Λες το όνομά του και γεμίζει το στόμα σου. Αύγουστος! Ο μήνας των μεγάλων προσδοκιών. Το μεγάλο ρεβεγιόν του καλοκαιριού.
Πριν έρθει, το θέρος φαντάζει άγουρο, γίνεται ακόμα, έχει μπροστά του!
Όταν ξεκινήσει, οι ευχές για “καλό μήνα” ξεχειλίζουν. Νικά ο Αύγουστος κατά κράτος και τους έντεκα αδερφούς του.
Τι τον κάνει διαφορετικό άραγε; Να ‘ναι η γιορτή της Παναγιάς, να ‘ναι η ελπίδα ότι θα ζήσουμε πράματα και θάματα, να ‘ναι η ανάγκη να σπρώξουμε το νου, να ονειρευτεί το ανέφικτο; Ή μήπως είναι η ανάμνηση των Αυγούστων του παρελθόντος; Που όσο μεγαλύτερος σε ηλικία είναι ο άνθρωπος, τόσο η ανάμνηση πασπαλίζεται με τη χρυσόσκονη της νοσταλγίας.
Και εξυμνούνται οι πυρωμένες ταράτσες που στρωματσαδα κοίμιζαν όλο το σόι, βγαίνουν από τα συρτάρια ασπρόμαυρες φωτογραφίες με παιδικές φάτσες χωμένες μέσα σε φέτες καρπούζι, βουρκώνουν τα μάτια αναγνωρίζοντας παππούδες, γιαγιάδες, θείες και γειτονόπουλα..
Ο Αύγουστος πάντα έφερνε πιο κοντά τις ψυχές και τα σώματα! Κι ευλογηθηκε γι’ αυτό. Το μεγάλο του φεγγάρι είδε, φώτισε, αλλά δεν μαρτύρησε τα πιο παθιασμένα φιλιά!
Σε βουνά, σε θάλασσες, σε ξωκλήσια, σε εισόδους πολυκατοικιών… Ζωή, που θέλει να τη ζήσει κανείς, σε τριάντα μέρες. Τελειώνει γρήγορα… Κι αφήνει γεύσεις ανάμικτες στα χείλη.
Λίγη αλμύρα, λίγη πίκρα για όσα δεν έγιναν και για όσα ποτέ ξανά δεν θα συμβούν, λίγη ανατριχίλα στο κορμί, ίσα για να αποζητήσει το λεπτό πανωφόρι του φθινοπώρου.
Τον αγαπώ και δεν τον αγαπώ τον Αύγουστο. Με γλυκαίνει και με πληγώνει αντάμα! Καλός κι ευλογημένος να είναι σας εύχομαι!
