“Ξένοι παντού”*

Ναι: Για τους ξεριζωμένους… Για τους άστεγους απόρους ανασφαλείς…
Δυστυχείς πλάνητες σε δρόμους στενούς και τραχείς, και σ’ ένα προορισμό εχθρικού τοπίου, με προοπτική μηδενική…
Ξένοι παντού: (*) Τίτλος παρμένος του Δημήτρη Νανούρη, και της εκδοτικής συγκέντρωσης αφηγημάτων συγκλονιστικών, των ανθρώπων της περιπλανώμενης ικεσίας…
Και αναφέρει τέσσερις – πέντε περιπτώσεις, “ξένων”…, ενδεικτικά.
Για τον μουσουλμάνο που σκότωσαν οι τζιχαντιστές κι έμεινε η σύντροφος του, με το πικρό αίσθημα της αδικίας… Διαβρωτικής, επίμονη αργού θανάτου… Να παραδέρνει έρημη αναμεσό καταυλισμού και απραγματοποίητων ονείρων…
Για τον Παλαιστίνιο που σφιχταγκαλιάζει το νεκρό παιδί του μετά τον βομβαρδισμό των Ισραηλινών…, αλλά και για τις εξουθενωτικές “απασχολήσεις” στα “δουλικά πόστα”, για ένα κομμάτι ψωμί; Μαύρο, όπως η αμοιβή, όπως τα ωράρια, όπως η εργοδοτική συμπεριφορά, ενίοτε… που κλιμακώνει ενίοτε πάλι την ασχήμια, έως και του σημείου να προδώσει τους μη έχοντες τα “εγγυητικά κιτάπια”, ώστε να τους απελαύνουν δίχως, τα δεδουλεμένα τους…
Οδυνηρά πράγματα…
Θέλω κι εγώ να προσθέσω, ένα μόνο, δικό μου μικρό-μικρό αλλά ως τραγωδία αρχαϊκή, πλήρες… Γεγονός, εννοείται από τα χιλιάδες, των δεινών…
Θέλω να μιλήσω για κείνο το παιδί που ταχύτητα, κεντρομόλα, με “κεντρομόλα οικειοποίηση” δηλαδή, κατακτά την περίσκεψη την συγκίνηση, τη θλίψη του κόσμου… Στέκει πάνω από τους σκοτωμένους γονείς του, εκεί στη Γάζα, δίχως Θεό ή Άγιο δίχως Πίστη και Πατρίδα σε μιαν απερίγραπτη ερημιά, μόνο την απόγνωση να ορχιέται με ανάλγητη χυδαιότητα στην λιγοθυμισμένη του αντοχή, στη ματωμένη του ψυχή, στη σακατεμένη του Μοίρα…
Μα, πώς θα βελτιωθούν λίγο τα τραγικά ελλείμματα του κόσμου μας; Πώς;