Μέσα στη θολούρα των τελευταίων ημερών, μια «αχτίδα φωτός» άρχισε να διαφαίνεται στον ορίζοντα, σκορπώντας χαμόγελα και αισιοδοξία παντού στον πλανήτη μας.
Το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού, που είναι έτοιμο από καιρό, μπαίνει στο στάδιο της διάθεσης και ξαναφέρνει στον κόσμο μας «το χαρμόσυνο μήνυμα» πως δεν τέλειωσαν όλα…
Είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα της επιστημονικής έρευνας, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Ένας χρόνος έχει περάσει από την εμφάνιση του ιού, που ανέτρεψε τα πάντα, και αναστάτωσε την παγκόσμια κοινότητα. Και δεν είναι ένα το εμβόλιο που ετοιμάζεται είναι περισσότερα, εκείνο όμως που φαίνεται πως πρώτο «κόβει το νήμα» και υπόσχεται πολλά, έχει «άρωμα ελληνικό» κι αυτό μας κάνει υπερήφανους σαν Έλληνες και προβάλλει διεθνώς τη μικρή αλλά όμορφη χώρα μας.
Ένας σημαντικός άνθρωπος, με συναρπαστική προσωπική διαδρομή και ιστορία, είναι σήμερα στο τιμόνι της Pfeizer και ακούει στο όνομα Άλμπερτ Μπουρλά (φωτ.).
Στο παγκόσμιο επιχειρηματικό στερέωμα, είναι επικεφαλής μιας από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες, ίσως και της μεγαλύτερης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και φοίτησε στο 10ο Δημόσιο σχολείο, γόνος παλιάς εβραϊκής οικογένειας, αποφοίτησε από την Κτηνιατρική Σχολή του Α.Π.Θ., επιστρέφει συχνά στην πόλη του και λατρεύει τη Χαλκιδική όπου διατηρεί εξοχικό. Σήμερα κατοικεί με την οικογένειά του στη Νέα Υόρκη.
Ο ίδιος λέει: «Ναι, γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα, ερωτεύτηκα και παντρεύτηκα στη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη είναι το κέντρο της ζωής μου. Η αδελφή μου, τα παιδιά της, τα πεθερικά μου είναι στη Θεσσαλονίκη. Έχουμε πολύ ισχυρούς δεσμούς και αυτό με έκανε να μπορώ να μεταφέρω την Ελληνικότητά μου στα παιδιά μου, που δεν έζησαν στην Ελλάδα παρά μόνο για διακοπές. Είναι πολύ εμφανές σε όλους εδώ στην Αμερική και στον κόσμο με τον οποίο έχω δουλέψει, ότι δεν είμαι τυπικός Αμερικανός, είμαι μάλλον τυπικός Έλληνας».
Και συνεχίζει: «Το να είσαι Διευθύνων Σύμβουλος μιας πολύ μεγάλης Εταιρείας -οποιοδήποτε κι αν είναι το αντικείμενό της- απλώς και μόνο επειδή είσαι ένας παγκόσμιος εργοδότης, δημιουργεί τρομερές ευθύνες. Πρέπει να πάρεις αποφάσεις στη μέση του κορωνοϊού, για το πώς θα προστατέψεις την ασφάλεια των υπαλλήλων σου, αλλά πολύ σύντομα κατάλαβα, έχουμε και ένα άλλο ρόλο να παίξουμε, κι αυτός είναι να βρούμε μια λύση μέσα στην κρίση.
Για παράδειγμα να δημιουργήσουμε ένα εμβόλιο ή ένα αντιικό. Μπορεί να τα έχεις όλα και επιστημονικές δυνάμεις και χρήματα, αλλά αν πάρεις λάθος αποφάσεις να μη χαρείς το αποτέλεσμα.
Κι όταν καταλαβαίνεις ότι δισεκατομμύρια πολιτών στον κόσμο, εκατομμύρια επιχειρήσεων, εκατοντάδες κυβερνήσεων, εναποθέτουν τις ελπίδες για μια λύση στη φαρμακευτική βιομηχανία, να νιώθεις πολύ έντονα την ευθύνη στους ώμους σου. Λένε πως αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα υπήρχε το Κέντρο Ψηφιακών Ερευνών στη Θεσσαλονίκη και κατά κάποιο τρόπο έχουν δίκιο, με την έννοια ότι ήμουν σε θέση να γνωρίζω τις δυνατότητες που έχει αυτός ο τόπος και από την άλλη να έχω τη δύναμη να κάνω πράγματα. (Έχει αναπτύξει ιδιαίτερη σχέση με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας).
Είχαμε πει για μια επένδυση όπου θα απασχολούνταν 200 εργαζόμενο, κυρίως απόφοιτοι Πανεπιστημίου. Και είμαι αισιόδοξος ότι θα πάμε σε πολύ μεγαλύτερο νούμερο σ’ αυτή την επένδυση. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει καλές δουλειές, σύγχρονες δουλειές νέας τεχνολογίας. Αυτός είναι ο τρόπος να ξαναφέρουμε πίσω τους Έλληνες επιστήμονες που ξενιτεύτηκαν.
Στην περίπτωσή μας και νομίζω και στην περίπτωση όλων των μεγάλων Φαρμακευτικών Εταιρειών, θα πρέπει κι εμείς να βεβαιωθούμε ότι το εμβόλιο είναι αρκετά ασφαλές και αρκετά επιτυχημένο. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή στο τι θα πει “αρκετά ασφαλές”.
Κατ’ αρχάς “αρκετά ασφαλές” είναι λάθος έκφραση. Να είμαστε βέβαιοι για την ασφάλειά του. Γιατί πρέπει να είναι τελείως ασφαλές. Πιστεύω ότι η κρίση αυτή επιβεβαίωσε αυτό που είχε πει ο Ομπάμα, “μην αφήνεις ποτέ μια καλή κρίση να πάει χαμένη”.
Και νομίζω ότι έχουμε αρκετά μαθήματα απ’ αυτή την κρίση, τα οποία θα φανούν πολύ χρήσιμα στο μέλλον. Μερικά είναι για τους τρόπους με τους οποίους ήμασταν προετοιμασμένοι. Το γεγονός ότι χώρες αρκετά προηγμένες δεν είχαν κρεβάτια εντατικής, γιατί δεν διέθεταν ίσως αρκετούς αναπνευστήρες. Μάθαμε ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να εργάζεσαι, ειδικά σε χώρες όπου ο χρόνος μετάβασης από την κατοικία, στην εργασία είναι μια με μιάμιση ώρα. Κι αυτός θεωρείται χαμένος χρόνος τις περισσότερες φορές. Και είδαμε ότι εξίσου καλά αποτελέσματα μπορούμε να επιτύχουμε σε αρκετές θέσεις δουλεύοντας από το σπίτι. Θα μπορούν οι εργαζόμενοι να πηγαίνουν μια με δύο φορές την εβδομάδα και τρεις φορές να δουλεύουν από το σπίτι και να είναι ευχαριστημένοι και πολύ αποτελεσματικοί.
Ο στόχος μας είναι η Ευρώπη και η Αμερική να δουν το εμβόλιο την ίδια ώρα, εάν θα είναι διαθέσιμο. Όμως επειδή στις κρίσιμες στιγμές η Αμερικανική κυβέρνηση το θέλει γι’ αυτούς, η Ευρώπη το θέλει για την Ευρώπη, οι Βόρειες χώρες το θέλουν για τις Βόρειες, οι Νότιες για τις Νότιες, θα πρέπει να βρούμε τρόπο να υπάρχει δικαιοσύνη στη μοιρασιά.
Φρόντισα να εγκαταστήσουμε δυο διαφορετικά δίκτυα παραγωγής, η Αμερική να έχει το δικό της και η Ευρώπη το δικό της. Αλλά σίγουρα θα πρέπει να βρούμε μέσα στην Ευρώπη τρόπους ώστε να μοιραστεί δίκαια. Και φυσικά στην Ελλάδα. Στην αγαπημένη Ελλάδα!»
Όταν νιώθεις ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου σαν τον Αλβέρτο, είσαι σίγουρος πως υπάρχει ελπίδα να νικηθεί ο ιός και η κρίση να περάσει.
*Ο Λεωνίδας Βεγλιρής είναι Δάσκαλος
