Έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια από την παρέµβαση στο παραλιακό µέτωπο του Κουµ Καπί. Ήταν η εποχή που η περιοχή είχε γίνει “πιάτσα” µε τα καταστήµατα εστίασης να ανοίγουν το ένα µετά το άλλο από το Θέατρο “∆. Βλησίδη” µέχρι την πλατεία που βρίσκεται το µνηµείο του “Ταναΐς”. Στα πλαίσια της… ο θεός να την κάνει… ανάπλασης κόπηκαν από τις ρίζες τα αλµυρίκια στο ανατολικό τµήµα της παραλίας. ∆εν ταίριαζαν µε τη φυσιογνωµία του…Μονακό και της Χαβάης που ήθελε να δώσει η τότε δηµοτική Αρχή. Κυρίως όµως δεν βόλευαν για το παρκάρισµα των αυτοκινήτων επί του πεζοδροµίου και την επέκταση των τραπεζοκαθισµάτων. Ως γνωστόν από τα αλµυρίκια πέφτει συχνά – πυκνά µε τη µορφή στάλας η υγρασία που µαζεύουν τα δέντρα αυτά. Φαινόµενο που δεν ήταν ανεκτό από όσους έπιναν τον καφέ τους ή το ποτό τους κάτω από τα αλµυρίκια. Έτσι όταν ξεπατώθηκαν φυτεύτηκαν φοίνικες που αγοράστηκαν µάλιστα σε τιµές που αντιστοιχούσαν στο ύψος που θα έφταναν αν… µεγάλωναν! Από τους δεκάδες φοίνικες παραµένουν µόλις 4(!) ενώ τελευταία επαναφυτεύτηκαν και µερικά αλµυρίκια που είναι άγνωστο αν θα µπορούν να επιβιώσουν.
Η αποτυχηµένη ανάπλαση έχει αφήσει την περιοχή µε ένα τσιµεντένιο πεζοδρόµιο, χάθηκε το χρώµα και η δροσιά που έδιναν τα δέντρα, εγκαταλείφθηκε µια φυσική πορεία ετών για χάρη της “βλαχογκλαµουριάς” και της εξυπηρέτησης του επιχειρείν. Έχουµε σοβαρούς λόγους να πιστεύουµε πως και αναπλάσεις που σχεδιάζονται ή θα επιχειρηθούν το επόµενο διάστηµα θα απέχουν πολύ από τη εξασφάλιση βιώσιµων συνθηκών στο κέντρο ή στις γειτονιές της πόλης και θα προσοµοιάζουν περισσότερο µε την αισθητική του “όλα για την αγορά”…
