Την τελευταία µέρα του Φλεβάρη ένα µέγα πλήθος, αθροιζόµενο σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, συγκεντρώθηκε σε κάθε πόλη της Ελλάδας -αλλά και σε πολλές του εξωτερικού- στη δεύτερη επέτειο του τραγικού σιδηροδροµικού δυστυχήµατος µε τους 57 νεκρούς, νέα παιδιά οι περισσότεροι.
Το µέγα πλήθος τίµησε µε την παρουσία του τη µνήµη των αδικοχαµένων, αλλά ταυτόχρονα διαδήλωσε για την οργανωµένη -από την πρώτη στιγµή- και συνεχιζόµενη προσπάθεια συγκάλυψης όλων των πτυχών του δυστυχήµατος. Για την µη ανάληψη ευθυνών από κανένα. Για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ∆ικαιοσύνη. Για τους θανάτους µαρτύρων πριν καταθέσουν. Και τα τόσα άλλα εξοργιστικά που βγάζει σιγά σιγά στην επιφάνεια -µε µόνη την, µετ’ εµποδίων, προσπάθεια των γονέων- αυτή η πολύ σκοτεινή, ως φαίνεται, υπόθεση.
Κάποιες ευθύνες σίγουρα είναι διαχρονικές· η προσπάθεια συγκάλυψης όµως είναι αποκλειστικά της παρούσας Κυβέρνησης. Αλλά και τι µ’ αυτό; ∆εν βγαίνει κανείς να τις αναλάβει· ούτε παλιός ούτε καινούριος! Όσο περνά ο καιρός και βλέπουµε αυτά που βλέπουµε, καταλαβαίνουµε όλο και πιο πολύ πόσο προκλητική ήταν η εκ νέου συµπερίληψη του τότε Υπουργού Μεταφορών κ. Καραµανλή στο ψηφοδέλτιο της Ν.∆. και ακόµα πιο προκλητική η επίκληση της επανεκλογής του, ως δήθεν απαλλαγής του από κάθε ευθύνη, την οποία µάλιστα του την έδωσε ο ίδιος ο λαός!!! Μη σας φαίνεται περίεργο και µη εξάπτεσθε. Αυτά, οι πολιτικοί µας, τα λένε και τα κάνουν χωρίς να κοκκινίζουν, επειδή αυτή ακριβώς είναι δική τους -αντίθετα από τη δική µας- λογική. Με δυό λόγια, τα πιστεύουν. Και γι’ αυτό ακριβώς τα περί µη ευθύνης Υπουργών -στη λογική αυτή πάντα- τα έχουν περάσει όχι µόνον σε νόµους, αλλά και στο Σύνταγµα.
Το χάλι µας δεν έχει χρώµα! Και γι’ αυτό ακριβώς στις 28 Φλεβάρη κατεβήκαµε όλοι στις συγκεντρώσεις να διαδηλώσουµε ότι δεν ανεχόµαστε άλλο την κοροϊδία, την ανευθυνότητα και τη συγκάλυψη. Ανεχθήκαµε την εξαφάνιση της λίστας Lagarde, κατάπιαµε τα σκάνδαλα Novartis και Siemens, δεν µάθαµε τίποτα για τις υποκλοπές. Τώρα όµως, που οι δοµές και συνιστώσες του κράτους αποδεικνύονται ανεπαρκείς και επικίνδυνες, που δεν προκύπτει από πουθενά µια διάθεση υπεύθυνης και αποτελεσµατικής διαχείρισης, που βλέπουµε να διαρρηγνύεται η κοινωνική συνοχή και η µόνη προσπάθεια να είναι η ωραιοποίηση και η συγκάλυψη, ερχόµαστε στη θέση αυτών που έχασαν ανθρώπους τους και το µόνο που µας καταλαµβάνει είναι φόβος και αβεβαιότητα. Φόβος επειδή δεν γνωρίζαµε το βάθος της αποσάθρωσης και αβεβαιότητα για το τι άλλο θα αποκαλυφθεί αν δεν πετύχει η συγκάλυψη.
Όµως, προέκυψε κι ένα θετικό από την τραγική αυτή ιστορία. Ακούµε συχνά πως η εποχή µας δεν έχει την πίστη και τη διάθεση να αγωνιστεί για «ιδανικά». Ακούµε συχνά πως ο σηµερινός άνθρωπος κοιτάζει µόνο το «µαγαζάκι» του και το πώς θα βγάλει το µήνα. Ακούµε συχνά ότι σήµερα δεν µπορείς να σηκώσεις τον νέο από την καφετέρια και τον µεγαλύτερο από τον καναπέ, για κάτι που δεν συµπλέει µε τον ευδαιµονισµό της εποχής µας. Αυτή η αντίληψη είχε γίνει πεποίθηση στους πολιτικούς µας, που ασχολούνται και παίζουν µε την ψυχολογία του λαού. Και πάνω σ’ αυτή τη βολική πεποίθηση έχτισαν καριέρες, περιουσίες και δόξες. Στη σκέψη των περισσότερων αρχόντων µας, ο «λαός» είναι προορισµένος µόνο να ακούει και να υπακούει. Κι αυτή η πίστη (ίσως η µόνη που τους έχει αποµείνει) τους δίνει το θάρρος να κάνουν αυτά που αναφέραµε πιο πάνω, ίσως και άλλα που µας απέκρυψαν αντίστοιχες συγκαλύψεις.
Όµως, προς µεγάλη έκπληξη, οι πρόσφατες τεράστιες συγκεντρώσεις, απέδειξαν ότι ο «άβουλος» και λησµονηµένος λαός, το «ευάγωγον ποίµνιον», δεν έχει µόνο υποµονή, έχει και κρίση και ηθικό αίσθηµα οξύτατο και γλώσσα και ανάστηµα. Υπάρχει λοιπόν ελπίδα!
*Ο Μανώλης Κουφάκης είναι δρ. µηχανικός τ. ∆/ντής ∆Ε∆∆ΗΕ Α.Ε.
