Ξένοι, Ελληνες και (Δημόσιες) Υπηρεσίες στην Ελλάδα

Ζει επί χρόνια στην Ελλάδα. Ερχόμενος από τη γειτονική σε μας πατρίδα του. Γυρεύοντας τρόπους και μέσα προσπορισμού και αξιοπρεπούς ζωής.
Εργάζεται για τα προς το ζην. Με άφθονο ιδρώτα σωματικού και ψυχικού κόπου καθημερινά.
Εδώ, περνά τη νιότη του. Εδώ, κάτω από τη δούλεψη του ίδιου αφεντικού, γνώρισε μια συμπατριώτισσά του κοπελιά και παντρεύτηκαν και, συν θεώ, απόχτησαν και παιδιά.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα αφεντικά δεν πολυνοιάζονται που δεν ξέρει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας να διαβάζει και να γράφει ελληνικά. Δεν τους καίγεται καρφί εάν η πολύμοχθη καθημερινότητα δεν του άφησε χρόνο ή η εκτός δουλειάς ζωής δεν τον γέμισε με όρεξη να μάθει την ελληνική γλώσσα. Τους αρκούν να μιλά και να καταλαβαίνει όσα του λένε.
Και όσο για τον ίδιο και τη γυναίκα του τούς φτάνει που βγάζουν κάποια χρήματα για να πηγαίνουν κάπου – κάπου στη γενέτειρά τους γη και που τα παιδιά τους, τα γεννημένα στην ξένη για τους γονείς τους πατρίδα, πάνε στην σχολείο και μαθαίνουν να γράφουν και να μιλούν ελληνικά.
Και να! Χρειάζονται κάποια δικαιολογητικά από τις ελληνικές δημόσιες αρχές (σχολεία, ληξιαρχείο κλπ), για να εγγράψουν τα παιδιά και στα αρχεία της μακρινής ποθητής πατρίδας.
Έσπευσε, λοιπόν, ο ήρωας της αφήγησής μας στις ελληνικές αρχές και πήρε τα χαρτιά που χρειαζόταν. Έλα, όμως, που για να τα χρησιμοποιήσει και στο εξωτερικό, χρειαζόταν και επικύρωση με τη Σφραγίδα της Χάγης – έτσι του είπε ο δικηγόρος που θα του τα μετέφραζε στη μητρική του γλώσσα.
Πάει, αφού έψαξε πολύ για να τα βρει, στα γραφεία που δίδεται η Σφραγίδα της Χάγης. Και εκεί τον περίμενε άλλο πρόβλημα. Πώς θα συμπληρώσει την απαραίτητη για τη χορήγηση της Σφραγίδας αίτηση στα ελληνικά αφού δεν ξέρει να διαβάζει και να γράφει ελληνικά; Αμάν! Τι κάνουμε τώρα, πώς θα βγούμε απ’ αυτόν το… “λαβύρινθο”;
Ευτυχώς, ο υπάλληλος ευγενικά και πρόθυμα δέχτηκε να τον βγάλει από το, δόξα τω θεώ προσωρινό, αδιέξοδο και να συμπληρώσουν μαζύ την, δύσκολη για όποιον δεν ξέρει Ελληνικά, αίτηση και του χορήγησε, κατόπιν, την αναγκαία Σφραγίδα στα δικαιολογητικά. Και ο άνθρωπός μας, σκουπίζοντας το μέχρι πριν λίγο κρύο ιδρώτα του, έφυγε ήρεμος και πασίχαρος για την επόμενη στροφή έως τον τελικό προορισμό των εγγράφων του.
Το πρόβλημα της συναλλαγής των αλλοδαπών που ζουν και εργάζονται από χρόνια στην Ελλάδα αλλά δεν ξέρουν να γράφουν ή να διαβάζουν γρυ ελληνικά με το ελληνικό Δημόσιο και τις Υπηρεσίες του είναι υπαρκτό και σημαντικό. Μήπως, κύριε υπουργέ της Διοικητικής Μεταρρύθμισης, σε αυτήν την εποχή που ομιλούμε όλοι για αλλαγές ριζικές στο Δημόσιο σε ό,τι αφορά τις σχέσεις κράτους – πολίτη, πρέπει επιτέλους να προβλέψουμε και οργανωμένα από το κράτος σχολεία ελληνικής γλώσσας για τους μακροχρόνια εν Ελλάδι μετανάστες και, συνάμα, να έχουμε πληροφορίες και σε διάφορες ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά, ιταλικά, βουλγάρικα, ρουμάνικα π.χ.) στα γραφεία και στα sites των Δημοσίων Υπηρεσιών για (να διευκολύνουμε ανθρώπινα!) τους ξένους που προσέρχονται ζητώντας την παροχή υπηρεσιών; Γιατί, καλό το δελτίο ειδήσεων στην αραβική γλώσσα για το χατίρι των εν Ελλάδι προσφύγων, αλλά, φευ!, δεν αρκεί…
Την ίδια στιγμή, κάποιος θα ισχυριζόταν ότι πολλοί κι από τους συμπατριώτες μας χρειάζονται τις ίδιες πληροφορίες, ιδίως όταν μπλέκουν στα γρανάζια της δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας στη χώρα μας, τα οποία συνήθως οδηγούν πολλούς από τους δυσαρεστημένους με την τροχοπέδη της “χαρτούρας” να θέλουν τη “συρρίκνωση” των δημοσίων υπαλλήλων. Σχετικά με αυτό, όμως, δεν είναι οι ενδεικνυόμενες λύσεις οι έξωθεν επιβαλλόμενες καταργήσεις Υπηρεσιών ή οι αναγκαστικές μετατάξεις υπαλλήλων εν είδει καινοτομιών στο Δημόσιο, αλλά ας ψάξουμε πρώτα, κύριε Υπουργέ, σε συνεννόηση με τις ίδιες τις Δημόσιες Υπηρεσίες και τους Υπαλλήλους, τρόπους πραγματικής πάταξης της άψυχης και χρονοβόρας γραφειοκρατίας   και μετά όλοι μαζύ, κοινωνία και δημόσιοι υπάλληλοι, θα αναστηλώσουμε το τρωθέν κύρος της πατρίδας μας και το… πεσμένο ηθικό των ψυχών μας…