Ξάγρυπνοι στις επάλξεις!

Παντού και πάντα στον ανηφορικό δρόμο της ζωής, ανταμώνεις αγριαγκαθιές και ζιζάνια. Για να ανεβείς όμως έως το τέλος άτρωτος και αλώβητος, πραγματικός και όχι εφήμερος νικητής, ιδίως στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, να μην ξεχνάς να υπερασπίζεις με κάθε θυσία το ξεχωριστής χάρης και ευωδίας τριανταφυλλάκι που κρύβεις βαθύτατα εντός σου…
Στην καθημερινή ζωή, όταν λες “όχι” στον γονιό, το δάσκαλο, το αφεντικό στη δουλειά όταν (θεωρείς ότι) το παίζουν “αυθεντία”, συμβάλλεις στην ειρηνική ανατροπή μιας πολυετούς καθεστηκυίας τάξης και βάζεις τα θεμέλια για να μπει η σκέψη με το διάλογο σε νέα μονοπάτια, πρωτόφαντα έως τότε. Σε καιρούς, όμως,  χαλεπούς, επιβάλλεται η χωρίς να λογαριάζεις το κόστος αντίσταση σε πολιτικές και πολιτικούς ήσσονος αξίας και μεμπτού ήθους που καταδυναστεύουν στις κοινωνίες μας προς ίδιον όφελος τις ανθρώπινες ψυχές!
Οι ακεραίου ήθους, όμως, πολιτικοί δεν έχουν ανάγκη τη στήριξη λίγων “επιφανών” πολιτών. Στην εμπιστοσύνη του λαού πρέπει να βασίζονται, για να μπορούν να ανοίγουν δρόμους ευθείς και ανιδιοτελείς και φωτεινούς για την παιδεία, την υγεία, την εργασία, την ασφάλεια όλων των πολιτών!
Διαβάζω συχνά τις επιστολές του αποστόλου Παύλου και έχω καθημερινό οδηγό και συμπαραστάτη στις δοκιμασίες της δημόσιας και της προσωπικής ζωής μου τις πολύπειρες και σοφές συμβουλές των γονέων μου ακόμη κι αν πλησιάζω πια στα 50 μου χρόνια. Κι αν ο Παύλος δασκαλεύει όλο το ανθρωπολόι, μεταξύ άλλων,  “Ακολουθείτε την αγάπην” (1η Προς Κορινθίους επιστολή, κεφ. ΙΔ, 1), “Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν” (1η Προς Τιμόθεον επιστολή, κεφ. ΣΤ, 9) και “Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων” (Προς Εβραίους επιστολή, κεφ. ΙΑ, 1), οι γεννήτορές μου παιδιόθεν με συμβουλεύουν ότι ισχυρότερη είναι πάντα η αέναη ψυχική δύναμη εμπρός σε όσα συναντούμε στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή μας παρά η εφήμερη σωματική αφενός και ότι δυναμώνει περισσότερο εάν τη συντροφεύουν η ανιδιοτέλεια, η αλήθεια,  η αισιοδοξία, ο σεβασμός και η αγάπη, που, όπως είναι παγκοίνως γνωστό,  δεν διχάζουν αλλά φέρνουν κοντά τους ανθρώπους σε κάθε στιγμή της ζωής τους χωρίς ιδιοτέλεια, ζήλεια, εγωισμό, φόβο και κακοψυχία αφετέρου…
Έτσι,  καθώς χρέος όλων των ανθρώπων ως ατόμων και ως μελών κοινωνικών ομάδων είναι να είμαστε διαρκώς και ξάγρυπνοι στις επάλξεις των καθημερινών αγώνων για ζωή με αγάπη και αξιοπρέπεια, ας μην ξεχνούμε ταυτόχρονα ποτέ ότι η σωματική υγεία, η ψυχική ισορροπία και η ύπαρξη εν γένει κάθε ανθρώπου είναι ιερά και σεβαστά στις ανθρώπινες κοινωνίες. Μόνο στις ζούγκλες δεν τα τιμούν…