Ζητείται Aνθρωπος…

Η Γη, αυτό το γαλαζόθωρο αστρικό μόριο, τυλιγμένη σ’ένα άμφιο από πολύχρωμα σύννεφα, στροβιλίζεται νωχελικά στο ψυχρό σκοτάδι του χάους. Και πάνω στην καμπύλη επιφάνεια της ελάχιστης στεριάς που επιπλέει στην υγρή ερημιά των απέραντων ωκεανών, κινείται και βρυάζει ένα πλήθος μεγαλοφυών και’ πίβουλων όντων: Η γενιά των ανθρώπων… Οι άνθρωποι…
…Δεμένοι μεταξύ τους με τα ακατάλυτα δεσμά της μοίρας, πρόσκαιροι σαν τα φύλλα μα αιώνιοι σαν τους θεούς, «εικόνα και ομοίωση» Εκείνου, έκαναν πράξη εφαρμοσμένη τη θεία ρήση: «…αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε την γην…». `Ετσι, ο παγκόσμιος πληθυσμός που το 8000 π.Χ. υπολογίζεται στα 5 εκατομμύρια ανθρώπων, έφτασε τα 500 εκατομμύρια το 1650 μ.Χ. , το 1 δις περί το 1850, τα 4 δις το 1975 και σήμερα πλησιάζει ένα πληθυσμό 7 δις ανθρώπων!!!.
Άνθρωποι παντού! Στους εκθαμβωτικούς ουρανοξύστες, στις λαϊκές πολυκατοικίες, στις βίλες των πλούσιων, στα φτωχόσπιτα, στα τσαντίρια των τσιγγάνων, στις αχυροκαλύβες των ιθαγενών στις παρθένες ζούγκλες… Aνθρωποι παντού!  Στις ουρανόγκιχτες βουνοκορφές, στις παρυφές των ορεινών όγκων, στα υψίπεδα, στους κάμπους, στα λιβάδια, στις ακροθαλασσιές.
Άνθρωποι… άνθρωποι… άνθρωποι…Κοινό τους γνώρισμα η δίψα ν’αποκτήσουν… ν’ αποκτήσουν, μ’όποιο τρόπο… Δικό τους γέννημα ο πόλεμος, η ειρήνη, το δίκιο, τ’ άδικο, ο πλούτος, η μιζέρια… Κοινή αφετηρία το «εγώ», κοινός σκοπός το χρήμα, κοινό χαρακτηριστικό τους ο αριβισμός. Χάρμα της ακοής το χρυσοκουδούνισμα στα όπου γης Χρηματιστήρια. Και οι αξίες; Οι θεσμοί; Οι αρετές; Η ανθρωπιά; Η πίστη; Η αγάπη; Η αειφορία της σκέψης για το αύριο των ερχόμενων γενεών; Ο σεβασμός στη μάνα-φύση;  Είδη κατά κανόνα σ’ ανεπάρκεια στη δίνη των καιρών. «Ρομαντισμοί» κατ’άλλους.
Και το αποτέλεσμα: Η μάνα γη ν’ ασφυκτιά από τα κατακάθια της «στοργής» του νοήμονος ενοίκου της, του ανθρώπου!  Ο φθόνος, η κακία, η διαβολή, το ψέμα,                  ο «ωχαδερφισμός» να διαφεντεύουν, με το σιγόντο του δίκιου του ισχυρού του όπου γης.
Και η διαπίστωση: Σαν έψαχνε ο πυθαρόβιος σοφός, ο Διογένης, εις το «κεφαλοχώρι» -τότε- της Αθήνας να βρει τον «Aνθρωπο» μέσα στις λίγες τις εκατοντάδες των ανθρώπων του καιρού του, πού να τον βρεις αλήθεια σήμερα μέσα στα δισεκατομμύρια ανθρώπων;
Αλήθεια πού;
…Όλα τούτα στροβίλιζαν στις εγκεφαλικές έλικες του στοχαστή, που ακούστηκε να μουρμουράει:
«Oσο κι αν ψάχνω δεν τον βρίσκω πουθενά
σφαλίζω της ψυχής τα παραθύρια,
και μένω μοναχός στα σκοτεινά
μ’ υποκατάστατα ψυχής “βαρίδια”…
`Ισως γεννήθηκα σε λάθος Γη,
ίσως να είμ’ εγωϊστής, ονειροπόλος,
και ψάχνω ουτοπίες κάθ’ αυγή
μα βλέπω άδειος ναν΄ο κόσμος όλος…»….

* Γεωπόνος – Συγγραφέας Μέλος της «Λογοτεχνικής  Παρέας Χανίων»