κάτι μεγαλύτερο και πάει λέγοντας.
Ο τζόγος ήταν ένας δρόμος διαφυγής από τα προβλήματα που είχα. Τα «κουκούλωνα» μια χαρά. Δε καταλάβαινα όμως ότι δεν υπήρχε πουθενά πηγή ευτυχίας για εμένα. Τα άτομα που ήταν κοντά μου, μου προσέφεραν πράγματα και προσπαθούσαν να με βοηθήσουν, αλλά εγώ δεν έκανα κάτι γι’ αυτούς. Ήμουν τόσο «λίγος». Αυτό που κατάφερα ήταν να καταστραφώ οικονομικά, να χαλάσω την οικογενειακή μου αρμονία και να χάσω τους φίλους μου. Τόσο λανθασμένη σκέψη… Τόσο καταστροφική περίοδος…
Μόλις αποδέχτηκα ότι υπάρχει πρόβλημα, ή μάλλον ότι έχω πρόβλημα, ζήτησα βοήθεια από το ΚΕΘΕΑ. Σιγά σιγά, άρχισα να καταλαβαίνω τι υπάρχει μέσα μου, να εκφράζω τα συναισθήματά μου και να είμαι ειλικρινής. Προσπάθησα να κερδίσω και πάλι τα άτομα που έχασα, εξαιτίας της κοροϊδίας και των ψεμάτων, και να δημιουργήσω αληθινές σχέσεις, όχι επιφανειακές.
Λυτρώθηκα, αποκτώντας ένα αισιόδοξο μέλλον με τα άτομα που θέλω να έχω στη ζωή μου. Λένε ότι μία απόφαση είναι το ήμισυ του παντός. Έμενα αυτή η απόφαση με έκανε να γελάω ξανά, να πιστέψω σε μένα και να βασίζομαι μόνο σε μένα. Νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό.
Καλές γιορτές
Μοιράζεσαι το πρόβλημα, μοιράζεσαι το βάρος
Τα πρωτοβρόχια σήμαιναν για μένα πανικό! Ο ετήσιος εφιάλτης ξυπνούσε, «Πώς θα βγάλουμε Θεέ μου πάλι το χειμώνα»…
Eχουν περάσει 35 χρόνια και νιώθω να έχω κουραστεί. Οι αντοχές μου με εγκαταλείπουν. Περάσαμε οικονομικές καταστροφές, οι οποίες δεν ήταν φυσικά άσχετες με το πάθος του για τον τζόγο, ενώ με την οικονομική κρίση, ο αγώνας για την επιβίωση είναι σκληρός, καθημερινός.
Όταν πήρε για πρώτη φορά σύνταξη, τον Δεκέμβριο δύο συντάξεις κάνανε φτερά μέσα σε 10 μέρες.
Ένα χρόνο μετά, συλλαμβάνεται από τις αστυνομικές αρχές για συμμετοχή σε παράνομα παίγνια, με τα ζάρια στα χέρια.
Λίγες ημέρες πριν του είχα εξηγήσει ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έχει την παραμικρή βοήθεια από εμένα, σε περίπτωση που είχε μπλεξίματα. «Να μην διανοηθείς να πάρεις ούτε τηλέφωνο», του είχα πει και αυτό έκανε. Πήρε βέβαια το γιο μας, ο οποίος έσπευσε να τον βοηθήσει.
Όταν εμφανίστηκε μπροστά μου, άυπνος, ορκιζόταν ότι δεν θα ξαναπιάσει ζάρια στα χέρια του.
Δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που υποσχόταν αποχή από τον τζόγο… Μόλις πέντε ημέρες μετά ήταν πάλι στα κρατητήρια!
Υπήρχαν μέρες που κυριολεκτικά δεν είχαμε να φάμε, αυτός όμως πάντα έβρισκε χρήματα για να πάει στα καφενεία.
Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι ήταν εθισμένος. Ίσως να μην ήθελα να το παραδεχτώ. Αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα ότι υπήρχε τρόπος να τον βοηθήσω.
Ήμουν σε απόγνωση, εκείνες τις ημέρες, είχαμε πάει στην κόρη μας στην Αθήνα, το συζήτησα μαζί της και εκείνη με τον άντρα της, ο οποίος πρότεινε να αποταθούμε στο ΚΕΘΕΑ.
Τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους από εκείνη τη στιγμή και μετά. Ως οικογένεια δείξαμε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν υπήρχε καμία ανοχή, αυτό τον οδήγησε σε ένα σταυροδρόμι, από τη μία αδιέξοδο, που εμείς δεν θα τον ακολουθούσαμε και ο άλλος ο δρόμος προς την ελευθερία.
Η απόφαση ήταν δική του και ευτυχώς έκανε τη σωστή επιλογή, απευθύνθηκε στο ΚΕΘΕΑ Αριάδνη, στις αρχές του περσινού χρόνου παρακολούθησε το πρόγραμμα και σε λίγες μέρες, θα πάρει απολυτήριο.
Το σημαντικό σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι ότι δεν ήταν κανένας μόνος του, ούτε εγώ ούτε εκείνος.
Το να μοιράζεσαι το πρόβλημα σου, είναι σαν να μοιράζεσαι το βάρος που νιώθεις και όσο μικρότερο είναι το βάρος, τόσο πιο ελεύθερος νιώθεις και πιο δυνατός για να στηρίξεις τον εαυτό σου και τον άνθρωπο σου.
