Όλοι µιλούν για φιλελεύθερες “ολιγαρχίες” που δεν θέλουν πολίτες ικανούς να κυβερνηθούν, αλλά να σηκώνονται απ’ τους καναπέδες τους µια φορά στα τέσσερα χρόνια και να αναθέτουν στους “εκλεκτούς” να παίρνουν αποφάσεις σε κρίσιµα θέµατα, χωρίς ν’ αναλαµβάνουν ευθύνες για όποια αποτυχία τους και δίχως να εξηγούν πιθανές επιπτώσεις εις βάρος τους.
Κανείς απ’ τους επκεφαλής των κοµµάτων δεν βλέπει τις αλλαγές των νόµων που γίνονται για προστασία των ισχυρών και δεν ακούν τα φληναφήµατα µελών του κατεστηµένου για την επίτευξη του θαύµατος “Ελλάδα 2.0”, ανεξάρτητα αν αποτυπώνεται στις δηµοσκοπήσεις ότι όλων τα εκλογικά ποσοστά έχουν πατώσει, εκτός της στήλης “∆εν γνωρίζω/∆εν απαντώ” που προσεγγίζει το πρώτο κόµµα.
Οι νέοι µας µετά τις σπουδές τους φεύγουν, ελάχιστοι επιστρέφουν, θεωρούν δε την εκλογική διαδικασία εφεύρεση µείωσης του θεσµού της πολιτικής ζωής του τόπου, για να διοικούν οι µετριότεροι των µετρίων.
Το προβάδισµα της φυγής σ’ άλλες χώρες της Ε.Ε. το έχουν οι γιατροί, λόγω της συντονισµένης υποβάθµισης της Υγείας, τα αποτελέσµατα της οποίας βλέπουµε µε την παραίτηση των εξαντληµένων γιατρών και τη µη αναπλήρωση τους στα κεντρικά και περιφερειακά νοσοκοµεία, την απροθυµία κάλυψης των κενών θέσεων σε παραµεθόριες περιοχές ιατρικού και νοσοκοµειακού προσωπικού, αφενός λόγω των χαµηλών αµοιβών και αφετέρου της ακρίβειας, όπως και έλλειψης κατοικιών. Η πολύµηνη αναµονή χειρουργικών επεµβάσεων διαφόρων παθήσεων είναι αλληλένδετη µε τη λειτουργία των ιδιωτικών κλάδων ιατρικής.
Μερικά από τα πλέον ευαίσθητα νοσοκοµεία, όπως των “Παίδων Αγία Σοφία” έχουν αναστείλει τη λειτουργία των χειρουργείων τους, είναι ενεργά µόνο τα µισά, κλείνουν τις εντατικές λόγω ανυπαρξίας ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, για να υποστηριχθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία επ’ ουδενί ανταποκρίνεται στις γνώσεις εξειδικευµένου προσωπικού και λειτουργεί ως “ξενοδοχειακός” παράγοντας.
Ένεκα της µείωσης της αξίας της ανθρώπινης ζωής, οι εργοδότες ελαχιστοποιούν τα µέτρα ασφαλείας προσφέροντας επικίνδυνες εργασίες εις βάρος της υγείας των εργαζόµενων. Η έλλειψη γιατρών στα δηµόσια νοσοκοµειακά ιδρύµατα σε συνάρτηση µε την αυξανόµενη εγκληµατικότητα και η εφεύρεση γενικά νοσοκοµεία να γίνονται “µιας νόσου”, υποχρεώνει τους πολίτες ν’ αδιαφορούν για µικρότερης επικινδυνότητας ζητήµατα υγείας, που, αν δεν προσεχθούν, οδηγούν στον θάνατο.
Απ’ το πολυπαθές Ε.Σ.Υ. “χρηµατοδοτούνται” υπογείως τα ιδιωτικά θεραπευτήρια, στα οποία προωθούνται αναγκαστικά οι απελπισµένοι ασφαλισµένοι στον δηµόσιο φορέα. Μιλάµε για τα “πανεπιστηµιακά”, για την καλοσύνη τους, που από την άλλη όψη τους διαβάζεις την απελπισία των πολιτών που δεν ξέρουν πόσες φορές πάνω θα πληρώσουν το “τριακοσάρι” του Υπ. Υγείας για απογευµατινά χειρουργεία, κυρίως εκτός λίστας αναµονής.
