Και να που ξανάρθε ο Νοέμβρης! Και, όπως όλοι ξέρουμε, ξεχωριστή θέση από τις ημέρες του έχει η 17 Νοεμβρίου, η μέρα θυσίας των παιδιών του Πολυτεχνείου στα 1973… Πολλά λέγονται και γράφονται κάθε χρονιά τις μέρες αυτές. Για την ξενοκίνητη δικτατορία των συνταγματαρχών που από τον Απρίλη του 1967 έως το καλοκαίρι του 1974 καταδυνάστευε την πατρίδα μας. Για τον αντιχουντικό αγώνα, αλλά και για όσους συμβιβάστηκαν με τους τυράννους. Για τους φοιτητές, τους νέους σε ηλικία ανθρώπους, δηλαδή, που διεκδίκησαν δυναμικά όλα εκείνα που δίνουν αξία και νόημα σε μιαν ανθρώπινη ζωή, “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”… Πριχού ξαναχτυπήσουμε, λοιπόν, και φέτος, την αιματοβαμμένη εξώπορτα του Πολυτεχνείου, ας κάτσουμε ν’ αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και τις υποχρεώσεις μας. Ας προσπαθήσουμε με ενδοσκόπηση να λογαριάσουμε τις πραγματικές ευθύνες μας έναντι όσων μας έχουν δώσει ως κληρονομιά οι προηγούμενες γενιές και τις υποχρεώσεις μας προς τους επιγόνους μας! Και τόσο οι ευθύνες μας, όσο και οι υποχρεώσεις μας εκτείνονται σε όλους τους τομείς της καθημερινής μας, δημόσιας και ιδιωτικής, ζωής. Και σχετίζονται, δηλαδή, και με τα ατομικά και τα κοινωνικά μας δικαιώματα (παιδεία, εργασία, τροφή, περίθαλψη π.χ.) και με τον πανανθρώπινο άοκνο αγώνα για τη διαρκή προστασία τους απ’ όποιον τυχόν προς ίδιον συμφέρον ζητήσει να τα βεβηλώσει ή να ασελγήσει σε βάρος τους. Δεν δείχνουμε, όμως, ότι εξοφλούμε το χρέος μας προς τους μεν ή προς τους δε, τραγουδώντας μόνον αντιδικτατορικά τραγούδια ή απαγγέλλοντας αντιχουντική ποίηση και εκφωνώντας επετειακά λογύδρια, δίδοντας χαρακτήρα δηλαδή πανηγυριού στη μέρα της θυσίας των ηρώων. Το εξοφλούμε πραγματικά μόνον, εάν κάθε στιγμή του βίου μας πιστεύουμε στο Θεό ως στοργικό πατέρα και προστάτη της ζωής μας και ως ξάγρυπνο οδηγό μας και στις ακανθώδεις, μα και στις εύκαρπες οδούς της και ως παντοδύναμο εμψυχωτή – συμπαραστάτη στους καθημερινούς αγώνες μας. Το εξοφλούμε, επίσης, όσες φορές σεβόμαστε τη μνήμη, τις αρχές και τις αξίες όλων όσοι, χωρίς να έχουν οι ίδιοι να κερδίσουν τίποτα απολύτως, έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για τη λευτεριά, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, οσάκις τηρούμε τις γονικές συμβουλές και, με αυτογνωσία, καθαρή καρδιά και ανιδιοτέλεια, προστεύουμε και τα υλικοπνευματικά επιτεύγματα των προπατόρων μας και τα μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας. Και, τέλος, το εξοφλούμε, κάθε φορά που, χωρίς νοσηρές και παρωχημένες ιδεοληψίες, δεν βάζουμε τρικλοποδιές στη νεολαία, η οποία θέλει να προχωρήσει πιο μπροστά από εμάς και να καλυτερέψει την ανθρώπινη ζωή ακόμη περισσότερο με την τεχνογνωσία και την επιστήμη αρωγούς της. Καταλήγοντας, λοιπόν, το σημερινό σημείωμα, θα ήθελα σε όλους μας να ξαναθυμίσω τούτο το σχετικό με όσα μόλις έγραψα απόσπασμα από την 2η Προς Τιμόθεον Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, που μου έχουν διδάξει, παιδιόθεν, και οι γονείς μου: “Να επιδιώκετε τη δικαιοσύνη, την πίστη, την αγάπη, την ειρήνη μαζύ με όσους με αμόλυντη καρδιά επικαλούνται το Θεό” (κεφάλαιο Β, παρ. 22_ δική μου απόδοση στα νεοελληνικά).
Ξαναχτυπώντας την εξώπορτα του Πολυτεχνείου
