Το όνομά της την έκανε συχνά να αισθάνεται παραγκωνισμένη σε μικρή ηλικία στα Χανιά. Μεγαλώνοντας όμως, η Ζαχαρούλα το αγάπησε και… το τραγούδησε! Ο λόγος για τη Ζαχαρούλα Κληματσάκη, την τραγουδίστρια-ηθοποιό που αγαπά να αφηγείται στον κόσμο μουσικές ιστορίες που κρύβουν μέσα τους τον έρωτα, γιατί αποτελεί την ιδανική αφορμή για να γραφτούν μεγάλες ιστορίες.
Με αφορμή την μουσική ακουστική παράσταση “Προσοχή Πόθος Π2” στο “Bras de frères” την Πέμπτη 20 Απριλίου στις 21:00, οι “διαδρομές” μιλούν με τη Χανιώτισσα καλλιτέχνιδα για την παράδοση και τη σύγχρονη πια μορφή της, τη διασκευή της “Ζαχαρούλας”, τις μουσικές ταμπέλες που ακολουθούν τους καλλιτέχνες αλλά και τις ανησυχίες της για τη μουσική στη χώρα.
Μένεις στα Εξάρχεια Ζαχαρούλα χρόνια πια. Τη θεωρείς “καλλιτεχνική” γειτονιά;
Μένω πολλά χρόνια στα Εξάρχεια αλλά και πιο πριν ερχόμουν εδώ και επειδή δεν οδηγώ, με βολεύει που βρίσκομαι κοντά σε όλα. Έχουν μουσική ιστορία τα Εξάρχεια και γίνονται πολλές δράσεις καλλιτεχνικές, πολιτικές και κοινωνικές και βλέπω πως οι άνθρωποι εδώ ασχολούνται έντονα με αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Το γεγονός ότι γίνονται πολλές εκθέσεις, συναυλίες, δρώμενα στους δρόμους κ.λπ. θεωρώ πως το κάνει ένα μέρος που ευνοεί τις τέχνες.
Τι βρίσκει μια σύγχρονη μουσικός όπως εσύ στην παραδοσιακή μουσική; Θεωρείς ότι πλέον είναι πιο μοντέρνα από ποτέ;
Εγώ καταρχάς επειδή μεγάλωσα στην Κρήτη, ένα μέρος με έντονο το παραδοσιακό στοιχείο, όπου παιδιά μαθαίνουν μουσικά όργανα από μικρή ηλικία, παραδοσιακούς χορούς κ.λπ., μου είναι πολύ φυσικό και οικείο όλο αυτό. Μπορεί να πέρασα βέβαια κάποια φάση που να θεωρούσα πως δεν είναι τόσο μοντέρνα και “της ηλικίας μας”, αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι είναι τόσο φρέσκο όλο αυτό, ειδικά όταν το εμπλουτίζεις με σύγχρονα στοιχεία· αποτελεί ουσιαστικά μια συνέχεια της κουλτούρας και της ιστορίας μας με τον ομορφότερο τρόπο. Μην ξεχνάμε ότι η παράδοση ρέει μέσα μας, υπάρχει στα κύτταρά μας, απλώς έτσι γίνεται ακόμη πιο αληθινό! Πιστεύω ότι η νέα γενιά ασχολείται κι αγαπάει πάρα πολύ την παραδοσιακή μουσική. Έκανα διασκευή ένα τραγούδι που δεν είναι της Κρήτης, αλλά της Θεσσαλίας και Μακεδονίας, κι άνθρωποι που δεν το γνωρίζανε το αγαπήσανε πολύ γιατί έγινε ένα άκουσμα με πιο σύγχρονο τρόπο.
Η Ζαχαρούλα μας τραγουδά τη Ζαχαρούλα! Γιατί επέλεξες τη διασκευή της; Μιας και κατάγεσαι από την Κρήτη και το κομμάτι από αλλού…
Εγώ δεν ήξερα καν ότι υπήρχε αυτό το τραγούδι! Το όνομά μου δεν ήταν και πολύ δημοφιλές στο σχολείο και την γιορτή μου δεν τη γνώριζε κανείς κι η αλήθεια είναι ένιωθα πολύ παραγκωνισμένη. Κάποια στιγμή, ανεβαίνοντας στην Αθήνα, είχα μια φίλη που έκανε παραδοσιακούς χορούς και μου λέει «υπάρχει ένα τραγούδι και ειδικός χορός με το όνομά σου» και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και ακούγοντάς το λέω «αυτό είναι γραμμένο για μένα!». Έλεγε τόσο ωραία λόγια και λέω δεν θα μου το τραγουδήσει και μένα κάποιος μια φορά; Και τελικά δεν έγινε, οπότε λέω θα το πω εγώ και τελείωσε η υπόθεση. Δεν είχαμε σκοπό να δισκογραφηθεί στην αρχή, αλλά βλέποντας πόσο πολύ άρεσε στον κόσμο στο live, το κάναμε και ήμουν πολύ τυχερή που συμμετείχε κι ο Γιάννης Δίσκος με το κλαρίνο του.
Θέατρο, μουσική, διδασκαλία. Υπερισχύει κάτι από αυτήν την καλλιτεχνική τριπλέτα στη ζωή σου;
Είχε παραγκωνιστεί το θέατρο τα τελευταία χρόνια, αλλά επανέρχομαι τώρα. Εξάλλου συνδυαστικά κάνω μουσική και θέατρο και τώρα έχω την τιμή να συνεργάζομαι με τον Θέμη Καραμουρατίδη, όπου θα υποδυθώ τον Μάιο μια λαϊκή τραγουδίστρια των ‘90s, ενώ θα κυκλοφορήσω και ένα λαϊκό τραγούδι δια χειρός του ίδιου. Ο τρόπος που αντιμετωπίζω το κάθε τραγούδι, είναι σαν ένα μικρό μονόπρακτο, μια αφήγηση ιστορίας στο κοινό. Όσον αφορά στη διδασκαλία, είναι κάτι που γίνεται κάποιες φορές, δεν θεωρώ πως είναι το πεδίο που με χαρακτηρίζει. Τη μουσική και το θέατρο τα βάζω μαζί πάντως, καθώς πιστεύω ότι οι τέχνες συνδέονται.
Έχεις κάνει αρκετές μουσικές σπουδές κι ασχολείσαι ενίοτε με το κομμάτι της εκπαίδευσης. Πώς βλέπεις το επίπεδό τους στην Ελλάδα; Γιατί πιστεύεις ότι συχνά υποβαθμίζονται από την πολιτεία;
Έχουμε εξαιρετικούς δασκάλους στην Ελλάδα κι Ωδεία και τα παιδιά πλέον στη φωνητική και το σύγχρονο τραγούδι έχουν ανεβάσει αρκετά το επίπεδο των μουσικών σπουδών. Καλλιεργούν τη φωνή τους από μικρά, μαθαίνουν, και συγκρίνοντας τις μουσικές σπουδές του τώρα με 20 χρόνια πριν βλέπεις μεγάλη διαφορά. Η πολιτεία δεν μας στηρίζει και δεν καταλαβαίνω το γιατί. Εμείς π.χ. στη δραματική σχολή κάνουμε άπειρες ώρες μαθημάτων, πολύ υψηλού επιπέδου σπουδές και αρκετά απαιτητικές κι είναι τραγικό που υπάρχει αυτή η υποβάθμιση.
Όσον αφορά στις μουσικές ταμπέλες, θεωρείς ότι περιορίζουν τον τραγουδοποιό ή είναι αναγκαίες γιατί συγκεκριμενοποιούν το είδος που ανήκει; Μήπως όμως στην τελική τα μουσικά όρια είναι για να σπάνε;
Σίγουρα τα μουσικά όρια είναι για να σπάνε και νομίζω πια δεν είναι τόσο στενά τα πράγματα όπως παλαιότερα. Πλέον βλέπουμε πολλές συνεργασίες που δεν θα υπήρχαν πιο παλιά, δημιουργικά “παντρέματα” κοκ. Πολλές φορές όμως στη ζωή βοηθάει μια στοιχειώδης κατηγοριοποίηση για να μπορούμε να κατανοούμε κάποια πράγματα καλύτερα. Όσο όμως αυτά τα όρια ανοίγουν είναι καλύτερο, εξάλλου η μουσική είναι μία! Μπορεί να σου αρέσουν δύο μουσικά είδη κι άμα τα παντρέψεις, να κάνεις το κάθε κοινό να έρθει σε επαφή με το άλλο και ίσως να το αγαπήσει.
Μεγαλώνοντας φαντάζομαι είχες μουσικές και μη επιρροές που σε έβαλαν στα μονοπάτια που κινείσαι πια. Σε προβληματίζει η δημοφιλία μουσικών “ρευμάτων” όπως η trap στη νεολαία;
Με τρομάζει από τη μία, από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι κι εμείς μπορεί στα χρόνια μας τα νεανικά να ακούγαμε κάποιους άλλους ήχους, πιο παράξενους, αλλά επιζήσαμε. Μπορεί δηλαδή να είναι μια φάση, μια μόδα, που θα περάσει. Το πιθανότερο είναι να μιμούνται πράγματα, να ακούνε στίχους που ούτε τους καταλαβαίνουν, αλλά λαμβάνοντας κι άλλα ερεθίσματα να ξεφύγουν από αυτό. Εμείς ως μουσικοί θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάποια άλλα ακούσματα που θα μπορούσαν να τους κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Υπάρχει υλικό, άτομα σαν τον Λεξ π.χ. γράφουν “ποίηση”, παίζει ρόλο όμως η οικογένεια, το περιβάλλον του παιδιού, κάποιος δάσκαλος που θα βρεθεί και θα δώσει τα κατάλληλα ερεθίσματα. Έτσι το παιδί μπορεί να ακούσει κι αυτό που είναι στη μόδα αλλά και κάτι άλλο πιο ουσιαστικό και θα καταλάβει τη διαφορά σιγά-σιγά.
Πρώτος σταθμός για τη μουσική ακουστική παράσταση “Προσοχή Πόθος Π2” η γενέτειρά σου. Τι θα δει επί σκηνής ο θεατής; Τα Χανιά βρίσκονται μέσα στη μουσική σου;
Τα Χανιά βρίσκονται πάντα μέσα μου με κάποιον τρόπο, είναι τόσο μεγάλη η αγάπη μου για αυτά που τα κουβαλάω παντού. Είναι σημαντικό αυτό το live για μένα γιατί παίζω στα Χανιά, τη γενέτειρά μου, το μέρος μου! Εκτός από δικά μου τραγούδια και διασκευές, λέω αγαπημένα στον κόσμο κομμάτια, έντεχνα, λαϊκά, πειραγμένα παραδοσιακά.
Η κατεύθυνσή μου εξάλλου είναι τέτοια και μου αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες με τη μουσική μου. Έχω την τύχη να έχω μαζί μου τον αγαπημένο μου συνεργάτη πιανίστα Γιώργο Σαλτάρη και τον εξαιρετικό Γιάννη Δίσκο ως guest, οπότε θα ακούσετε μουσικές ιστορίες με τραγούδια πιο παλιά και σύγχρονα που θα αφορούν κυρίως τον έρωτα, γιατί δίνει τις περισσότερες αφορμές για να γραφτούν τραγούδια-μεγάλες ιστορίες. Είναι τόσο ωραία τα συναισθήματα του έρωτα, του πόθου και της αγάπης που και να κάνουμε και κάποια λάθη ή να ξεπεράσουμε κάποια όρια δεν πειράζει. Έχω και ένα τραγούδι μάλιστα που λέει ότι «τα λάθη είναι σωστά και τα σωστά λάθη».
Η συναυλία
Η Ζαχαρούλα Κληματσάκη ξεκινάει την καινούργια της μουσική ακουστική παράσταση “Προσοχή Πόθος Π2” με πρώτο σταθμό το “Bras de frères” στα Χανιά, την Πέμπτη 20 Απριλίου, στις 21:00.
Μουσικές ιστορίες που μιλούν για μεγάλους έρωτες, ανομολόγητους πόθους και γλυκές νοσταλγίες θα εκτυλιχθούν μπροστά μας και θα μας χαρίσουν μια βραδιά που θα μας μείνει αξέχαστη. Μαζί της στο πιάνο ο Γιώργος Σαλτάρης, ενώ guest με το κλαρίνο του ο Γιάννης Δίσκος.
Κρατήσεις θέσεων στο τηλέφωνο 6974020544.
