«Α, υπέροχες νύχτες του Ιουλίου με τα μαντολίνα των τζιτζικιών/
και των γρύλων -έλεγε-/ το φωταγωγημένο βαποράκι της κωλοφωτιάς/ αγκυροβολημένο στο παλιό τζάκι της καλύβας/ η καλύβα στα καλάμια της ακροποταμιάς – δε σου ζητά αποδείξεις,/ οι φλέβες του νερού κάτω απ’ το χώμα δίχως ερώτηση,/ υπάρχουμε,/ μεγάλοι κύκλοι δροσιάς στην πυρωμένη έκταση της θερινής νύχτας,/ τ’ αλώνια με τα άλογα μετέωρα,/ οι θεριστάδες κοιμισμένοι στις θημωνιές,/ τα κορίτσια ξύπνια,/ η αψάδα του αμπελιού γλείφοντας τη γλώσσα της,/ το σκυλί του κυνηγού κοιτάζοντας το φεγγάρι». Από το ποίημα “Υπέροχες νύχτες του Ιουλίου” του Γιάννη Ρίτσου.
Ιούλιος, ο πρώτος απ’ τους δυο με αυτοκρατορικό όνομα μήνας εδώ και λίγες μέρες. Καλώς μας βρήκε, όπως μας βρήκε, και καλώς τον βρήκαμε, όπως τον βρήκαμε. Και με τις νύχτες του, όπως τις ζήσαμε οι παλιότεροι στα μικράτα μας και που τόσο όμορφα τις περιγράφει ο Γιάννης Ρίτσος στο ποίημα του. Νοσταλγία! Τότε στ’ αλώνια… Τότε, πάλαι ποτέ, στις καλύβες που φυλάγαμε τις σταφίδες από τους αρκάλους… Τότε που μετρούσαμε τα άστρα…
«Νύχτα Ιουλίου. Κάθομαι στο άνοιγμα της καλύβας και κοιτάζω τ’ άστρα. Δεν νιώθω το βάρος του χωματένιου καλουπιού, νιώθω να ’μαι ψυχή μονάχα και τίποτε άλλο. Το φεγγάρι δεν είναι πια σαν δραπάνι, έχει φτάσει στα μισά του. Νιώθω ανάλαφρος, πούπουλο, κι ας δούλευα όλη μέρα. Λέω ότι κάθε λαμπερό σημάδι είναι κι ένας πλανήτης του κάθε συναισθήματος. Το βασίλειο της μοναξιάς, να το εκείνο το μοναχικό αστεράκι. Να το βασίλειο της χαράς, ο λαμπρός αποσπερίτης, να το βασίλειο της ελπίδας, εκείνο το αστέρι, που πετά σπίθες. Και η γη μας; Αυτό το άστρο που πατούμε είναι το βασίλειο της αδικίας και του πόνου… Ο πόνος και η αδικία ένα παράξενο ταιριαστό αντρόγυνο, λύσσα με πιάνει με τους βασιλιάδες μας. Ακούω τη γνώριμη σφυριά, μέσα στη νύχτα. Με φωνάζει να τ’ αφήσω όλα και να βγω πάνω… Χάθηκαν τ’ άστρα, χάθηκε ο πόνος και η αδικία και τα ψιλά κουδουνάκια γεμίζουν με τη μουσική τους τη νύχτα». Απόσπασμα απ’ το ανέκδοτο μυθιστόρημά μου “Λίγο πριν πετάξουν τα πουλιά”, που το έγραψα στα 19 μου χρόνια, όντας φοιτητής της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας… Για μια νύχτα Ιουλίου, ο λόγος…
Και… στα πεταχτά
Για τα παιδιά, τα Χανιωτάκια, που πήραν μέρος στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις ο λόγος στις μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Οι μαθητές που προσπαθούν, πάντα τα καταφέρνουν/ βαθμολογίες υψηλές στις εξετάσεις παίρνουν», μας λέει στην πρώτη. «Τα Χανιωτάκια άξια τον στόχο πετυχαίνουν/ και στο πανεπιστήμιο με το σπαθί τους μπαίνουν», μας λέει στη δεύτερη. «Μα κι όσοι δεν εγράψανε καλά να μη λυγίσουν/ να βρούνε την υπομονή να ξαναπροσπαθήσουν», μας λέει στην τρίτη. Η ζωή συνεχίζεται, οι αγώνες συνεχίζονται! Πάντα στον παλμό της επικαιρότητας η μαντιναδολόγος μας…
Μια πόλη μεγαλύτερη απ’ τη Σούδα, στη Σούδα τις προάλλες… Σχεδόν 5.000 (4.944 για την ακρίβεια) οι επιβάτες στο κρουαζιερόπλοιο “Odyssey of the seas”, που κατέπλευσε στο λιμάνι της. Συν τα 1663 μέλη του πληρώματος μας κάνουν 6.577. Λιγότεροι οι κάτοικοι του πανέμορφου επινείου των Χανίων, 6.418 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2011…. Να καταρριφθεί, και μάλιστα σύντομα, το ρεκόρ της “Οδύσσειας των θαλασσών”- ένα το κρατούμενο!
«Συνεχίζοντας τη γνωριμία μας με χωριά, ιστορικούς, ιερούς τόπους και ομορφιές των επαρχιών Κισσάμου και Σελίνου, όπως αναφέρουμε στο τέλος του τρίτου τόμου του παρόντος, θα ξεκινήσουμε από τα χωριά Λειβαδάς και Κουστογέρακο, με τα δύο δηλαδή από τα τρία χωριά, αφού πούμε και τα έξης: Τα τρία χωριά,/ στης Μαδάρας κάθε λημέρι,/ τους εχθρούς ταπεινώσανε,/ μεγάλο τους ασκέρι». Τα που γράφει “Αντί προλόγου” στον τέταρτο τόμο της σειράς των βιβλίων του “Γνωριμία με τις Επαρχίες Κισσάμου και Σελίνου του Ν. Χανίων (Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα)” ο και καλός μου φίλος, νομικός σύμβουλος του κράτους επί τιμή Θεόδωρος Δ. Ηλιάκης. Καλοτάξιδο!
