Υπεύθυνη η στάση της Εκκλησίας μας

«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή».
Αυτό βάζει επικεφαλίδα στην “Ασκητική” του ο Μεγάλος της Κρήτης ο Νίκος Καζαντζάκης.
Η Ορθόδοξη Θρησκεία μας πολλούς αιώνες πριν, έδωσε τη σωστότερη απάντηση: Μας διδάσκει πως ο Δημιουργός των Πάντων έδωσε τη ζωή, αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο δώρο στον άνθρωπο.
Αιώνες τώρα η χριστιανική πίστη, μας οδηγεί στους χώρους λατρείας που ονομάζουμε Ναούς, για να συμπροσευχηθούμε, ειδικά βέβαια τις ημέρες του Πάσχα.
Αυτό έχει γίνει μια συνήθεια, που πολύ δύσκολα αλλάζει. Το κλείσιμο των Ναών, λόγω των έκτακτων συνθηκών του κορωνοϊού, ήταν μια καθόλου εύκολη απόφαση, χρειαζόταν τόλμη και δύναμη, και αυτό απέδειξε η ηγεσία της εκκλησίας μας και το σύνολο του κλήρου, με απειροελάχιστες εξαιρέσεις.
Η πίστη πάντα είναι πέραν από τη λογική των πραγμάτων, είναι μια υπέρβαση. Καθόμουνα στην τηλεόραση Μεγάλη Παρασκευή βράδυ και παρακολουθούσα την ακολουθία του Επιταφίου από τον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα, κεκλεισμένων των θυρών. Ο Μακαριώτατος Ιεροσολύμων Θεόφιλος με την Ακολουθία του και ο πιο κοντινός που τον διακονούσε, με “μάσκα”!
Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, σκέφτηκα, αύριο το βράδυ θα εισέλθει μετά από προσευχή και παράκληση στο Ιερό Κουβούκλιο και θα μας φέρει το ΆΓΙΟ ΦΩΣ που φωτίζει και αγιάζει τα μάτια και τις καρδιές τόσων ανθρώπων ανά την Οικουμένη. Αυτός ο άνθρωπος άραγε δεν έχει πίστη;..
Πρέπει όμως πρώτιστα να διαφυλαχθεί το ΘΕΙΟ δώρο της ζωής!
«Αυτό που κινδυνεύει δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί, δεν είναι ο Χριστός αλλά οι Χριστιανοί μας, δεν είναι ο Θεάνθρωπος αλλά ο άνθρωπος». Είναι τα λόγια του Παναγιώτατου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμος αναφέρει: Ο όρος «κατ’ οίκον Εκκλησία μας παραξένεψε λιγάκι και μας φάνηκε δύσκολος, αλλά στο διάβα της ζωής της Εκκλησίας συναντούμε κατ’ οίκον εκκλησίες στις φυλακές, στους αγώνες τους παλαιούς, αλλά και στους νεώτερους».
Εκανε αναφορά στη συνάντηση του Ιησού με τον Ζακχαίο και την ομολογία του Κυρίου ότι σε αυτό το σπίτι έγινε Σωτηρία. «Στη δική μας Εκκλησία του δικού μας σπιτιού να προσκαλέσουμε τον Κύριο, να τον ζητήσουμε και θα έλθει κοντά μας». Πρότεινε και πρόσθεσε ότι «δεν ξέρουμε ούτε θα μάθουμε ποτέ τι είπε ο καθένας και τι ζήτησε», αλλά θα ξαναγίνει αυτό που είπε ο Κύριος στο σπίτι του Ζακχαίου, «Σήμερα στο σπίτι αυτό εγένετο Σωτηρία».
Η κατάσταση αυτή έδωσε την ευκαιρία στον καθένα και στην καθεμιά να μετατρέψει το σπίτι του σε “θυσιαστήριο” κι εκεί κλεισμένος να καθίσει «να βρει τον εαυτό του» και να προσευχηθεί.
Η προσευχή στις σημερινές δύσκολες συνθήκες που περνά ο άνθρωπος, είναι μια ανάγκη που πηγάζει μέσα από τα βάθη της ύπαρξής του.
Ο Μακαριστός Ειρηναίος Γαλανάκης “ο παππούς” έλεγε χαρακτηριστικά όταν ζούσε: «Στον βαθύ πόνο, η Εκκλησία ένα φάρμακο έχει για να παρηγορήσει τον άνθρωπο, την Προσευχή».
Εντύπωση προκάλεσε το Πασχαλινό Μήνυμα του τοπικού μας Επισκόπου κ.κ. Δαμασκηνού και ιδιαίτερα η φράση που με ευαισθησία και αυθορμητισμό αναφέρεται στους Λειτουργούς της Υγείας: «Κατασπάζομαι, λέει, το πρόσωπο και τα χέρια όλων αυτών που επιτρέπει ο Θεός με τις γνώσεις τους και με την επιστημονική τους κατάρτιση, αλλά κυρίως με το φιλότιμο και την καλοψυχία τους να φροντίζουν τους ασθενείς μας και να είναι σε τέτοια εγρήγορση ώστε να θυσιάζουν τα πάντα, για να κρατήσουν τις ανθρώπινες ζωές».
Το Αναστάσιμο Φως, αφού δεν μπορούμε να το μεταδώσουμε φέτος από λαμπάδα σε λαμπάδα, ας το μεταδώσουμε από καρδιά σε καρδιά.