Ξέφραγο αμπέλι

Η έκφραση “ξέφραγο αμπέλι” μπορεί να σημαίνει ότι έχουμε ένα κτήμα ανοικτό σε όλους, αλλά κρύβει και φόβο.
Λέει ο λαός «μπέστε σκύλοι κι αλέστε» ειδικά όταν βρεθεί ξέφραγο αμπέλι, αλλά ας σκεφθούμε λιγάκι ότι υπάρχουν και ιδιοκτησίες -σπίτια, περβόλια, κ.λπ.- που δεν είναι με κανέναν τρόπο περιφραγμένα. Γιατί άραγε;
Ποιος άραγε φράσει το αμπέλι του; Μα αυτός που φοβάται.
Φυσικά κάποιος μπορεί να έχει αντίθετη άποψη και να προβάλει το «φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά». Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με την φράση της Γραφής «ο έχων δύο ιμάτια να δίνει το ένα».
Τελικά ποιος έχει την αλήθεια με το μέρος του;
Θέτοντας ως κριτήριο το τι παράγει φόβο, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε συμπέρασμα πιο κοντά στην αλήθεια. Και ο φόβος είναι παράγωγο των ελαττωμάτων μας. Διότι η αγάπη για παράδειγμα δεν δημιουργεί φόβο.
Έχω φόβο και περιφράσσω το αμπέλι μου. Αν δεν υπήρχε φόβος θα το άφηνα ανοιχτό.
Και η χώρα μας κατηγορείται ότι είναι ξέφραγο αμπέλι, γενικώς. Πώς θα μπορούσε να είναι για να μην είναι ξέφραγη;
Διότι, όσον αφορά τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, εκτός κι αν βουλιάζαμε τις βάρκες τους ή τους πυροβολούσαμε. Όμως το ξέφραγο αμπέλι δεν φαίνεται μόνο από τα σύνορά του αλλά και από το περιεχόμενό του. Διότι αν το αμπέλι δεν έχει «εμπόρευμα» και μπει κάποιος τι θα γίνει; Τίποτα. Έτσι και στην χώρα μας, αυτοί που έρχονταν αν δεν έβρισκαν τίποτε παρά μόνο μία προσωρινή στέγη, τι θα έκαναν; Θα έφευγαν γι’ αλλού.
Αν το αμπέλι είχε κάτι να δώσει, ας το πάρουν οι δικοί μας άνεργοι, νηστικοί, αξιοπαθούντες. Διότι άλλο να πάρεις ένα τσαμπί από ξένο αμπέλι κι άλλο να σου τρώνε όλο το περιεχόμενο και εσύ ως ιδιοκτήτης να μην έχεις πλέον να φας. Οι τόσες μερίδες φαγητό γιατί να μην δίδονται σε Έλληνες πεινασμένους.
Διαβάζουμε και ακούμε ότι όλοι όσοι περνάνε τα σύνορά μας έχουν χρήματα για εισιτήρια των πλοίων, χρήματα για ταξί, χρήματα να λαδώσουν μεσάζοντες για να περάσουν τα σύνορα και να βρεθούν στην κεντρική Ευρώπη. Άρα χρήματα υπάρχουν σ’ αυτούς, ενώ οι άνεργοι δικοί μας, που είναι ένα εκατομμύριο συν τα μέλη των οικογενειών τους δεν έχουν καν χρήματα.
Ξέφραγο αμπέλι είναι το κράτος μας και στα εσωτερικά και διοικητικά του θέματα, όπως δείχνουν εφημερίδες, τηλεοπτικοί σταθμοί, κλπ, αλλά και γεγονότα. Τα νομικά και φορολογικά τερτίπια του στυλ, ξέχασα να τα δηλώσω, ήταν δώρο και δεν ήταν λάδωμα, σήμερα σκίζω τις αποδείξεις κι αύριο τις χρειάζομαι, δείχνουν το ξέφραγο.
Κι εδώ, για έναν νομοταγή και φιλήσυχο πολίτη η μεγαλύτερη απειλή είναι να μπλέξει με τα γρανάζια κάποιας υπηρεσίας. Ο φόβος που δημιουργείται δεν θα υπήρχε, αν οι ανθρώπινοι νόμοι εφαρμόζονταν ίσα προς όλους.
Άρα το ξέφραγο φαίνεται αρνητικό επειδή υπάρχει η ανισονομία. Και γι αυτό φταίνε οι διαχειριστές – κυβερνώντες αυτού του κράτους. Για το ξέφραγο δεν ευθύνονται οι πολίτες, αλλά οι εκάστοτε κυβερνώντες. Οι πολίτες ελίσσονται κάθε φορά ανάλογα με το ισορροπημένο ή το ξέφραγο των Υπηρεσιών.
Ο καθένας μας σαν καλός οικογενειάρχης έχει υποχρέωση να φροντίζει πρώτα για την οικογένειά του και μετά για τον καλεσμένο του. Δεν γίνεται η οικογένεια να έχει πόνο, ο καλεσμένος να θέλει μουσική και να του κάνουμε το χατίρι βάζοντας στην άκρη την οικογένειά μας.
Έτσι και το καλό κράτος, πρώτα φροντίζει τους πολίτες του και μετά φροντίζει τους επισκέπτες του. Και στους πολίτες του, όπως ο καλός οικογενειάρχης δείχνει ισονομία μεταξύ των μελών του.
Όταν αυτό εφαρμόζεται, τότε το αμπέλι δεν είναι ξέφραγο.