Οι µεγαλύτεροι θυµόµαστε εκείνον τον ανεκδιήγητο Αθηναίο αυτοδιοικητικό, που στο αεροδρόµιο των Βρυξελλών κραύγαζε στη γαλλική «ζε σουί λοκάλ πολιτισιάν», προκειµένου να καταφέρει να ταξιδέψει χωρίς να χρεωθεί το υπέρβαρο. Εις µάτην, όµως, αφού οι υπάλληλοι έκαναν, όπως ήξεραν, τη δουλειά τους.
Στην Ελλάδα πάλι, πολλοί, πουλώντας µούρη του στυλ «ξέρεις ποιος είµαι ‘γω», κατάφεραν να κάνουν τη δουλειά τους: από παράνοµες αποσπάσεις µέχρι διαγραφή προστίµων. Άλλοι στα µουλωχτά και άλλοι δηµιουργώντας θόρυβο (υποθέσεις Μιχάλη Λιάπη, Νίκου Καρβέλα και τόσων άλλων).
Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του Αυγενάκη να… πουλήσει µούρη. Απερίσκεπτος και αφελής να θεωρήσει ότι στην εποχή των καµερών κλειστού κυκλώµατος και των κινητών, µπορούσε να παίξει το νταή χωρίς συνέπειες. Κι όµως, η οίηση της εξουσίας είναι τέτοια που το έκανε. Και την πάτησε. Πολλά πράγµατα έχουν µείνει τα ίδια στα χρόνια, αλλά και πολλά έχουν αλλάξει. Ένα από αυτά είναι και ότι οι άνθρωποι δεν ‘‘µασάνε’’ πλέον στα νταηλίκια.
Σχετικό είναι εδώ το παλιό ανέκδοτο: Μπαίνουν αξηµέρωτα δύο επιβάτες στο λεωφορείο που πάει από Οµόνοια για Πειραιά. Ο ένας πάει να πάρει τη θέση του άλλου, οπότε ο πρώτος του λέει «ξέρεις ποιος είµαι ‘γω;» για να πάρει την πληρωµένη απάντηση «ποιος µπορεί να είσαι στο λεωφορείο στις 6 το πρωί; Ο Ωνάσης;».
