Ο τουρισµός εδώ και αρκετές δεκαετίες αποτελεί πυλώνα της ελληνικής οικονοµίας.
Ως κλάδος έχει έντονες διακυµάνσεις που οφείλονται σε µια σειρά παραγόντων άσχετων µεταξύ τους όπως: παγκόσµια ύφεση, έντονες πληθωριστικές ανατιµήσεις, ενεργειακή κρίση, κόστος µεταφορών, τοπικές συρράξεις ή πανδηµίες.
Αυτή µε την πρώτη µατιά είναι η εικόνα που διαµορφώνεται το τρέχον έτος.
Και από την πραγµατικότητα δεν µπορεί να ξεφύγει εύκολα κανείς.
Οι ειδικοί τονίζουν ότι η Ελλάδα δεν µπορεί να δηµιουργήσει βιοµηχανικά προϊόντα, ακόµη και χαµηλής αξίας σε ανταγωνιστικές τιµές.
Παράλληλα συµπεραίνουν ότι ο κτηνοτροφικός κλάδος παραµένει ο ασθενής του ελληνικού αγροτικού – πρωτογενούς τοµέα, καταγράφοντας ετήσια ελλείµµατα ύψους άνω των 2 δισεκ. ευρώ.
Γεννάται λοιπόν το ερώτηµα: Μπορεί ο ελληνικός τουρισµός να γίνει ανταγωνιστικός σε ένα ευαίσθητο περιβάλλον;
Η συζήτηση αυτή στην χώρα µας γίνεται µεσούσης της τουριστικής περιόδου.
Ποτέ νωρίτερα, ποτέ αργότερα.
Υπάρχει όµως και µια σηµαντική παράµετρος που καλλιέργησε η ανάγκη της ζωής και της ιστορίας.
Το φαινόµενο του υπερτουρισµού έχει απασχολήσει και άλλες χώρες και πόλεις.
Η Βαρκελώνη η Βενετία, το Άµστερνταµ, η Μαγιόρκα, έχουν πάρει µέτρα, ώστε να περιορίσουν τον αριθµό των επισκεπτών για λόγους αποφυγής συνωστισµών και προστασίας των µνηµείων.
Από πέρυσι ανέκυψε και στην Ισπανία και στην Ελλάδα το ζήτηµα των ελεύθερων παραλιών.
Συνεπώς χρειάζονται να γίνουν προτάσεις από τους θεσµικούς.
Μια λύση θα ήταν η διάχυση των επισκεπτών και ο επιµερισµός των λογικών κερδών από το τουριστικό προϊόν.
Είναι όµως πια και κοινωνική ανάγκη.
Οι πολίτες δεν πείθονται επ’ ουδενί λόγω ότι δεν θα µπορέσουν να χαρούν τις παραλίες µας.
Αντιδρούν έντονα σε αυτό.
Ο Γουόρεν Μπάφετ έχει πει: «τιµή είναι αυτό που πληρώνεις, αξία αυτό που παίρνεις».
Χρειάζονται στρατηγικοί ανασχεδιασµοί.
