Πλησιάζεις στο κέντρο των Χανίων πρωί, µεσηµέρι, απόγευµα, βράδυ ακόµα… µποτιλιαρίσµατα, κορναρίσµατα, εκνευρισµός.
Πας στο Λαφονήσι, στην Παλαιόχωρα, στο Φραγκοκάστελο, στη Γεωργιούπολη, στους Αγίους Αποστόλους, “κολυµπάς” σε µια θάλασσα από κόσµο, δίνεις τη µάχη των λίγων εκατοστών στην παραλία για να απλώσεις την πετσέτα σου.
Στη νυχτερινή έξοδο, από το πιο απόµακρο ταβερνάκι στα Κεραµειά µέχρι το παραλιακό µέτωπο του λιµανιού, ένα διαρκές “πατείς µε πατώ σε”…
Αυτή είναι η µοίρα του Αυγούστου σε µια τουριστική περιοχή όπως τα Χανιά, έτσι ήταν τις τελευταίες δεκαετίες, όσο περνούν τα χρόνια ωστόσο η κατάσταση επιδεινώνεται.
Ο γράφων, όπως και οι περισσότεροι από εµάς, δεν έχει… ανθρωποφοβία, ίσα- ίσα. Αναρωτιέται όµως πόσο αυτή η κατάσταση θα παραµένει βιώσιµη; Για πόσο θα ικανοποιεί τους ντόπιους, τα νεύρα και την ψυχική τους υγεία (ακόµα και εκείνους που γεµίζουν καλά το πορτοφόλι τους);
Θα την ανέχονται για πολύ ακόµη και οι ίδιοι οι επισκέπτες; Πόσο θα αντέχουν οι φυσικοί πόροι, οι ευαίσθητες περιβαλλοντικές περιοχές, οι ξεχωριστές “γωνιές” αυτού του τόπου που τον κάνουν ιδιαίτερο;
Ήδη οι “καµπάνες” έχουν αρχίσει να ηχούν σε όλα τα παραπάνω, αντί όµως οι θεσµικοί φορείς να προχωρούν σε ένα σχέδιο βιωσιµότητας για την ίδια µας τη ζωή, για την καθηµερινότητά µας ως τουριστικός προορισµός (γιατί αυτό είναι το παρόν και το κοντινό µας µέλλον· κακά τα ψέµατα στην Κρήτη είναι δύσκολο να γίνουµε Silicon Valley, να αναπτύξουµε βαριά βιοµηχανία ή τα αγροτικά µας προϊόντα να αγοράζονται… χρυσά και δεν είµαι καθόλου σίγουρος ότι τα θέλουµε και όλα αυτά) φαίνεται να τα έχουν αφήσει όλα… στην τύχη τους, στη λογική του «έλα µωρέ και τι έγινε;».
Μόνο που ο χρόνος πλέον είναι αµείλικτος και αργά ή γρήγορα θα κληθούµε όλοι να δώσουµε απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήµατα, απαντήσεις που δεν θα είναι καθόλου εύκολες, γιατί «κανείς δεν σου είπε ποτέ να τρέξεις, έχασες τον ήχο της εκκίνησης», όπως τραγουδούν στο Time οι Pink Floyd.
