■ Κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο – θεατρικό έργο “Το Πεντοζάλι της Λευτεριάς” (εκδόσεις Βεργίνα )
«Η ιστορία οφείλουμε να μένει ζωντανή και να αφηγείται το παρελθόν, να αναπνέει στο παρόν, να προστατεύει το μέλλον και να εξελίσσεται και να αναπαράγεται» αναφέρει η Ζαχαρούλα Παπαδάκη, συγγραφέας του βιβλίου- θεατρικού έργου “Το Πεντοζάλι της Λευτεριάς” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βεργίνα.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον ηρωισμό και τους αγώνες του Ιωάννη Βλάχου, γνωστότερου ως «Δασκαλογιάννη», του θρυλικού πρωτοστάτη της επανάστασης του 1770 στη Χώρα των Σφακίων και του Κωνσταντίνου Γιαμπουδάκη, του πυρπολητή της Μονής Αρκαδίου το 1866.
Σχετικά με το τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το βιβλίο – θεατρικό έργο η ίδια αναφέρει ότι: «Το Πεντοζάλι της Λευτεριάς» είναι ένας φόρος τιμής ελάχιστος στην ιστορία αυτού των μοναδικών Ελλήνων και κυρίως δίνει ένα μήνυμα. Οι καιροί είναι δύσκολοι, τα πράγματα αλλάζουν και δυστυχώς όχι προς το καλύτερο, η προσωπική λευτεριά του καθενός μας απειλείται, η σκέψη του αιχμαλωτίζεται, τα όνειρά του γκριζάρουν. Αυτά με ώθησαν να ψάξω αυτήν τη μοναδική εποποιία που ’ναι τόσο επίκαιρη όσο ποτέ. Ναι, χρειαζόμαστε ένα «Πεντοζάλι της Λευτεριάς» και αυτή μου την ανάγκη έγραψα σε ένα κομμάτι χαρτί παρέα με τους ήρωές μου, τον Δασκαλογιάννη, τον Γιαμπουδάκη».
Πώς όμως οι συνδέονται οι ιστορίες των δύο ηρώων που έδρασαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους; Όπως λέει η συγγραφέας: « ο Δασκαλογιάννης και ο Κων. Γιαμπουδάκης ήταν δύο ισχυρές προσωπικότητες με κοινό στόχο . Ο Δασκαλογιάννης, ως πρωτοστάτης της προεπαναστατικής περιόδου, δίδαξε με τον τραγικό επίλογο της ζωής του ότι το μεγαλείο της ψυχής και η δύναμη που έχει ο άνθρωπος είναι ικανά να ξεπεράσουν τον πιο αβάσταχτο πόνο. Και μετέπειτα ο Κων. Γιαμπουδάκης με τον Ηγ. Γαβριήλ στη μονή Αρκαδίου που άφησαν διάπλατα ανοιχτές τις πόρτες του ιερού να χωρέσουν όσο πιο πολλοί αλλόθρησκοι μπορούσαν ως μόνη λύση με την αυτοθυσία των ελάχιστων κυρίως άμαχων Ελλήνων να γίνουν ολοκαύτωμα σε μια άνιση μάχη με την τούρκικη στρατιά ήταν μια ειρωνεία ζωής και θανάτου. Εθελοντές λοιπόν και οι δύο στον θάνατο παρασύροντας τους Έλληνες σε ένα ξέφρενο γλέντι αυτοθυσίας με έναν κοινό στόχο, την ελευθερία. Οι ιστορίες αυτών των ηρώων ήταν άκρως συγκλονιστικές σε διαφορετικές χρονικές περιόδους που και οι δύο μαζί ως αναπόσπαστα κομμάτια της ιστορίας αποτέλεσαν μία αλυσίδα από άπειρες δράσεις και εξεγέρσεις για την απομάκρυνση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και σηματοδότησαν μία ολόκληρη εποχή σημαδεύοντας γενιές για το παρόν και το μέλλον».
Ρωτάμε την συγγραφέα, εάν θεωρεί ότι η τοπική ιστορία προβάλλεται επαρκώς μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία και εκείνη αναφέρει χαρακτηριστικά: «Εδώ δεν προβάλλεται η εθνική ιστορία, θα προβληθεί η τοπική; Ευτυχώς που υπάρχουν σε κάθε τόπο και πέντε άνθρωποι που θυμούνται, συγκινούνται, διδάσκουν και διδάσκονται από την ιστορία του τόπου τους. Η Κρήτη έχει την ευλογία οι άνθρωποι να είναι πολλοί περισσότεροι. Η ιστορία τούς ακολουθεί από γενιά σε γενιά και είναι συμβατή με τον σημερινό τρόπο της ζωής τους γι’ αυτό και παραμένει ζωντανή. Τώρα αν με ρωτάτε εάν το εκπαιδευτικό μας σύστημα ως συστημικό σύστημα ασχολείται σοβαρά με αυτό, θα σας παραπέμψω στα νεότερα βιβλία ιστορίας των παιδιών. Θα σας ρωτήσω πόσα νέα παιδιά στο νησί γνωρίζουν για τις μάχες της Κρήτης. Όσα γνωρίζουν, γνωρίζουν από τα κρεμασμένα όπλα στα χαγιάτια, από τις διηγήσεις των παππούδων, και από την προσωπική ευαισθησία Συλλόγων και Δημάρχων που κάνουν ό,τι μπορούν».
Τέλος για το πώς βλέπει το μέλλον του έντυπου βιβλίου, η ίδια εκτιμά ότι «στην Ελλάδα έχει πολύ δύσκολο δρόμο. […] Το βιβλίο δεν είναι εμπόριο. Είναι μία ιδιαίτερη σχέση του εκδότη, του συγγραφέα και του αναγνώστη που δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε χρήμα. Όταν καταθέτεις την ψυχή σου δεν μπορείς να την τιμολογήσεις. Ξέρετε για την έκδοση ενός βιβλίου όλοι καταθέτουν ψυχή. Από τον συγγραφέα, τον εκδότη, τον διορθωτή, τον τυπογράφο. Από την άλλη τα νέα παιδιά ποτέ δεν γεύθηκαν τη μαγεία του βιβλίου. Δεν ερωτεύτηκαν, δεν ονειρεύτηκαν μέσα από τις σελίδες είναι πλέον λάτρεις μόνον της εικόνας.
Το βιβλίο τούς είναι άγνωστο και περιττό. Ας δώσουμε τη «σκυτάλη» στην εκπαίδευση» Όσο για τα νέα συγγραφικά της σχέδια, η κα Παπαδάκη αναφέρει, ότι «η έμπνευση είναι ένα ποτάμι που ρέει».
