Ξεθωριασμένες ψυχές

Ο πλανήτης μας, η γη, ανέκαθεν είχε απειληθεί από σεισμούς, λοιμούς, λιμούς, καταποντισμούς, πολέμους και εμφύλιες συρράξεις, έφτασε στα όριά του, ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική του καταστροφή! Δέχτηκε επίσης, απειλές από το διάστημα με την πτώση μετεωριτών και από τα έγκατά της, με τις εκρήξεις πολλών ηφαιστείων! Ωστόσο η μεγάλη απειλή που διαφαίνεται είναι η ανθρώπινη απειλή! Ο άνθρωπος δημιούργησε και δημιουργεί όλες εκείνες τις… προϋποθέσεις, ώστε καθημερινά να μολύνει, να ρυπαίνει, να καταστρέφει, να διαταράσσει κάθε φυσική αρμονία του περιβάλλοντος! Υπερβάλλοντας και καταπατώντας κάθε έννοια ισορροπίας της φύσης, κάθε κανόνα δικαίου, κάθε όριο και μέτρο χρήσης και διαχείρισης φυσικών πηγών πλούτου και ενέργειας!
Ως άλλη, σύγχρονη… Βαβέλ, ο άνθρωπος μέσα στον κυκεώνα των στόχων του, βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων, αδυνατεί να τιθασεύσει τον ίδιο του τον εαυτό που θέλει να κατέχει πλούτο και εύκολη ζωή, να πλουτίζει, να ζει εις βάρος πολλών άλλων εξουθενωμένων λαών του λεγόμενου… τρίτου κόσμου! Χτίζει και γκρεμίζει τείχη, υψώνει ουρανοξύστες, εκτελεί γεωτρήσεις στα έγκατα της γης, προσπαθώντας να καλύψει τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες του!
Μέσα σ’ αυτή την πολυπλοκότητα των δράσεων του “ξέχασε” τον εαυτό του, αφήνοντάς τον στο έλεος των καιρών και της τύχης! Η λησμονιά του ίδιου του εαυτού δικαιολογείται από την έπαρση, την αλαζονεία, αλλά και τη ματαιοδοξία για ένα σωρό ασήμαντα και ανώφελα πράγματα! Επιπλέον, κουκουλώνει λάθη και παραλείψεις, ασχολούμενος με τους άλλους, χωρίς να διστάζει κάθε στιγμή να κατακρίνει και να επικρίνει! Επίσης το “εγώ”, αυτή η απλή λέξη “ξεθώριασε”, μεταφορικά την ψυχή του, προτάσσοντας το αλάθητο του… Πάπα, βάζοντας περιορισμούς στη ζωή του, αρνούμενος να δεχτεί αλήθειες, να μπορεί να συγχωρέσει, να εμπλουτίσει τον εσωτερικό του κόσμο με παιδεία, με συναισθήματα, κυρίως αγάπη, με προσφορά αλληλεγγύης κ.λπ. κ.λπ.!
Έρμαιο των καταιγιστικών εξελίξεων, που είναι εδώ κι έρχονται κι άλλες, χωρίς ίχνος κινδυνολογίας από τον γράφοντα, ο νοήμων κάτοικος αυτού του πλανήτη, έχει μία και μοναδική ευκαιρία: Να εξερευνήσει τον άγνωστο, εσωτερικό του κόσμο, εκεί θα βρει λύσεις στα προβλήματά του, που δεν θα βρει ποτέ στο χρήμα, ούτε στα πλούτη ούτε στα ακριβά σαλόνια!
Θεωρώ, πως είναι πολύ αργά, αλλά ίσως προλαβαίνει να κάνει ένα αναστοχασμό, μια αυτοκριτική, ο άνθρωπος, να ξανασκεφτεί και να πράξει τα δέοντα, όπως σωστά διατύπωσε ο μεγάλος κρητικός στοχαστής και συγγραφέας Ν. Καζαντζάκης: “Μια αστραπή η ζωή, μα προλαβαίνουμε!”.