Η Ενδοοικογενειακή βία, η έµφυλη βία, το bullying, ναι σοκάρουν, ναι προβληµατίζουν, ναι διαβρώνουν τη συνείδηση της κοινωνίας. Εγκλήµατα ποτισµένα µε τον φόβο και την αδιαφορία. Που όµως έχουν γίνει πλέον πιο ορατά, χάρις σε όλες εκείνες τις οµάδες αλληλεγγύης, χάρη σε όλους εκείνους που µεµονωµένα αντλούν δύναµη από το δικαίωµα στην ελευθερία, την αξιοπρέπεια, τον σεβασµό.
Βλέποντας αρκετές φορές το βίντεο σποτ του Υπουργείου Παιδείας για το bullying «Μίλα. Μπορείς», ανέτρεξα σε χρόνια που εµείς στα σχολειά µας, πειράζαµε και πειραζόµασταν. Υπήρχε και τότε το “δούλεµα”, το πειραχτήρι, ο νταής… Αλλά όλα, τα διαπερνούσε η αίσθηση πως ο ένας δεν κάνει χωρίς τον άλλον.
Πιο σφιχτές οι γειτονιές, πιο αγκαλιασµένοι οι άνθρωποι. Γνωριζόµασταν και µιλούσαµε οι οικογένειες µεταξύ µας. Το ανατριχιαστικό που συµβαίνει σήµερα και αναδεικνύεται µέσα από το σποτ του Υπουργείου, είναι ότι όλοι γνωρίζουν αλλά διστάζουν να µιλήσουν.
Εκείνα τα χρόνια οι διαφορές λυνόντουσαν στην πιο σκληρή τους µορφή, ένας προς έναν. Σήµερα στην πιο χαλαρή τους έκφανση οι διαφορές λύνονται… πολλοί εναντίον ενός. Ο Φόβος αν κυριαρχήσει, που αυτό φαίνεται να συµβαίνει ολοένα και περισσότερο, αν κυριαρχήσει, τότε κανένας ρόλος δε θα είναι αρκετός για να υπάρξουν λύσεις ή θεραπείες.
Μήτε του γονιού, ούτε του δασκάλου, πουθενά του παπά της ενορίας, σχεδόν αόρατος ο ρόλος του αστυνοµικού, µιας και πλέον θα είναι κατασταλτικός, δηλαδή ρόλος που ενισχύει τη δράση στην αντίδραση. Η µόνη λύση που πρέπει να αναγνωριστεί ως ιδανική αυτή τη δύσκολη εποχή, είναι το να ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ.
Είναι ζήτηµα τιµής στην κοινωνία που ζούµε, στις γυναίκες που κοιτάµε στα µάτια, στα παιδιά που µεγαλώνουµε, το να τους παροτρύνουµε να εκφραστούν, να µιλήσουν, να καταγγείλουν ό,τι τους συµβαίνει που τους πληγώνει ή τους τραυµατίζει τη ζωή.
Ζήτηµα τιµής χωρίς αναβολή.
