Θυμίζεις την λαμπρότερη αρχαία εποχή
ω, Παρθενώνα ατίμητο μνημείο ιερό!
Στα μάρμαρά σου μέσα ζει του Περικλή η ψυχή,
που σέρνει πρώτη, αγέρωχη, της δόξας το χορό.
Διαμάντι είσαι που η λάμψη σου σκεπάζει σαν μαγνάδι
την πόλη την φωτόλουστη με το γλαυκό ουρανό
κι ας σ’ έβαλαν όπλα φονικά πολλές φορές σημάδι,
εσύ σαν άστρο αιώνια θα λάμπεις φωτεινό.
Στολίδι της πατρίδας μου είσαι και καμαρώνω
της τέχνης αριστούργημα που οι άνθρωποι σε θαυμάζουν
κι όταν σιμώνω πλάι σου, τα μάτια μου, σαν θρόνο
αρχαίων Θεών σε βλέπουνε και δάκρυα σταλάζουν.
Και λέω ενδόμυχα, απαλά, με δέος στην ψυχή,
αιθέρια στα θεμέλια σου ιδανικά φωλιάζουν
που εκεί τα τοποθέτησαν οι Έλληνες οι σοφοί
κι «εδώ είναι η χώρα του φωτός» αιώνες το φωνάζουν.
Ω, βάρβαροι που του ανοίξανε τα νύχια σας πληγές
κλέβοντας τ’ ανεκτίμητα μαρμάρινα γλυπτά του!
Φέρτετα πίσω να θωρούν τις φεγγαροβραδιές,
τον ουρανό όπου ο Ερμής πετάει με τα φτερά του.
Περικλής: Ηγεμόνας της Αθήνας που υπό την ηγεμονία του χτίστηκε ο Παρθενώνας.
Ερμής: Ολύμπιος Θεός, ο ταχυδρόμος όλων των Θεών
αιώνια πόλη: Η Αθήνα
