Αναμνήσεις και διηγήσεις από τους εορτασμούς εθνικών επετείων στα Χανιά
Η φωνή της Ζαχαρένιας Σημανδηράκη συντροφεύει τα τελευταία 20 χρόνια σε κάθε παρέλαση (με μία εξαίρεση τα προηγούμενα χρόνια) κάθε Χανιώτη και Χανιώτισσα είτε παρακολουθεί την παρέλαση από κοντά είτε από κάποια τηλεόραση.
H ειδική συνεργάτιδα των Γενικών Αρχείων του Κράτους και “φωνή” της παρέλασης, μιλά στα “Χ.ν.” για την προετοιμασία των κειμένων πριν από κάθε παρέλαση, τα ευτράπελα αλλά και τις συγκινήσεις που έχει ζήσει από τον μοναδικό ρόλο κάθε 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου.
Ξεκινάμε τη συζήτησή μας ρωτώντας την κα Σημανδηράκη πώς αισθάνεται την ώρα της περιγραφής της παρέλασης: «Γενικά με το μικρόφωνο έχω μία καλή σχέση» μας λέει και συνεχίζει: «εκείνη την ώρα που είμαι στο μικρόφωνο θεωρώ ότι είμαστε μία παρέα. Ότι απευθύνομαι σε φίλους που με ακούνε. Για αυτό τον λόγο είναι και πιο άμεση η δική μου η εκφώνηση προς το κοινό».
Οι πολίτες που παρακολουθούν την παρέλαση, σας μεταφέρουν την αίσθηση που έχουμε ότι είστε η “φωνή της παρέλασης”;
«Πάντα. Το εκτιμώ και το σέβομαι πάρα πολύ αυτό. Έρχεται ο κόσμος, με χαιρετάει. Μου δίνει ευχές. Είναι αυτό που είπα. Θεωρώ τον κόσμο μία παρέα. Είμαστε στην ίδια επέτειο, είμαστε συνοδοιπόροι. Για εμένα είναι πολύ σημαντικό αυτό. Δεν είναι απλά μία εκφώνηση. Ο κόσμος το ακούει και το εκτιμά. Αυτά που λέω και τα εννοώ και τα αισθάνομαι και θέλω να τα μοιραστώ».
Αναρωτιόμαστε πόσο δύσκολο ή εύκολο και χρονοβόρο είναι να βρεθούν διαφορετικά στοιχεία κάθε φορά για τις παρελάσεις μετά από τόσα χρόνια;
«Καταρχάς, δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι» μας απαντά η κα Σημανδηράκη και συνεχίζει λέγοντας «δεν μπορώ να λέω κάθε φορά τα ίδια λόγια. Κάθε φορά είναι και κάτι άλλο. Βέβαια το συνηθισμένο είναι, σύμφωνα και με την σειρά που έχω εγώ των τμημάτων που περνάνε. Είναι καθορισμένο αυτό και οφείλω να τα τηρώ. Στο ενδιάμεσο όμως που υπάρχουν μερικά κενά, διαστήματα τα οποία έχω ένα περιθώριο, μπορώ να λέω μερικά πράγματα τα οποία τα ετοιμάζω αρκετά νωρίτερα. Δηλαδή ένα δίμηνο πριν που ετοιμάζονται, ούτως ώστε και να αφορούν και στις επετείους αλλά και να αφορούν και στην Κρήτη η οποία συμμετείχε και στις δύο ιστορικές καταστάσεις. Οπότε θα ήθελα να μπορώ να δώσω μερικά πράγματα που να αφορούν στον τόπο. Είναι αρκετά χρονοβόρο και επίπονο».
Έχει γίνει κάτι ευτράπελο που να σας έχει μείνει στην μνήμη;
«Μπορώ να πω ναι. Όπως καταλαβαίνει κανείς έχω πάρα πολλά χαρτιά μπροστά μου. Με τις σειρές των τμημάτων, τις δικές μου σημειώσεις, τα ιστορικά στοιχεία κ.λπ. Κάποια στιγμή λοιπόν, φύσαγε πάρα πολύς αέρας. Πάρα πολύ όμως. Δεν είχα στερεώσει πάρα πολύ καλά τα χαρτιά μου και καταλαβαίνετε τα πήρε ο άνεμος. Τρέχανε πανικόβλητοι, οι φαντάροι, οι δάσκαλοι και ο κόσμος από κάτω να μου φέρει τα χαρτιά και εγώ άλλη πανικόβλητη να πρέπει να τα βάλω σε σειρά. Ηταν κάτι ευτράπελο ναι μεν, αλλά την ώρα που έγινε καταλαβαίνετε…».
Και κάποια συγκινητική στιγμή που να σας έχει μείνει στην μνήμη;
«Παλαιότερα, τώρα πλέον δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν δεν συμμετέχουν στις παρελάσεις, που ζούσαν οι βετεράνοι. Ηταν πραγματικά πάρα πολύ συγκινητικό γιατί αυτοί οι άνθρωποι είχαν ζήσει από πρώτο χέρι τουλάχιστον την 28η Οκτωβρίου και είχαν τα βιώματα και τα αισθήματα της εποχής».
Ρωτάμε την κα Σημανδηράκη αν έχει παρατηρήσει αλλαγές στο ενδιαφέρον των μαθητών και μαθητριών που συμμετέχουν στην παρέλαση, τα χρόνια που εκείνη κάνει την παρουσίαση των τμημάτων. «Ούτως ή άλλως οι καταστάσεις και οι περιστάσεις και κυρίως στην νεολαία αλλάζουν. Δεν είναι το ίδιο πράγμα, όπως όταν ξεκίνησα εγώ να κάνω τις εκφωνήσεις και τώρα. Είναι διαφορετικές οι αντιλήψεις και οι καταστάσεις που ζουν τα παιδιά, ούτως ώστε να περνάνε με ανάλογα συναισθήματα. Ούτως η άλλως βέβαια, αισθάνονται που βρίσκονται. Θεωρώ ότι οι εκπαιδευτικοί τους, τους δίνουν το ανάλογο έναυσμα του να σκεφτούν που βρίσκονται και πώς πρέπει να παρελάσουν. Το γενικό σύνολο νομίζω αποδίδει την τιμή που πρέπει στην επέτειο».
