Είναι η φράση ορόσημο αυτών που ασκούσαν εξουσία από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.
Ήταν η διαχωριστική γραμμή αυτών που θεωρούσαν το κράτος τσιφλίκι τους από τον απλό λαό, που υποταγμένος σε αυτή την επικρατούσα (λογική), προσπαθούσε να επιβιώσει, γνωρίζοντας πως στο κράτος της διαφθοράς οι αξίες παραμερίζονταν μπροστά σε αυτούς που είχαν καταθέσει την ψυχή και την αξιοπρέπειά τους στους πατέρες του έθνους.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε χιλιάδες παραδείγματα ανθρώπων που χωρίς κανένα προσόν κατέλαβαν υπεύθυνες θέσεις (όταν αριστούχοι επιστήμονες αναγκαζόταν να φύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά), αλλά δεν είναι κάτι καινούργιο, αφού όλοι το γνωρίζουμε.
Απλά δεν μπορούσαμε να φαντασθούμε πως στη σημερινή Ελλάδα θα τολμούσε πολιτικός να προσβάλει με τόσο βάναυσο και χυδαίο τρόπο όλους εμάς που παλεύουμε να επιβιώσουμε με έντιμο τρόπο.
Ο Μιχάλης Λιάπης είναι ένα τραγικό παράδειγμα πολιτικής φαυλότητας και απύθμενου θράσους.
Ήταν απόλυτα σίγουρος πως δεν θα τολμούσαν να τον ελέγξουν αστυνομικοί, αφού βρισκόταν στην πυραμίδα της εξουσίας και σαν κοινός απατεώνας είχε βάλει στο αυτοκίνητό του πλαστές πινακίδες για να γλυτώσει τα τέλη κυκλοφορίας.
Όμως προς τιμήν τους τα νέα παιδιά που υπηρετούν στην Αστυνομία του πέρασαν χειροπέδες και τον οδήγησαν στο τμήμα.
Η εικόνα του πολιτικού γόνου μίας από τις μεγαλύτερες οικογένειες που επί πολλά χρόνια κυβέρνησαν την Ελλάδα (ανιψιός του Κ. Καραμανλή, ιδρυτή της Ν.Δ. και πρώτος ξάδελφος του πρώην πρωθυπουργού Κωστάκη) να κλαψουρίζει στους δημοσιογράφους πως παρανόμησε επειδή ήταν συνταξιούχος προκαλεί θλίψη, αφού συνειδητοποιούμε ποιοι ήταν αυτοί που χρόνια τώρα μας κυβερνούσαν.
Στη σημερινή Ελλάδα της θλίψης και της ανασφάλειας απαιτούμε από τους πολιτικούς ειλικρίνεια και εντιμότητα.
Μου είναι αδύνατον να πιστέψω πως “πατέρες του έθνους” κατηγορούν ξένες εταιρείες και θέλουν να τις διώξουν, όταν στα χαρτοφυλάκιά τους έχουν μετοχές εκατοντάδων χιλιάδων ξένων εταιρειών.
Με τρομάζει η ευκολία που αναφέρουν επιστροφή στη δραχμή, όταν οι συγκεκριμένοι πολιτικοί έχουν τεράστια περιουσία και φυσικά αυτοί θα ωφεληθούν, αφού η βέβαιη υποτίμησή της έναντι του ευρώ θα πολλαπλασιάσει την περιουσία τους.
Μου είναι αδύνατον να εμπιστευθώ πολιτικό χώρο που κόπτεται για τις ανάγκες του λαού όταν το οικονομικό του επιτελείο διαθέτει πλούσιο χαρτοφυλάκιο όχι σε ελληνικές, αλλά σε ξένες εταιρείες.
Δυστυχώς, όπως έλεγαν οι μεγαλύτεροι, ποτέ ένας χορτάτος δεν κατάλαβε τον πεινασμένο και ποτέ ένας πλούσιος τον φτωχό.
Πώς, λοιπόν, τα πλούσια προβεβλημένα στελέχη με την αριστερή ρητορική θα παλέψουν “ενάντια των συμφερόντων τους;”.
Γιατί οι άνθρωποι αυτοί με τα εκατομμύρια των καταθέσεων δεν δίνουν ένα μικρό μέρος της περιουσίας τους στους φτωχούς συμπολίτες μας, αλλά αδιαμαρτύρητα εισπράττουν και την υψηλή βουλευτική τους αποζημίωση;
Κατά τα άλλα θα κυνηγήσουν το μεγάλο κεφάλαιο, λυπάμαι αλλά δεν πείθουν.
