Καµιά φορά οι µεγάλοι νοµίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Τι πρέπει να πουν, τι πρέπει να κάνουν και πώς πρέπει να προσεγγίσουν τα παιδιά τους. Ο λόγος τους είναι γεµάτος από «πρέπει» και «µη», τα οποία εκτοξεύουν χωρίς οικονοµία, περισσότερο από ανάγκη να επιτελέσουν το ρόλο τους σωστά, παρά από συναίσθηση της αποτελεσµατικότητας, που µπορεί να έχουν αυτά τα λόγια.
Οι δεοντολογικού περιεχοµένου αναλύσεις κάνουν για ακαδηµαϊκές συζητήσεις, είναι, όµως, ελάχιστα αποτελεσµατικές στην πράξη. ∆εν θέλουν τα παιδιά «κηρύγµατα» και πολύ περισσότερο τα παιδιά εκείνα, τα οποία έχουν ήδη πάρει το λάθος δρόµο. Θέλουν µια σωστή προσέγγιση.
Στον χώρο που βρίσκονται και στη γλώσσα που µιλάνε. ∆εν τους αγγίζει η ξύλινη γλώσσα της µεγαλίστικης νουθεσίας, ούτε τα όσα δραµατικά λέγονται για τους κινδύνους που κρύβονται παντού.
Θέλουν διέξοδο και µια αχτίδα από φως για να ξαναδούν όνειρα και να ξεφύγουν από τους εφιάλτες που τα καταδιώκουν. Τα παιδιά αυτά συχνάζουν στους δρόµους και στα µπαρ και δεν παρακολουθούν εκδηλώσεις ενηµερωτικές, ούτε τους αρέσουν τα δεκάλεπτα κηρύγµατα.
Έχουν ανάγκη, όµως, ανθρώπους δίπλα τους µε τεντωµένες κεραίες και διάθεση να ακούσουν. Να ακούσουν, χωρίς να κρίνουν, προκειµένου να γίνει η πρώτη επαφή. Όταν αποκατασταθεί η επικοινωνία όλα γίνονται πιο εύκολα.
