Ξαφνική παραίτηση

Είναι συνηθισμένο ν’ αφήνονται αρνητικές εντυπώσεις από κάποιον στο δικαστικό σώμα που βρίσκεται στο ανώτατο κλιμάκιο και στο τέλος της καριέρας του να τα θαλασσώνει. Από τα διάφορα ρεπορτάζ, που πολλές φορές είναι στοχευμένα αναδεικνύονται παρασκηνιακές ενέργειες που άλλες δεν προχωρούν, καλυπτόμενες από σιγήν ιχθύος και άλλες καταλήγουν σε δυσάρεστες επικρίσεις για κίνητρα και επιδιώξεις με εμφανείς πολιτικές τοποθετήσεις. Τότε οι επικρίσεις και οι διχογνωμίες είναι εύλογες.
Ο λόγος για τον πρόεδρο του ΣτΕ κ. Ν. Σακελλαρίου, ο οποίος με θεαματική κίνηση διά των Μέσων Ενημέρωσης υπέβαλε την παραίτησή του από τη θέση του 45 ημέρες πριν την συνταξιοδότησή του. Δικαιολόγησε την πράξη του, επειδή την «παραβίαση του απορρήτου του δικαστηρίου με το το νέο ασφαλιστικό σύστημα… την οποίαν αντικειμενικά αδυνατώ να ελέγξω… η οποία επέφερε καίριο πλήγμα… στο κύρος του θεσμού… και δεν μου επιτρέπει πλέον να εξακολουθήσω να ασκώ τα δικαστικά μου καθήκοντα…» (“Χ.Ν.” 16/5/18).
Επικρατεί η άποψη, ότι δεν θεωρούνται και τόσο αντικειμενικές οι αποφάσεις του ΣτΕ επί ημερών προεδρίας Σακελλαρίου. Οι μνημονιακές μειώσεις των συντάξεων δεν κρίθηκαν αντισυνταγματικές, εκτός αυτών των δικαστών. Οψιμο δε το ενδιαφέρον του, τώρα που το παίζει και ήρωας, να αναιρεί  την έννοια της σοβαρότητας, όταν μάλιστα επικαλείται ως λόγο πρόωρης αποχώρησης, ότι: ο ίδιος δεν μπορεί να ελέγξει και να “στεγανοποιήσει” το δικαστήριό του, πριν τη δημοσίευσή των αποφάσεών του. Είναι τουλάχιστον υποκρισία η δήλωσή του, ότι «η σκέψη μου στρέφεται στους απλούς πολίτες, που είναι τα θύματα των μνημονίων και της κλιμακούμενης επικυριαρχίας του οικονομικού παράγοντος επί του θεσμικού, οι αντοχές των οποίων συνεχώς δοκιμάζονται από τα αλλεπάλληλα μέτρα…» (“Χ.Ν.” 15/6/18).
Επί ημερών Σακελλαρίου, είχε διαρρεύσει η απορριπτική απόφαση για τις τηλεοπτικές άδειες, που δημιούργησε πολιτικό αντίκτυπο, όπως τώρα η γνωμάτευση για τον νόμο Κατρούγκαλου. Το κατακριτέο από τον δικαστικό κλάδο είναι η επιλογή του να παραιτηθεί εκτός άλλων λόγων και για το ότι μειοψήφησε στην απόφαση για την περαιτέρω μείωση των συντάξεων, που κρίθηκε συνταγματική οριακά, 13 υπέρ 12 κατά, πράξη που θεωρείται πολιτική δήλωση. Δε είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που το Ανώτατο Δικαστήριο αποφαίνεται υπέρ ή κατά των πολιτικών επιλογών των κυβερνώντων, ιδίως όταν η πολιτεία έχει ψηφίσει διεθνείς συμβάσεις, που υπερβαίνουν τη συνταγματική νομιμότητα.
Η θεαματική παραίτηση του ανώτατου δικαστικού του ΣτΕ ανώτερου και από τον Πρόεδρο του Α.Π., ας μείνει στην “αποστρατεία” και ας μην ακολουθήσει την τακτική άλλων, που κομματικοποιήθηκαν αμέσως.