«Τα πρώτα λόγια του Ραδιοφωνικού Σταθμού του Πολυτεχνείου: “Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων! Ελληνικέ λαέ! Το Πολυτεχνείο θα μείνει το προπύργιο και η εστία του αγώνα. Ήδη το Πολυτεχνείο ενισχύθηκε από τους εργάτες, που άφησαν τις δουλειές τους να αγωνιστούν με τους φοιτητές, γιατί ο αγώνας είναι κοινός…». Και τα τελευταία: «Εδώ Πολυτεχνείο!.. Απόψε η τυραννία πεθαίνει. Την αυγή θα ξημερώσει η λευτεριά σου! Μας σκοτώνουν! Βοήθεια! Θα νικήσουμε! Ο Φασισμός επέδραμε, αλλά δεν θα περάσει. Μείνετε στους δέκτες σας. Σε λίγο… μπορεί… να… Να, φτάσαν. Ακούτε τους πυροβολισμούς… Σε γνωρίζω από την κόψη/ του σπαθιού τη τρομερή…» (Από το βιβλίο “Το Πολυτεχνείο ζει” των Γκόντζου Χρ. – Καστραντά Απ.).
«Είναι Παρασκευή βράδυ. Από ’δω και τρεις μέρες οι φοιτητές κατέλαβαν το Πολυτεχνείο! Έφτιαξαν έναν πομπό, απ’ αυτόν ακούγεται η φωνή τους. “Εδώ Πολυτεχνείο” […] Η Μαρία το μεσημέρι κατέβηκε να δει. Θαμπώσανε τα μάτια της. Κόσμος πολύς γύρω τριγύρω, και μέσα από τα κάγκελα απλωνόταν τα χέρια για να δεχτούν τις προσφορές του λαού: τρόφιμα, τσιγάρα, σοκολάτες, λουλούδια. Τα παιδιά τραγουδούσαν τραγούδια της λευτεριάς». Από το βιβλίο της Ζωρζ Σαρή “Τα γενέθλια”.
«Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα/ κείτεται/ – δεκαοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-/ για να ’χω εγώ πουλιά – φτερά στα χέρια μου, κι εσύ το σπιτάκι σου,/ μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι/ και τα παιδιά μας ξέγνοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.// Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,/ η άνοιξη του παίζει και δεν τηνε ξέρει πια./ Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,/ γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένος πάνω του./ Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο/ και συ γαρύφαλλο – χαμόγελο στο στόμα σου,/ για να ’χουν τα παιδιά μας τον δικό τους ήλιο». Το ποίημα “Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου” της Λένας Παππά.
«Δίχως τουφέκι και σπαθί, με τον ήλιο στο μέτωπο,/ υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το ποίημα./ Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί/ που ωραία λουλούδια σε υψηλό λειμώνα τις μορφές σας/ λιτανεύει ο αέρας της αρετής./ Ω παιδιά μου,/ μπροστά σ’ αυτό το Ποίημα μετράει μόνο η σιωπή!» (Νικηφόρος Βρεττάκος: “Μικρός Τύμβος (17 Νοεμβρίου 1973)”.
Εδώ Πολυτεχνείο!.. Εδώ Πολυτεχνείο!.. Στο Πολυτεχνείο! Στο μεγάλο αυτό σχολείο της Λαϊκής Μνήμης και της Εθνικής Διδαχής στάση σήμερα. Απ’ το εδώ και τώρα, στο εκεί και τότε. Στο Πολυτεχνείο, όπου τα νιάτα της πατρίδας μας παρέδωσαν, πριν από 50 χρόνια, τον Νοέμβρη του 1973 μαθήματα δημοκρατίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας…
Και στα πεταχτά
Και βέβαια για το Πολυτεχνείο οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. Αυτό έλειπε να το ξεχάσει! “Ψωμί, Παιδεία, Λευτεριά, συνθήματα γραμμένα/ στον τοίχο τα ζωγράφισαν με της καρδιάς την πένα”, μας λέει στην πρώτη. «Το αγαθό της λευτεριάς για να το αποκτήσεις/ με το θεριό του φασισμού πρέπει να πολεμήσεις», μας λέει στη δεύτερη, εννοώντας προφανώς τον κάθε είδους φασισμό απευθυνόμενη σε όλους μας.
Στα ψιλά των ειδήσεων η διάσωση τις προάλλες 33 μεταναστών από την Αίγυπτο, ανοιχτά της Γαύδου. Από το Λιμενικό η μεταφορά τους στα Σφακιά και από ’κει στις κατασκηνώσεις του Καλαθά για τα περαιτέρω. Ουδέν σχόλιον. Η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται στον πλανήτη μας…
«Αφού συγκρατήθηκε για χρόνια, θύμωσε επιτέλους./ Πέταξε το ρολόι του και είπε:/ “Τα ρολόγια δείχνουν πάντα την ώρα που θέλουν αυτά./ Ποτέ κανένα δεν μας έκανε τη χάρη,/ να δείξει την ώρα που θέλαμε εμείς./ Όταν αγαπούσαμε… Όταν πονούσαμε…/ Από σήμερα βγαίνω στην παρανομία./ Θα χτυπηθώ κατά μέτωπο με τον χρόνο./ Θα πετάξω κάθε λέξη που θυμίζει χρόνο./ Θα ξεχάσω κάθε ημερομηνία και επέτειο./ Κι από κάποια μυστική ρωγμή του χρόνου/ θα το σκάσω για την αιωνιότητα”…» Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.
