Ξενοδοχεία των Χανίων με ιστορικό αποτύπωμα

Άγνωστες στιγμές από πολέμους, διάσημους έρωτες, γνωστά πρόσωπα της Τέχνης και της Πολιτικής, κρύβονται πίσω από ιστορικά κτήρια της πόλης, που λειτούργησαν και λειτουργούν ως ξενοδοχεία έχοντας συντελέσει στην πλούσια παρακαταθήκη των Χανίων παρουσιάζουν σήμερα οι διαδρομές. Πρόκειται για τέσσερα εντυπωσιακά κτήρια που η ιστορία τους είναι συνδεδεμένη με την ιστορία και την διαδρομή της πόλης των Χανίων στο πέρασμα του χρόνου…

“ΔΩΜΑ”
Ένα “ζωντανό” μουσείο

Την νεότερη ιστορία της πόλης των Χανίων αφηγείται το ξενοδοχείο “Δώμα” στη Χαλέπα, ένα ξενοδοχείο που θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει “ζωντανό” μουσείο.
Το νεοκλασικό με το μοναδικό στύλ και την ξεχωριστή κληρονομιά του, στην οδό Ελ. Βενιζέλου υπήρξε πρώην προξενείο της Αυστροουγγαρίας, Αγγλικό Προξενείο, επιτάχθηκε από την Γερμανική Στρατιωτική Διοίκηση (Kommandantur) στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ξανά λειτούργησε ως Προξενείο της Μεγ. Βρετανίας έως το 1955. Στα σαλόνια του φιλοξενήθηκαν μεγάλες προσωπικότητες της Πολιτικής και της Τέχνης, ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Αλέκος Παναγούλης και η σύντροφος του δημοσιογράφος Orianna Fallaci, ο Ανδρέας Παπανδρέου, η Μελίνα Μερκούρη, ο Αλέξης Μινωτής ενώ υπήρξε “αγαπημένος προορισμός” του Ιταλού συγγραφέα Αντόνιο Ταμπούκι.
Διακοσμημένο με οικογενειακά κειμήλια, το Δώμα ανήκει στην ίδια Χανιώτικη οικογένεια εδώ και πενήντα χρόνια. Χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και πρωτολειτούργησε ως Αυστροουγγρικό προξενείο με επικεφαλής τον πρόξενο Πίντερ.

Εκείνη την εποχή η Χαλέπα, το επιβλητικό παραθαλάσσιο προάστιο, στέγαζε όλα τα προξενεία στα Χανιά. Το 1933 η οικία αγοράστηκε από τη γιαγιά των σημερινών ιδιοκτητριών, Ρένας Βαλυράκη και Ιωάννας Κουτσουδάκη.
« Το 1933 η γιαγιά μας, από την μεριά της μητέρας, Ειρήνη Μαρμαράκη το γένος Γεωργιλά, σκέφτηκε να μετακομίσουμε εδώ επειδή το σπίτι ήταν μεγάλο και είχε αυλή για να παίζουμε ως παιδιά. Θυμάμαι τότε η γιαγιά μου με πήρε από το χέρι για να μου δείξει που θα μείνουμε, στο νέο μας σπίτι. Τότε η Ιωάννα είχε μόλις γεννηθεί. Με ανέβασε πάνω από την ανεμόσκαλα για να δούμε τη θέα από ψηλά. Και όταν είδα τη θέα από το φεγγίτη, έμεινα με το στόμα ανοικτό. Και τότε η γιαγιά μου είπε πως αυτό θα μπορούσε να γίνει ένα πάρα πολύ ωραίο ξενοδοχείο. Δεν είχε πάει σχολείο, δεν ήξερε Γράμματα, όμως έβλεπε την προοπτική. Γυρίσαμε όλο τον Κήπο που είχε στέρνες και πολλά νερά, αμπέλι, δέντρα και ανθισμένα λουλούδια, τα οποία διατηρούνται μέχρι σήμερα. Το σπίτι ήταν μεγάλο, είχε 12 δωμάτια. Μείναμε μέχρι το 1939. Ώσπου χτύπησε μια μέρα η πόρτα και ήταν ο Άγγλος πρόξενος» μας αφηγείται η κα Ρένα Βαλυράκη μαζί με την αδελφή της Ιωάννα Κουτσουδάκη.

Ο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ Η… ΤΟΥΡΤΑ

Ως μικρό κοριτσάκι, η κα Βαλυράκη θυμάται τον Ελευθέριο Βενιζέλο να κάνει τον περίπατο του κάθε πρωί στην αγαπημένη του διαδρομή από το σπίτι του στη Χαλέπα μέχρι του “Μπόλαρη” και να αγναντεύει την πόλη από ψηλά. Ο Κρητικός ηγέτης ήταν πάντα ιδιαίτερα αγαπητός από τους Χανιώτες που σε κάποια από τα γενέθλια του, είχαν φτιάξει μια τεράστια γενέθλια πίτα στο σχήμα της Κρήτης και την μετέφεραν με άμαξα μέχρι το σπίτι του στη Χαλέπα. Διασχίζοντας η άμαξα την οδό Ελ. Βενιζέλου, έξω από το “Δώμα”, οι Χανιώτες τραγουδούσαν ρυθμικά: “Βενιζέλε πατέρα της Ελλάδος, Βενιζέλε πατέρα της Φυλής. Μάλιστα είχαν συγκεντρώσει τρία τσουβάλια με τριαντάφυλλα έξω στην αυλή μας, για να τα πετάξουν στον Βενιζέλο», θυμάται.

ΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ

Το 1940, όταν ο Αγγλος πρόξενος εντυπωσιάστηκε από το ακίνητο κι έπεισε τους διστακτικούς ιδιοκτήτες να το νοικιάσουν με τα έπιπλά του –το σήμα του Βρετανικού Προξενείου κρέμεται στο ξενοδοχείο έως και σήμερα.

« Η μητέρα μου δεν ήθελε να ενοικιάσουμε το σπίτι. Ούτε και ο πατέρας μου Κυριάκος Κουτσουδάκης που είχε μια καλή δουλειά στο Αγγλικό Τηλεγραφείο. Όμως ο πρόξενος γύρισε τρεις φορές και επέμενε για να γίνει εκεί το Αγγλικό Προξενείο. Η οικογένεια το συζήτησε και αποφασίστηκε να ενοικιαστεί. Η ενοικίαση προέβλεπε ότι οι Άγγλοι το θέλανε εξοπλισμένο, με σερβίτσια, κρεβάτια και τα πάντα. Μάλιστα είχαν δώσει αρκετά χρήματα για ενοίκιο, πάνω από 8.000 δραχμές. Θυμάμαι μου έκανε εντύπωση τότε η ενδυμασία των Άγγλων γιατί φορούσαν κοντά παντελόνια και κάλτσες σχεδόν μέχρι το γόνατο» μας λέει η κα Βαλυράκη.

Η KOMMANDATUR

Το 1941 οι Ναζί καταλαμβάνουν την Κρήτη ενώ ίδια τύχη έχει και η οικία.

«Θυμάμαι ότι μπήκα στο σπίτι μας και βλέπω άγνωστους μέσα, Γερμανούς. Και έρχεται η μητέρα μου και με παίρνει και μου λέει: “Δεν είναι σπίτι μας, πια”. Κι άρχισα να κλαίω… Ούτε περίπατο απ’ έξω δεν με περνούσαν από εδώ, γιατί κάθε φορά που περνούσα έκλαιγα» διηγείται η κα Ιωάννα Κουτσουδάκη.

Η οικογένεια μετακινήθηκε και φιλοξενήθηκε σε συγγενείς στο Έλος Κισσάμου ενώ στα Χανιά έμεινε ο πατέρας που είχε εργοστάσιο πάγου επί της οδού Σκαλίδη και κρύβονταν στην “Ντάμπια”.

ΤΟ… ΑΓΓΛΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Με την απελευθέρωση του νησιού η οικογένεια Κουτσουδάκη προσπαθεί να πάρει πίσω το σπίτι της, το Βρετανικό Προξενείο όμως έχει ήδη προλάβει να το καταλάβει. Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις δόθηκαν στην οικογένεια 3 δωμάτια, ενώ το υπόλοιπο κτίριο μετατράπηκε σε Αγγλικό σχολείο. Ωστόσο, σύμφωνα με την κα Βαλυράκη, αντί το σχολείου εκεί στεγάζονταν κρυφά η Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών της Βρετανίας. Το σπίτι παραδόθηκε τελικά στους ιδιοκτήτες του το 1955!

ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Η Ρένα Βαλυράκη κατοικούσε στο σπίτι όταν η αδελφή της, Ιωάννα, διακοσμήτρια, είχε την ιδέα να το μετατρέψουν σε ξενοδοχείο. Πολλά οικογενειακά κειμήλια, έπιπλα, πίνακες ζωγραφικής και φωτογραφίες, στολίζουν ακόμη τους χώρους του κτιρίου, δίνοντας στον χώρο μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα και έναν μοναδικό χαρακτήρα. Έτσι δημιουργείται το Δώμα, το πρώτο μπουτίκ hotel που λειτούργησε στα Χανιά, συνδυάζοντας ιστορικότητα, παράδοση, ατμόσφαιρα και υψηλή αισθητική. Εκτός από τις μεγάλες δεξιώσεις και πάρτι που φιλοξενούνταν στους χώρους τους, ζητάμε από τις ιδιοκτήτριες να θυμηθούν κάποιες χαρακτηριστικές ιστορίες:
• «Μετά τον πόλεμο είχε γίνει μια εκδήλωση μνήμης και τότε είχε έρθει να μείνει στο ξενοδοχείο ένα νεαρό ζευγάρι από την Γερμανία. Κι ενώ είχαν κλείσει το δωμάτιο 15 και μάλιστα είχαν κανονίσει να μείνουν για διακοπές στην Κρήτη, το βράδυ μου είπαν πως δεν θα διανυκτέρευαν αν και θα άφηναν τα πράγματα τους στο δωμάτιο. Δεν ήθελαν να κοιμηθούν, λέει, σε ένα μέρος που το είχε επιτάξει ο Χίτλερ. Πράγματι άφησαν τα πράγματα τους, έμειναν κάπου αλλού, επέστρεψαν, και πλήρωσαν τη διαμονή. Φαίνονταν παιδιά με λεπτά αισθήματα και όπως μας είπαν, δεν αισθάνονταν καθόλου όμορφα για όσα είχαν συμβεί στην Ελλάδα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο» μας διηγούνται η κα Ρένα και η κα Ιωάννα.
• «Μια μέρα είχε έρθει για διαμονή ένας Γερμανός, ευγενέστατος κι ενώ έτρωγε στο εστιατόριο παρατηρήσαμε ότι είχε χάσει το ένα του χέρι. Λίγο πριν φύγει μου εκμυστηρεύτηκε ότι κάποτε ότι είχε μείνει εδώ, εννοώντας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την περίοδο που το σπίτι μας είχε επιταχθεί από την Γκεστάπο. Παρατήρησε ότι η αυλή είχε κάπως αλλάξει. Πράγματι αφού κατά τον πόλεμο είχε πέσει μια βόμβα. Λίγο πριν φύγει σημείωσε σε ένα χαρτί την ημερομηνία που είχε έρθει 1941-1981. Επέστρεψε δηλαδή 40 χρόνια μετά» θυμάται η κα Ρένα.
• « Το 1973 είχε έρθει ο Αλέκος Παναγούλης μαζί με την σύντροφο του Orianna Fallaci. Είχε μόλις βγει από την απομόνωση όπου είχε βασανιστεί πολύ. «Του γεμίσαμε το δωμάτιο με λουλούδια»θυμάται η Ιωάννα και προσθέτει: « Θέλαμε να βρει εδώ κάτι ωραίο. Γράψαμε στο βιβλίο του ξενοδοχείου άλλο όνομα αλλά φυσικά σε ένα λεπτό είχαμε περικυκλωθεί από την αστυνομία. Μας είπαν ότι έχουμε εδώ έναν επικίνδυνο άνθρωπο και τρομοκράτη. Φυσικά αρνηθήκαμε, τους δείξαμε το βιβλίο που ήταν όλα εντάξει. Αλλά την αστυνομία, την είχαμε ακόμη και στην τραπεζαρία που παίρναμε πρωινό. Ήταν ένας εφιάλτης».
• Το 2012 ο Ιταλός συγγραφέας Antonio Tabucchi φτάνει στην Ελλάδα για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και είχε αρθρογραφήσει υπέρ της ελαιοπαραγωγής στην Κρήτη, μιας και η Ε.Ε είχε τότε δώσει οδηγίες για παραγωγή ακτινίδιων.« Όταν το διάβασα, επικοινώνησα μαζί του, προσκαλώντας τον να επισκεφθεί τα Χανιά ώστε να γνωρίσει από κοντά την Κρητική γη και την ελιά. Όπως κι έγινε» μας λέει η κα. Ιωάννα. Από τότε το “Δώμα” αποκτά μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του διακεκριμένου Ιταλού συγγραφέα, γίνεται το ησυχαστήριο του στην Ελλάδα και το επισκέπτεται αδιάλειπτα μέχρι το θάνατο του.

“ΧΑΛΕΠΑ”
Αρχοντιά άλλων εποχών

Άρωμα άλλης εποχής, αποπνέει το Ξενοδοχείο “Χαλέπα” στη οδό Ελ. Βενιζέλου 164. Γνωστό στους Χανιώτες και ως “Το σπίτι της Φαιναρέτης Μητσοτάκη”, το σπίτι έκτισε ο έμπορος Θεμιστοκλής Μητσοτάκης γύρω στο 1885 για να δώσει προίκα στην κόρη του Φαιναρέτη όταν αυτή παντρεύτηκε τον Ανδρέα Μάστρακα.

Τα σχέδια και η επίβλεψη ήταν του Ιταλού μηχανικού Νικόλαου Μαγκούζο, ενώ η κατασκευή πραγματοποιήθηκε από τον εργολάβο Σεβαστιανό Πριμιτέρα. Στον τρόπο κατασκευής και στις διάφορες λεπτομέρειες παρουσιάζει ομοιότητες με το πρώτο σπίτι Θεμιστοκλή Μητσοτάκη το «Παλάτι», πιο πάνω στον ίδιο δρόμο που ανήκει στον τύπο της βίλας.
Εξωτερικά, δεσπόζει η χαρακτηριστική σκάλα από πεντελικό μάρμαρο, με τα δύο σκέλη που οδηγεί στους χώρους υποδοχής, στον όροφο ενώ οι παραστάδες της αυλόπορτας είναι κτισμένες από λαξευμένα μάρμαρα που εντυπωσιάζουν.
Εδώ αργότερα, κατά την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας, στεγάζεται αρχικά η Αγγλική Πρεσβεία.
Κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, το κτήριο επιτάχθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως οδοντιατρείο από τους Ναζί.
Μετά τον πόλεμο η κα Κατίνα Φούμη κληρονόμησε το σπίτι από τους αρχικούς ιδιοκτήτες και τελικά πουλήθηκε το 1956 στον Εμμ. Γοναλάκη ομογενή από την Αμερική.

Το κτήριο αναπαλαιώθηκε και το 1965 αγοράστηκε από την οικογένεια των σημερινών ιδιοκτητών, δηλαδή την οικογένεια Σπανουδάκη. Το 1969 αποφασίστηκε από την οικογένεια ο χώρος να χρησιμοποιηθεί ως Ξενοδοχείο.

Την πρώτη χρονιά που άνοιξε το ξενοδοχείο φιλοξένησε την αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη, ακολούθησαν πολλές γνωστές προσωπικότητες της Τέχνης (Β.Χίσλοπ, Χ. Αλεξίου, Γ. Φέρτης, Γ. Βαλτινός κ.α) και της Πολιτικής, σχεδόν όλοι οι πρωθυπουργοί της νεότερης Ελλάδας Ανδ. Παπανδρέου, μέλη της οικογένειας Μητσοτάκη, Υπουργοί, επιχειρηματίες, διπλωμάτες κ.α

Φέτος το ξενοδοχείο “Χαλέπα” συμπληρώνει αισίως τριάντα χρόνια λειτουργίας στην πόλη, όπως μας λέει ο κ. Κώστας Χρύσανθος, Διευθυντής του Ξενοδοχείου. «Είναι η ατμόσφαιρα, η ιστορία, η φιλοξενία, η μεγαλοπρέπεια που αποπνέει το ξενοδοχείο Χαλέπα, που εντυπωσιάζει τους επισκέπτες. Αυτό τον μοναδικό χαρακτήρα και την ποιότητα που μας διαφοροποιεί, θέλουμε να διαφυλάξουμε» επισημαίνει.

AVRA CITY

Από το μεσοπόλεμο στο σήμερα

Ένα κτήριο, χαρακτηριστικό γνώρισμα της αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου, στο δρόμο του “περιπάτου” τη σημερινή Τζανακάκη που για χρόνια φιλοξενούσε την κλινική Παϊζη, είναι το
“Avra City Hotel”. Άψογα διατηρημένο, με σύγχρονες ανέσεις αλλά και συνδεδεμένο με το παρελθόν το ξενοδοχείο είναι ένα μικρό μνημείο της κληρονομιάς της πόλης.

Όπως μας εξηγεί εκ των ιδιοκτητών η κ. Αθηνά Χανιωτάκη «το κτήριο ήλθε στην ιδιοκτησία μας το 1996. Η παλιά κλινική, ήταν στην ιδιοκτησία κληρονόμου του γιατρού Παίζη, που με τη σειρά του το είχε εκμισθώσει και λειτουργούσε πως “πανσιόν-ξενοδοχείο”. Γιατί το αγοράσαμε; Ο πατέρας μου Παύλος Χανιωτάκης και ο συνέταιρος του Μανώλης Μαθιουλάκης θεώρησαν ότι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία, συμφωνήσαν ότι επενδυτικά άξιζε και παράλληλα ότι θα διατηρούσαν ένα ιστορικό κτήριο των Χανίων. Έτσι παρότι η απόφαση της πώλησης ήταν της τελευταίας στιγμής μπόρεσαν και το αγόρασαν».
Το κτήριο παραλήφθηκε σε μια όχι και τόσο καλή κατάσταση. Όπως επισημαίνει ο γιατρός Γιάννης Παΐζης στο βιβλίο του “Η Μάχη της Κρήτης, Τα μετά την μάχη. Η Αντίστασις” το κτήριο είχε υποστεί μεγάλες ζημιές κατά τους βομβαρδισμούς από τους ναζί κατακτητές, ενώ κ. Αιμιλία Κλάδου-Μπλέτσα στο εμβληματικό της έργο “Τα Χανιά έξω από τα τείχη” κάνω αναφορά στο κτήριο και στην αρχιτεκτονική του, όπως επίσης και ο ιστοριοδίφης Μανώλης Μανούσακας στην στήλη του “Φωτοαναδρομές” που διατηρούσε για χρόνια στα “Χ.ν.”
Την κληρονομιά αυτή σεβάστηκαν οι νέοι ιδιοκτήτες. «Η αρχαιολογία είχε κρίνει ως διατηρητέα μόνο την πρόσοψη. Την κρατήσαμε λοιπόν, όπως επίσης και το τμήμα του κτηρίου σε ένα βάθος 10 μέτρων. Αυτό το μπροστινό τμήμα αναστηλώθηκε και διαμορφώθηκε όπως ήταν όταν κατασκευάστηκε! Το πίσω κτήριο κατεδαφίστηκε, και εκμεταλλευτήκαμε το πίσω οικόπεδο πάνω στο οποίο κτίσαμε το νέο οικοδόμημα που συνδέθηκε με το παλιό. Έγινε μια πολύ ωραία αναστήλωση και αναπαλαίωση από τους αδελφούς Βαρουδάκη που σεβάστηκαν απόλυτα το κτήριο και το αποτέλεσμα πιστεύω ότι τα λέει όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πελάτες μας σήμερα εντυπωσιάζονται τόσο από την πρόσοψη, όσο και από τη ρεσεψιόν και τους μεγάλους κοινόχρηστους χώρους» δηλώνει η κ. Χανιωτάκη.
Στα αξιοσημείωτα η διατήρηση των πρωτότυπων μεταλλικών στοιχείων του κτηρίου!

DOMUS RENIER

Συνομιλία με το παρόν

«Το κτήριο αυτό για μας ήταν, τα παιδικά μας χρόνια, οι αναμνήσεις μιας εποχής καθώς ζώντας πολλές ώρες στην οικογενειακή ταβέρνα μας “Ζέπος” είχαμε επαφή με τα παιδιά που έμεναν στο κτήριο ανεβοκατεβαίναμε τις σκάλες, και καθώς περνούσαν τα χρόνια το βλέπαμε να ερημώνει και δεν θέλαμε να χαθεί» μας δηλώνει η κ. Άρια Παρασκευάκη που μαζί με την αδελφή της Λίτσα Παρασκευάκη είναι οι ιδιοκτήτριες του “Domus Renier”.

«Το ΄90 αγοράσαμε τον μεσαίο όροφο και το 2007 το υπόλοιπο. Ήταν μια δύσκολη αγορά γιατί ήταν 43 οι κληρονόμοι και έπρεπε να τους βρούμε όλους ώστε να έχουμε τη συγκατάθεση τους» θυμάται η κα Λίτσα Παρασκευάκη, ενώ η κα Άρια υπογραμμίζει πως «η αδελφή μου ήξερε πάντα τι ήθελε να κάνει, τα είχε σχεδιάσει όλα στο μυαλό της και μάλιστα άργησε να προχωρήσει το project γιατί ήθελε κάτι πολύ συγκεκριμένο! Μέχρι και την τελευταία στιγμή γίνονταν αλλαγές στα σχέδια για να πετύχει το ιδανικό!».

Είναι χαρακτηριστικό πως η “σουίτα” διαμορφώθηκε σύμφωνα με την παλιά διακόσμηση της με τις γύψινες κατασκευές και μάλιστα «χρειάσθηκε να το αλλάξουμε τρεις φορές ώστε να γίνει όπως θέλαμε. Τα γύψινα, δυστυχώς δεν ανακατασκευάζονταν, έτσι αποκαθηλώθηκαν και τα στείλαμε σε εξειδικευμένο εργαστήριο στην Αθήνα ώστε να φτιάξει ακριβή αντίγραφα, ενώ τα αυθεντικά τα φτιάξαμε κορνίζες και είναι μέρος της διακόσμησης του κτηρίου. Το κόστος ανέβηκε πολύ αλλά έδωσε μια λάμψη και μια υπεραξία στο ξενοδοχείο» επισημαίνει η κα Λίτσα.

ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Αρχιτέκτονες οι αδελφοί Βαρουδάκη που έκαναν μια εξαιρετική δουλειά, ενώ χαρακτηριστικά στη σουίτα “honeymoon” άφησαν ένα μέρος της τοιχοποιίας του παλιού κτηρίου θέλοντας να συνδέσουν το σήμερα με το χθες.
Ποια είναι τα σχόλια όμως των ανθρώπων που διαμένουν στο Domus Renier Boutique Hotel; Ποιες εντυπώσεις και συναισθήματα καταγράφουν οι άνθρωποι του ξενοδοχείου. Η manager κ. Ευαγγελία Βεργίνη μας μεταφέρει ένα γραπτό μήνυμα πελάτη. Γράφει “Η γοητεία του παλιού κόσμου και η προσωπικότητα του ξενοδοχείου θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Το να μείνεις εδώ σημαίνει να είσαι πραγματικά μέρος της ιστορίας”. «Αναγνωρίζουν την παλαιότητα και την ιστορικότητα του κτηρίου, τους δείχνουμε πως έγινε η αναπαλαίωση και εντυπωσιάζονται, βλέπουν τη διαμόρφωση του κτηρίου όπως ήταν την Τουρκοκρατία και μας παρομοιάζουν με κτήρια που επισκέφθηκαν στη Βενετία και σε άλλες ιστορικές πόλεις» δηλώνει η κ. Βεργίνη, ενώ η κ. Λίτσα θυμάται όσα της ανέφερε ένας Αμερικάνος επισκέπτης. «Ήταν ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, που μας είπε πως επειδή του αρέσουν τα Boutique Hotel, έχει μείνει σε δεκάδες σε όλο τον κόσμο. Το Domus Renier του “έβγαλε μια ενέργεια μοναδική”. Το ξενοδοχείο, η αρχιτεκτονική του, η διακόσμηση, το σημείο που βρίσκεται, το προσωπικό, ή όλη αύρα του τον συνεπήρε..».
Από τη μεριά της η Άρια μας επισημαίνει πως «αυτό που κάνει εντύπωση σε εμένα είναι πως ανάλογα με την ώρα της μέρας που θα έλθω έχουν και άλλα χρώματα οι τοίχοι. Το φως του ήλιου όπως πέφτει κατά τη διάρκεια της ημέρας, κάνει το μωβ πιο λιλά, το πράσινο το κάνει σμαραγδί και αυτό από μόνο του είναι μαγευτικό. Ένα κτήριο που πέρα από το μεγαλείο που είχε στο παρελθόν συνεχίζει να συνομιλεί με το παρών. Για αυτό δεν είναι τυχαίο ότι το 2020 είχαμε βραβευτεί ως κορυφαίο ιστορικό ξενοδοχείο το 2018 σε διεθνή διαγωνισμό! Συμμετείχαμε στο διαγωνισμό πολύ ταπεινά και όταν είδαμε τα μεγαθήρια που συμμετείχαν από τη Φλωρεντία, τη λίμνη Κόμο, τη Γαλλία είπαμε “που πάμε εμείς”! Και όμως μας έδωσαν το βραβείο και είναι πολύ όμορφο που ακούγονται τα Χανιά στα πέρατα του κόσμου».

Το ξενοδοχείο λειτουργεί στο χώρο όπου κτίστηκε το μέγαρο της οικογένειας Renier εκ των ιστορικών της Βενετίας. «Μας είπαν για μια σελίδα στο fb όπου βρίσκεται όλη η οικογένεια με το γενεαλογικό της δέντρο. Προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με τους απογόνους αλλά δεν το καταφέραμε και μας είπαν πως “είναι από τα πιο ψηλά καπέλα της Βενετίας”, ο πρώτος δήμαρχος της Βενετίας ήταν Renier και στην ιστοσελίδα τους χαρακτηριστικά γράφουν πως “η ιστορία της Renier όπως γράφτηκε από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας”. Όλοι ήταν σε πολύ υψηλά αξιώματα στην πολιτική, στο στρατό, στην εκκλησία. Στα Χανιά ήλθε ένα παρακλάδι της οικογένειας, οι απόγονοι των οποίων υπάρχουν ακόμα στην Κρήτη με το εξελληνισμένο επίθετο Ρενιέρης. Υπήρχε ένας επίσκοπος ο Κλεμέντε Renier που επέτρεψε να γίνουν μεικτοί γάμοι ανάμεσα σε ορθόδοξους και καθολικούς και αυτός πιθανότητα τέλεσε και το γάμο της Μαρούσα (Marysa Renier) στο παρεκκλήσι δίπλα στο Μέγαρο για αυτό και στη Honeymoon σούτια δώσαμε το όνομα “Μαρούσα”. Το ίδιο κάναμε και σε όλα τα δωμάτια δίνοντας ονόματα της οικογένειας των Renier» καταλήγει η Άρια Παρασκευάκη.