Ξορκίζοντας τα κουσούρια μας

Σε πολλά γιορτινά τραπέζια -όπου υπήρχε η “πολυτέλεια” να στρωθούν- κυριάρχησαν ξανά οι συζητήσεις για το παρόν και το μέλλον αυτής της χώρας. Σκέψεις επιφυλακτικές, προβλέψεις δυσοίωνες. Ενα αίσθημα απογοήτευσης που μας έχει στοιχειώσει, βυθίζοντάς μας σε εθνική κατάθλιψη. Αλλοι αναπολούν τα περασμένα χρόνια, άλλοι παλεύουν να καταλάβουν γιατί δεν υλοποιούνται κάποια αυτονόητα πράγματα, άλλοι ζηλεύουν ξένες χώρες που κατάφεραν να ξεπεράσουν την κρίση. Κουβέντα στην κουβέντα, έρχεται και το σύνηθες συμπέρασμα: Στην Ελλάδα δεν μονοιάσαμε ποτέ. Πάντα φαγωνόμασταν μεταξύ μας και προκοπή δεν είδαμε. Μια χώρα που αρέσκεται να διχάζεται. Μια κοινωνία που έμαθε να λειτουργεί με τις αντιφάσεις της. Σάμπως έτσι δεν κύλησαν και οι γιορτινές ημέρες; Αντιφατικές. Ο ήχος των ποτηριών που τσουγκρίζουν, η ανάσα του αστέγου που προσπαθεί να ζεστάνει τα χέρια του, μουσική στο διαπασών, εκκωφαντική σιωπή στο σπίτι ενός γέροντα που δεν έχει κοντά τα παιδιά του. Αυτοί είμαστε και με αυτούς τους “δαίμονες” πρέπει να παλέψουμε. Ας είναι το 2016 η χρονιά που θα “ξορκίσουμε” τα κουσούρια μας…