H Yamaha XT 500 ξεκίνησε τον θρύλο των XT το 1976, σε μία εποχή που ο κόσμος διψούσε για μία πολυπρόσωπη μοτοσυκλέτα μεσαίας κατηγορίας με καλές επιδόσεις. Ανήκε στην πρωτοεμφανιζόμενη κατηγορία των on-off που δεν υπήρχαν αρκετά μοντέλα με αποτέλεσμα να γίνει αμέσως δημοφιλής. Η αγγλική βιομηχανία μοτοσυκλετών ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη, τα BMW ήταν πολύ ακριβά, τα ιταλικά βασάνιζαν τους ιδιοκτήτες τους με τα δυσεπίλυτα ηλεκτρικά προβλήματα. Ταυτόχρονα οι Ιάπωνες είχαν καταπιαστεί με τις τετρακύλινδρες και εξακύλινδρες μοτοσυκλέτες, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το πεδίο για τη XT 500, ώστε να διαγράψει απρόσκοπτα την επιτυχημένη της πορεία. Η πρώτη μοτοσυκλέτα απέδιδε 33 ίππους στις 6.500 σ.α.λ. και ζύγιζε 145 κιλά. Το μεγάλο λογότυπο μπήκε στο ρεζερβουάρ της μοτοσυκλέτας δύο χρόνια μετά την παρουσίασή της, όταν πλέον είχε ενισχυθεί το γόητρό της σε πωλήσεις. Σε σχέση με τα αναιμικά 250άρια, οι επιδόσεις της ήταν εκρηκτικές. Η δυνατότητά της να διανύσει μεγάλες διαδρομές στο χώμα της χάρισαν τη νίκη στην πρώτη και τη δεύτερη διοργάνωση “Παρίσι – Ντακάρ” (το 1979 και το 1980), με οδηγό τον Cyril Neveu. H XT 500 χρησιμοποιήθηκε για κάθε χρήση μέσα στην πόλη, σε ταξίδια, σε άσφαλτο και χώμα, στον γύρο του κόσμου και σε αγώνες. Το κοινό της ήταν φανατικό και αφοσιωμένο. Η διάδοχός της παρουσιάστηκε στα τέλη του 1981 και βγήκε στο εμπόριο το 1982.
Η επαναστατική τότε XT 550 ήταν η πρώτη μοτοσυκλέτα της κατηγορίας με μονό αμορτισέρ στην πίσω ανάρτηση. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν δύο καρμπιρατέρ για την τροφοδοσία μονοκύλινδρου κινητήρα. Την επόμενη χρονιά, το 1983, δέχτηκε βελτιώσεις εκεί που πονούσε. Τα καρμπιρατέρ γεφυρώθηκαν (στους κατόχους μοντέλων ’82 δόθηκε το κιτ για το γεφύρωμα), ενισχύθηκε το πλαίσιο στην περιοχή του λαιμού καθώς επίσης απέκτησε μεγάλη και εντυπωσιακή αλουμινένια ποδιά. Ομως, δεν έγινε τίποτε με τη μεγαλύτερη πληγή της, την οποία κληρονόμησε αυτούσια απ’ την προκάτοχό της… τα φρένα. Σημαντικότερη (και μοναδική από μηχανικής πλευράς) βλάβη που κυνηγούσε τα XT 550 ήταν το “ψώριασμα” των γραναζιών 3 – 4 σχέσεων κάθε 60.000 χλμ. περίπου που σημαίνει γενική επισκευή. Επίσης, τα ρουλεμάν του στροφάλου που υποφέρουν στα κατεβάσματα ταχυτήτων, ενώ όσα XT 550 κυκλοφόρησαν έχουν κάψει κι από μια τουλάχιστον ηλεκτρονική… Από όλα τα ΧΤ η 550 ήταν η μοτοσυκλέτα που άλλαξε τη μορφή μιας κατηγορίας. Εδειξε τον δρόμο για το πώς πρέπει να είναι κατασκευασμένες, συνδυάζοντας άριστα το βάρος, τις επιδόσεις, την εκπληκτική ροπή και την ευχρηστία με την αντοχή στον χρόνο. Εμεινε στην παραγωγή δύο μόνο χρόνια που ήταν αρκετά όμως να της δώσουν μια θέση στην αναφορά, για τις σημαντικότερες μοτοσυκλέτες της κατηγορίας. Εκανε το πρώτο βήμα για το ξεπέρασμα των 500 κ.ε. από μονοκύλινδρο. Εδωσε τη θέση της το 1984 στην XT 600 που έμεινε στην παραγωγή μέχρι το 1989 και αποτέλεσε ένα από τα πιο περιζήτητα και δημοφιλή XT της ιστορίας. Το 1989 παρουσιάστηκε η ΧΤ 600 Ε με μίζα και περισσότερο φιλικά χαρακτηριστικά. Το όνομα ΧΤ διατηρήθηκε μέχρι και το 2003…
Maria Teresa de Filippis “
Εφυγε” η πρώτη οδηγός αγώνων
Πέρασε στην αιωνιότητα, σε ηλικία 89 χρόνων, η Maria Teresa de Filippis η πρώτη τολμηρή οδηγός από την Ιταλία. Η Maria Teresa de Filippis γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1926 στη Νάπολη. Στην ιστορία έχει μείνει ως η πρώτη γυναίκα που τόλμησε να μπει σε ένα σπορ “καθαρά” ανδρικό. Οταν η Maria Teresa de Filippis ξεκινούσε την ενασχόλησή της με τους αγώνες αυτοκινήτων κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’50, επιχειρούσε μια επανάσταση, κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής. Από την άποψη ότι σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο χώρο, εμφανίστηκε μια γυναίκα, η οποία στα μάτια των περισσοτέρων ήταν μια παρείσακτη εισβολέας σε “ξένα χωράφια”. Η καριέρα της ξεκίνησε στα 22 της από ένα πείσμα. Τα αδέρφια της αμφισβητούσαν την ταχύτητά της στην οδήγηση και αυτή για να τους αποδείξει το αντίθετο, έβαλε στοίχημα μαζί τους. Το κέρδισε όπως επίσης κέρδισε και τον πρώτο αγώνα στον οποίο έλαβε μέρος οδηγώντας ένα Fiat 500. H χάρη της έφτασε μέχρι τη Formula 1 όπου έγραψε ιστορία καθώς το 1958 έγινε η πρώτη γυναίκα που αγωνίστηκε ποτέ στην κορωνίδα των μηχανοκίνητων σπορ. Εκείνη τη χρονιά προσπάθησε ανεπιτυχώς να προκριθεί στο GP του Μονακό. Τελικά κατάφερε να πάρει μέρος σε τρεις αγώνες οδηγώντας μια Maserati 250F. Ο μοναδικός αγώνας στον οποίο τερμάτισε ήταν αυτός του Βελγίου, στο Spa, όπου βρέθηκε στη 10η θέση. Σε Πορτογαλία και Ιταλία εγκατέλειψε από μηχανικά προβλήματα. Το 1959 προσπάθησε και πάλι να προκριθεί στον αγώνα του Μονακό, αλλά και αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Η περιπέτειά της στη F1 ολοκληρώθηκε αργότερα μέσα στη χρονιά, μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη της ομάδας (Behra-Porsche) με την οποία αγωνιζόταν και καλού της φίλου Jean Behra την 1η Αυγούστου στο γερμανικό GP. Η Maria Teresa de Filippis μπορεί στη F1 να μην κατάφερε να βαθμολογηθεί στους ελάχιστους αγώνες -μόλις τρεις- που έλαβε μέρος, ωστόσο, σε άλλες μορφές αγώνων, όπως αναβάσεις και αγώνες αντοχής, διακρίθηκε. Αποτέλεσε έμπνευση για τις επόμενες γενιές γυναικών, οι οποίες βάδισαν στα χνάρια της κάνοντας καριέρα στα μηχανοκίνητα σπορ.
